'' Evlenirim. '' dedim fısıltıyla.
Başta anlamadığından kaşlarını çatarak biraz bekledi. Sonra yüzü aydınlandı. Başımı tamamen omzuna yatırarak tepkisine gülümserken, içimden çıktı usulca ve bacaklarımın arasından süzülen sıvıyla yüzüm buruştu. Kası...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
- BEŞ SENE SONRA -
Evimizin balkonunda babalarıyla sahilde uçurtma uçurmaya çalışan Mihre ve Asaf Efe'yi izliyordum. İkisi de kuma bata çıka zorla yürümeye çalışıyordu. Okulların açılmasına az bir zaman kalmıştı ve ikisi de bu sene anaokuluna başlayacaktı. Alışmaları biraz zor olsa da maalesef yapacak bir şey yoktu. İkisi de bakıcıları Hesna abladan ayrılmak istemiyordu ve ne zaman okul muhabbeti açılsa duymazlığa gelerek konuşmak istemiyorlardı. Kayıt için gittiğimiz anaokuluna bayılmışlardı ama ikisi de babaları gibi üçkâğıtçılık yapıyordu isteklerinin olması için.
Baran kahkahalarla ikisine gülerken benim de yüzüm de tebessüm oluştu onunla. Asaf Efe'ye hamile olduğumu öğrendiğimiz günün ardından ailelere haberi vermişti hemen tabi ki ve hepsi şoka girse de kısa sürede ikimizin ailesinde de yeni bebek haberi sevinçle karşılanmıştı. Yine Baran'ın göz hapsinde geçirdiğim hamilelik sürecimin sonuna sağlıkla gelmiştim. Doğumdan sonra da okuldaki hocaların tavsiyesiyle yardımcı olması için bir kadınla anlaşmış canımız Merve'yle tanışmıştık.
Merve eşinden boşanmış iki çocuğu olan ve yaşadığı tüm zorluklara rağmen kendi başına ayakta kalmayı başarabilmiş mükemmel bir kadındı. Yaşadığı onca zorluğa tek başına göğüs germişti. Ailesinin tüm zorlamalarına rağmen, eski eşinin tüm engellemelerine rağmen ayakta ve hayatta kalmayı başarmıştı iki çocuğuyla ve mükemmel bir dost olmuştu bize de kızlarla. Doğumdan sonraki üç senemiz onunla geçmişti ta ki iki sene önce tayinimizi isteyip Bursa'ya gelene kadar. Fakat oda emniyetten başka bir arkadaşın yeni doğacak çocuğuna bakmak için Baran'ın aracı olmasıyla bir işe başlamıştı yeniden.
İki sene önce Yüksekova'dan tayin istemiştik ve nihayet yeniden asıl yuvamıza geri dönmüştük. Bursa'ya. Fakat bu sefer merkezde değildik bana doğum günümde hediye ettiği Tirilye'deki evimizdeydik. Bursa'ya tayin olduğu belli olduktan sonra ilçe için başvuru yapmış ve Mudanya çıkması için zorlamıştı ve en sonunda da istediği olmuştu. İki senedir ikimizde Mudanya'ya gidip geliyorduk işlerimiz için. Bende eş durumundan sebep Mudanya'daki bir anaokuluna atanmış orada devam ediyordum çalışmaya.
Ailelerimiz Bursa'ya gelişimize çok sevinse de Tirilye, merkeze baya uzak kaldığı için çok memnun olmamışlardı durumdan ama bizde bilerek böyle olsun istemiştik zaten. Ne kadar aramızdaki tüm sorunlar çözülse de, bir sıkıntımız kalmasa da kimseyle, uzak olmak ikimize de daha mantıklı gelmişti. Tatlı tatlı gelip gitmek ve özlenmek güzeldi her iki aile tarafından da.
Babamla, annem seneler sonra aralarındaki meseleleri halamların memlekete taşınmalarıyla çözmeye başlamışlardı nihayet. Yaşadığımız hastane olayının üzerinden bir sene geçmişti ki halamın kocasıyla beraber Isparta'ya taşınacağı haberini almıştık. Ve yaşadığımız o olaydan sonra da annemin anlattığı kadarıyla bir daha konuşmamışlardı babamla. Babam da aramak istememişti ve böylece aralarındaki ipler de tamamen kopmuştu. Ve o günden sonra biraz da olsa aralarındaki gerilim azalmıştı. Her ne kadar ara ara eski mevzular açılsa da çok uzamadan bitiyordu. Ama hala babamla aramızda aşamadığım bir mesafemiz vardı ve sanırım ölene kadar da böyle olacaktı ilişkimiz. İki aileyle de resmiyetimiz belli olsa da değişmeyen tek şey ailelerimizin torunlarına olan sevgileriydi. Hem benim ailem hem Baran'ın ailesi için torunlar bambaşkaydı ve gerçekten babamın bile bize göstermediği önemi, sevgiyi torunlarına gösterdiğini görüyordum. Kıskanmıyordum bu durumu tabi ki, aksine çocuklarımın da benim gibi bazı şeyleri eksik hissetmesini istemediğimden çokça memnun ediyordu. Artık bazı şeyleri sindirmiştim içimde ve kabullenmiştim.
