Aşkın barut kokan hâli...
UYARI!
→ İncelemekte olduğunuz kitap 16 yaş ve üzeri için uygundur. Olumsuz örnek oluşturabilecek unsurlar içermektedir.
→ Kitaptaki olaylar, mekanlar ve kişiler tamamen hayal ürünüdür.
→ (Ç)alıntı durumunda yasal işlem b...
Bugün bölümleri erken atayım dedim bjdnxkx oy verip yorum yapmayı unutmayın lütfen. Bu süreçte desteğinize ihtiyacım var. Yalnız bırakmayın beni 😚
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
☪ 12. BÖLÜM
"Yırtarım dağları, enginlere sığmam, taşarım."
İçine girmek için açtığım arabanın arka kapısına bakmayı bırakıp yerime yerleştim. Ankara'ya gelmiştik ve an itibariyle kalacağımız eve götürülmek üzere bakanlıktan gönderilen arabaya biniyorduk.
Arabanın içine girdikten sonra yanımda oturan Altay'dan en uzak köşeye yerleşip kafamı cama yasladım. Bundan sonra onunla mecbur kalmadıkça konuşmayı bırak, gözlerine dahi bakmayacaktım. Yaptıklarını asla unutmayacaktım. Bundan sonra onu sevdiğime dair hiçbir şeyi belli etmeyecektim. Altay'dan farksız robot gibi geçinip iki haftayı ardımda bırakacaktım.
Ülkeye geri döndüğümüze göre mağarada verdiğim sözü yerine getirmenin zamanı gelmişti. Dün gece yaptığım gibi saçma sapan davranma devri sona ermişti. Aşkımdan ölsem bile Altay'ın peşinden koşmayacaktım çünkü böyle olmasını bizzat kendisi istemişti.
"Bu gece ihtiyaçlarınızı halledin, yarın sabah ifadelerinizi almak için yanınıza gelecekler." dedi Serdar yolu kontrol edip gaza basarken.
Kendisi bugün benimle konuşan, sahte doktor kılığında odama sızan istihbarat elemanıydı. Annemlerle vedalaşıp onları yolcu eder etmez askerlerle birlikte hastaneye geri döndüğümde zaman kaybetmeden hastaneden çıkışımızı yapmış, uçağa binmemizi sağlamıştı. Bizimle Hakkari'den Ankara'ya kadar gelmişti, şimdi de kalacağımız eve bırakacaktı. Yol boyunca konuşup kaynaştığımız için kurduğumuz resmiyet arada kaynayıp gitmişti. Bu yüzden arkadaşça diyaloglar kuruyorduk birbirimize karşı.
"Sabah saat kaç gibi gelirler Serdar?" diye sordum bakışlarımı camdan çekip sürücü koltuğundaki yola odaklanmış Serdar'a bakarak.
"Bu konu hakkında bir malûmatım yok fakat merak etmeyin. Onlar gelmeden önce bir şekilde sizinle iletişime geçerler."
"Telefonlarımız ne olacak? Benimki kaçırıldığım evdeki yani Ayşe teyzenin evindeki çantamın içindeydi. Bulundu mu telefonum?"
"Telefonun maalesef bulunamadı ama gereken tüm ihtiyaçlarınız eve yerleştirildi. Eski hattın üzerinden açılan telefonun, kıyafetlerin... Aklına gelebilecek her şey halledildi."
"Benim cep telefonum Kilis'teki alay komutanlığında kaldı Serdar." diyen sesin sahibi Altay'dı. Yüzüne yerleştirdiği tepkileri göremiyordum çünkü kendisine bakmıyordum.
