Salla Academy (Sylverian Series 2)

Prologue

I run faster than I could, halos hindi ko na makita ang aking dinadaanan dahil sa patuloy na pagtulo sa aking mga luha.

That woman.... s-she killed my family. Kitang-kita ko kung paano niya wakasan ang buhay ng aking ina at tinuturing na ama.

She's bad.

My mother face was still vivid in my brain, how she beg to let her go, to be alive but that woman laugh wickedly and killed her instantly. Halos hindi ko alam ang gagawin ko, basta nalang akong tumakbo sa hindi ko alam na daan. Hindi pa ako nakakalabas sa bahay maliban kay Ina. She always lock me at our house.

Bigla akong napatigil, lumilinga-linga sa paligid at nakikiramdam kung nakasunod ba siya sa akin, I sigh heavily nang wala akong nakitang tao maliban sa akin. Pinili ko nalang maupo sa kalapit na puno, at umiyak.

I sob as I let my family die in front of me, wala akong ginawa. I wipe my tears as it keeps falling in my eyes. Wala itong tigil na tila isang rumaragasang tubig.

I sigh and was about to get up when the woman suddenly appears right in front of me. I was startled and started screaming but she just stare at me blankly.

Hindi ko alam ang gagawin, dahan-dahan akong nag-lakad paatras ngunit bago paman ako makatakbo,  bigla akong nakaramdam ng kirot sa bandang puso. I tried to scream, ngunit pati sarili kong salita ay hindi ko marinig.

She grabbed me, pilit ko mang manglaban ngunit wala akong sapat na lakas katumbas ng sa kanya--

Napadilat ang mata ko nang may tumapik sa aking pisngi, dali-dali akong bumangon, kumuha ng mga kaga-mitan,hindi nag-abalang mag-ayos at tumingin sa taong nandito. I sigh as I saw Aling Linda, she smile and caress my hair. Unti-unti kong binaba ang mga gamit na kinuha ko at tumingin sa kanya ng bahagya at malimit na ngumiti.

It was that dream again.. no, that incident. Palagi nalang itong bumabalik sa aking isipan tuwing gabi.

"Kumusta ka, Alliya?" marahan na ani ni Aling Linda sabay kuha sa mga gamit pang-linis na palagi kong katabi matulog.

I looked at her and smiled sadly, "Gaya parin po ng dati."

"Patawad at wala akong magagawa, Alliya." hinging paumanhin ito.

Umiling ako ng paulit-ulit. "Wala po kayong kasalanan, Aling Linda." sagot ko naman.

"O' sya wag kanang mag-linis,mag-pahinga ka lang diyan." saad niya sabay tingin sa mga pasa ko sa kamay at paa. Dali-dali ko namang itinago ang aking kamay sa likod at ngumiting tumingin sa kanya.

"Wag po kayong mag-aalala." tanging saad ko at kinuha ang natitirang gamit panglinis.

"Tayo na, po." dagdag ko at umunang lumabas sa kanya. Rinig ko ang pagbuntong-hininga nito at sumunod sa akin sa itaas.

I live in the basement. Malaki naman ang bahay niya, ngunit simula nang dalhin at kinarga niya ako dito, malakas niya akong ibinaba sa sirang kwarto na tinutuluyan ko at iniwan.

Hindi ko alam ang gagawin. Hindi ko pa kayang ipalabas ang mahikang kaya ko. Litong-lito ako sa nangyayari. Hawak ako ng taong pumatay sa mga magulang ko. Magagalit ba ako? Matatakot? Wala akong kamuwang-muwang noon.

Ngunit hindi niya ako pinatay bagkus pinahirapan. Hindi ko mabilang ang pasa sa buo kong katawan. Gabi-gabi niya akong dinadalaw para saktan, palagi niyang sinasabi na sinira ng pamilya ko ang buhay niya. Ngunit hindi ko alam, wala akong alam.

"Alam mo na bang gamitin ang mahika mo, Alliya?"

Napalingon ako kay Aling Linda nang biglang itong nag-tanong. Tumango ako sa kanya bilang tugon, kahit na alam ko na ang kaya kong gawin hindi ko ito ginagamit laban sa kanya, ayaw kong dumepende sa mahikang binigay sa akin, kailangan kong sanayin ang katawan ko sa pasa at sakit.