“D-Daddy... Daddy, wake up, p-please...” I whispered, crying and sobbing.
Lahat kami ay nagpa-panic. Kuya Alion already called an ambulance. Axus is crying over Yaya Kia’s shoulder. Mom is still shock, she can’t move and just staring at one direction. She’s trembling and crying like a waterfall.
There are a lot of reporters outside and the guards are still trying to stop them.
I’m holding Dad’s bleeding head. I do not even care kung maligo ako sa dugo ng Ama. All I want is magising siya, mabuhay siya. Habag na habag na ako sa kaiiyak, hindi ko na alam ang gagawin ko.
When I heard the ambulance’s siren, I immediately stand up and opened the door for them. Nahirapan pa silang pumasok dala ang stretcher dahil sa mga reporter na gusto ring makapasok.
Nang maihiga nila ng maayos si Daddy sa stretcher, we followed them. But still, the people didn’t give way.
Sunod-sunod ang mga flash at tunog ng camera sa paligid. Mom told us to cover our face but do not care kung ano ang maging hitsura ko sa kuha nila. Ang mahalaga ay madala agad namin si Daddy sa ospital.
Nagsisiksikan ang mga ito hanggang sa nadali na ang stretcher na hinihigaan ni Daddy. “People, let us passed by!” Mom shouted, she look so stressed and tired.
Agad na nagbigay daan ang mga tao sa paligid. Madali silang nakasakay sa ambulansiya, bumalik kami ni Kuya sa loob para sa ibang sasakyan sumakay kasama si Axus. Sa ambulansiya sumabay si Mommy para may kasama ang asawa.
Malakas na binusinahan ni Kuya ang mga tao nang hindi pa rin ito magbigay ng daan. Galit na ito ngunit lumuluha pa rin, we are all frustrated.
We can’t stop crying all the time. Hanggang sa makarating sa ospital ay parang gripong tumutulo ang mga luha namin, especially Mom. Pinatatahan ko si Axus habang yakap-yakap ni Kuya si Mommy.
Nasa emergency room si Daddy at nasa labas kami ng kwarto kung nasaan siya. Buti at hindi na pinapasok ang mga reporter kaya tahimik kaming naghihintay ngayon.
When I saw Mom’s face, I walk towards her and hug her tight.
“D-Daddy will be fine...” Mahinang sambit ko.
An hour or more of waiting, lumabas na rin ang doktor mula sa kwarto.
He take off his white gloves with some blood stains before facing us. Kinakabahang huminga ako ng malalim. Halo-halo ang nararamdaman ko.
“D-Doc, how’s my husband? Tell me, he’s okay, please. P-Please.” Mom said, crying again.
He sighed. “There are good news and bad news,” the doctor announced.
Binasa ko ang labi, inihahanda ang sarili sa ibabalita ng doktor tungkol sa kalagayan ng Ama. Please, I can’t afford to lose him.
“Mr. Espanto is alive,”
My heart skipped a beat when I can clearly picture what’s my Dad’s situation is.
“But he is in comma.”
Oh, God, why is this happening to us?
Pagod na pagod akong naupo sa sofa ng kwarto ni Daddy dito sa ospital. Napatitig na lang ako sa kawalan.
Daddy and I aren’t that close as I grow up but God knows how much I love him. Maybe sometimes, he can’t fulfill his duties as our father because of tons of works but yeah, I still love him... so much.
Daddy’s career in showbiz industry is really successful. The fact that he started at the young age made me amaze and idolize him. I am so proud of my father, he already reached so far. Don’t take him yet.
Mahal na mahal ni Daddy ang trabaho niya, likewise Mom. Please, heal them and I will not complain if they haven’t give us some time. I will try understand why they are doing it.
I may look tough but I’m softer than a cotton. Dad taught me to be brave and tough in any situation but I can’t use my knowledge for this one. It’s painful seeing him with this condition.
Nanikip ang dibdib ko habang pinakatititigan ang hitsura ng Daddy ko. Nakabalot ng benda ang ulo, maraming nakakabit na aparatus sa katawan, and peacefully lying on his bed.
“I love you, Dad...” I kissed his with bandaged forehead.
Kaming apat ang nagbantay sa kaniya buong gabi. Nakahiga sa sofa si Axus habang nakaunan sa lap ni Kuya. Nasa magkabilang tabi naman kami ni Mommy ng kama ni Daddy, doon nakaungkot, hindi makatulog.
The next day, gumising kami ng puno ng lungkot. Pagdilat pa lang ng mga mata ay atmospera sa ospital na agad ang bumungad. Kay lungkot at kay sakit na umaga.
Hindi ko na inintindi ang pasok ngayon kahit Lunes. Mas kailangan ako ng Daddy ko, mahahabol ko pa ang mga araling iyan. Dahil naiwan ko ang phone ko sa bahay, wala kong balita sa online world ngayon.
Paniguradong pinagpi-piyestahan na naman nila ang pamilya namin sa mga oras na ito mula pa kagabi. Mga tao nga naman, ang hilig mangialam sa problema o usapin ng iba. Kailan kaya magbabago ang mundong ibabaw na ito?
“Mga anak, umuwi na muna kayo. Ako na ang bahala rito.” Sambit ni Mommy.
Nagkatinginan kaming tatlo. “No, Mom. Ikaw ang dapat umuwi muna, you badly need a rest.”
Nilingon ni Mommy si Kuya. “Alion, huwag nang makulit. Uuwi ako, pero hindi muna sa ngayon.”
Kuya sighed in defeat. He gestured to us to follow him, I nodded at pinauna na sila. Naglakad ako papunta kay Mommy. I hug her behind, alam kong kailangan niya kami sa mga oras na ‘to. Kailangan niya ako.
“Mommy...” I called her. Nakarinig agad ako ng mga hikbi. “Magigising si Daddy, magiging okay siya. Tiwala lang po.” I kissed her temple.
“Salamat, anak. Naniniwala akong lumalaban siya.”
BINABASA MO ANG
Unseen Treasure
Novela JuvenilV A N Q U I S H S E R I E S 4: Unseen Treasure Sa mansion ng mga Espanto naroon at nagdidilang hangin ang isang dalagita. Ang naturingang prinsesa ng mga Espanto sa harap ng midya ngunit halos hindi na makita sa loob ng mansion ng pamilya. Sa kabila...
