“Let’s off our phone, iwas istorbo.” He suggested.
Nagdalawang-isip pa ako dahil hindi alam ni Mommy o kahit Kuya na umalis ako sa Manila pero kalaunan ay ginawa ko rin. Gusto kong makasama siya ng walang istorbo.
“Tell me more about yourself, Asei.” He said.
I pressed my lips together. Wala naman ako masyadong maiku-kwento. “Ano bang gusto mong malaman?” Tanong ko nang wala akong masabi.
“About your family, likes and dislikes,” he said.
“Hmm. My family isn’t that happy and isn’t perfect before but not broken. You know, my parents as an artist, maraming kailangang gawin, tapusin at iba pa. To the point na hindi na nila kami natutukan.”
I bit my lower lip. He let my head rest in his chest again while lying in the bed.
“I’m sure gusto nila pero hindi kaya. Isipin mo, ilang taon nilang pinalago ang career nila and then suddenly they will quit? Nakakapanghinayang, right?” Anito.
I sighed. “But at least even just a rest.” Bulong ko pa. “I understand you though.” Usal pa nito.
“Likes, I like painting, dancing, singing and playing instruments. Kinda like want you want.” Sabi ko.
He chuckled. “Soulmates indeed.” Pati ako ay napangiti.
“Dislikes, ayoko sa dilim. Nahihirapan akong huminga, it was like a phobia but I guess not totally look like?” Kwento ko.
Ramdam ko ang bahagyang pagsulyap niya sa akin. “Why? May traumatic experienced ka ba?” Usisa nito.
“Mayroon. Noong grade 1 kasi ako ay na-trap ako sa stock room ng school, madilim, walang ilaw at bintana. Sobrang takot ang naramdaman ko noon hanggang sa na-develop ko na lang ang takot sa dilim.”
“Let’s overcome it. Labanan mo kasama ako.” He reached for my hand and squeezed it. Napatigil ako nang bumangon siya at abutin ang lampshade. “T-Teka,” pigil ko.
Napasinghap ako nang mawala ang liwanag mula sa lampshade. Agad na hinanap ng mga kamay ko ang kamay ni Kathan, madali ko namang nakapitan ito nang siya mismo ang mag-abot.
“Hingang malalim, Asei, you can do it.” He whispered.
Ginawa ko ang sinabi niya. Ipinikit ko pa ang mga mata pero pakiramdam ko pa rin ay kinakapos ako ng hininga. Parang may sumasakal sa akin, nakakalunod ang kadilimang bumabalot sa kapaligiran.
“Walang nakakatakot sa dilim, walang mananakit sa ‘yo... Babantayan ka ng anghel mo so don’t think too much negativities,” he added.
“Don’t let yourself to be scared in this thing forever.”
Kalaunan ay nawala ang mga kamay niya na hawak ko kasabay ng pagbukas ng ilaw ng lampshade. Habol ko ang hingang yumakap sa kaniya.
It kinda helped me. Ilang minuto ay kumalma ron ako. “Thank you, Kathan.” He just smiled at kissed my forehead.
Pumwesto ulit kami ng higa. Marahan niyang pinapasadahan ng mga daliri ang buhok ko. “More... About yourself.”
I yawned. Kahit na inaantok na ay nagpatuloy pa rin ako. I really love those times na nakakapg-uspa kami ni Kathan ng ganito. Ang sarpa lang sa pakiramdam.
“I am mentally and emotionally weak. But I wanted to thank you and those people who helped me to lift up and be brave.” I looked at him with my tender eyes.
Ngumiti siya at pinakan ng halik ang labi ko. “I am so proud of you, Asei.”
I was shock that’s why I didn’t respond. Did his lips really touched mine? I wans’t expecting that, nagulat ako at hindi alam ang iaakto kaya ipinikit ko na ang mga mata. I heard his soft chuckles pero nagkunwari pa rin akong natutulog na.
Paggising ko, wala na si Kathan sa tabi ko. Lumabas ako matapos maghilamos at mag-toothbrush. Nangunot ang noo ko nang maamoy na parang may nasusunog.
And there I saw Kathan, tulala sa phone niya. Nakatagilid siya sa gawi ko kaya hindi ko masyadong makita ang tinitingnan niya at reaksyon nito.
Lumapit ako sa kaniya at tinapik ang braso nito. Nagulat siya at pumatak ang phone nito sa sahig, nagulat din ako kasi bigla siyang lumingon sa akin, may gasgas pa ang screen ng phone niya.
“Bakit gulat na gulat ka? Ano bang tinitingnan mo kanina? Akala ko ba hindi muna natin gagamitin ang phone natin?” Sunod-sunod at naguguluhan kong tanong.
He picked up his phone immediately at itinago iyon sa bulsa ng hoodie niya. Pilit itong ngumiti sa akin.
“A-Ah, yeah. I just messaged Kuya Pier na ayos lang ako, tayo, ang kulit kasi. Pero don’t worry, hindi ko sinabi kung nasaan tayo.” Sagot niya naman.
Tumango na lang ako at pinatay ang gasul sa likuran. Mahina na nga iyong apoy, nasunog pa dahil kinalimutan niya. “Sunog na iyong itlog,” sambit ko.
Napakamot siya sa batok. “Sorry.” Natatawang aniya. I nodded. “Ayos lang, ako na. Maupo na ka lang doon.” Sinunod niya naman ang sinabi ko.
Kinalukot niya ulit ang phone pagkaupo sa mesa, ilang minuto pa bago niya i-off ulit iyon. Nasa kaniya ang phone ko kaya naman hindi ako makapagbukas. I noticed his weird gestures. Why?
“Okay ka lang ba? Kanina ka pa tahimik.” Basag ko sa katahimikan.
Ngumiti ito sa akin at tumango. “Hmm, oo naman.”
“Sorry do’n sa screen ng phone mo, ipapaayos o papalitan ko na lang. Ayos lang ba?”
“No need, Asei.” Pagkatapos ay dinaldal na niya ulit ako. Nawiwirduhan ako pero pinili kong hindi na lang magtanong.
“Si Mama ang nag-ayos nito, kaso hindi na siya madalas pumupunta rito.” Kwento niya.
Narito kami sa garden sa likod ng bahay. Maliit lang ito pero maganda. “Ang ganda nga, e. Plantita pala ang Mama mo?” Sagot ko.
Mahina itong natawa. “Si Mama pa, dinaig pa ako sa sobrang sabay sa uso.”
Tinulungan ko siyang magdilig ng mga halaman. Ilang araw na rin daw iting hindi natutubigan kaya tuyo na. Hindi pa naman umuulan.
“Anyways, saan mo gustong pumunta?” He asked.
Agad kong ipinaling ang ulo sa isang direksyon. “Doon...” Hiking. Gusto kong akyatin ang bundok na iyon.
“Let’s pack our things na, pupunta tayo roon ngayon din mismo.” He replied.
BINABASA MO ANG
Unseen Treasure
Novela JuvenilV A N Q U I S H S E R I E S 4: Unseen Treasure Sa mansion ng mga Espanto naroon at nagdidilang hangin ang isang dalagita. Ang naturingang prinsesa ng mga Espanto sa harap ng midya ngunit halos hindi na makita sa loob ng mansion ng pamilya. Sa kabila...
