New World

Hoofdstuk 1 : Wereld verandert

Hoofdstuk 1

Het is donker en angstaanjagend stil tussen de gebouwen die half zijn ingestort of een muur missen. De maan schijnt duister aan de donkere hemel, af en toe schuift er is een grote donkere wolk voor zodat de straten er nog afschrikwekkender uitzien. De gebouwen schijnen duister af tegen het maanlicht zodat de schaduwen van de gebouwen iets weg hadden van misvormde geraamtes of skeletten.

De straten zijn verlaten en uitgestorven. Alleen staan de straten vol met wrakstukken die twee maanden geleden nog auto's waren geweest. Ze staan verspreid over het wegdek. Een paar zijn zelfs op elkaar gereden. Alsof de mensen voor iets op de vlucht waren geslagen, maar op het laatste pas door hadden dat het al te laat was. In sommige auto's zitten er nog mensen in die met een lege blik en een gezicht dat vertrokken is van angst naar het niets zitten te staren.

De huizen die nog niet waren ingestort zijn bijna allemaal leeg of verlaten. Hier en daar schijnt er is een klein lichtje door de versleten gordijnen die voor de kapotte ramen hangen, maar ook om de indringers buiten te houden die niet welkom zijn. Dat zijn de huizen waar nog iemand in woont of zich schuilt houd voor de nacht.

Iedereen blijft s'nachts veilig binnen, niemand durft zich s'nachts buiten te wagen. Omdat het te gevaarlijk is. Het is gewoon zelfmoord om je s'nacht in het donker rond te dwalen door de donkere straatjes. Omdat er dan angstaanjagende en gruwelijke nachtwezens ontwaken die de straten onveilig maken en herrie schoppen waar ze maar willen.

Af en toe sluipt er is een schaduw voorbij die op de vlucht is voor iets dat hem wilt pakken.

Alleen ik ben zo stom om me s'nachts buiten te wagen en door de angstaanjagende steegjes te lopen waar het wemelt van de nachtwezens die me elk moment kunnen bespringen en vermoorden. Mijn naam is Rachel Dark en ik ben 16 jaar.

Ik wandel al een week alleen door de straten en ik leef vooral s'nachts. Iedereen denkt dat ik een nachtwezen ben, maar dat is niet zo! Ik ben een dood gewoon meisje dat s'nacht door de straten dwaalt en graag het gevaar opzoekt en tart.

De wereld heeft er niet altijd zo uitgezien. Nee, belangen niet.

Twee maanden geleden voordat de wereld helemaal is verandert was de wereld vredig en veilig. Oké, helemaal veilig nu ook weer niet, maar wel veiliger dan nu. De mensen leefden toen zonder angst voor nachtwezens want die waren er toen nog niet, ze bestonden nog niet eens. Ze kwamen alleen voor in boeken en films.

Ze kwamen s'nachts ook buiten. Dan gingen ze naar een discotheek of naar de cinema en weet ik wat nog meer. Maar nu niet meer voor angst dat ze worden aangevallen of vermoord.

Toen begon de hel. Ik noem het zo omdat het zo is.

Ik kan me de datum niet meer exact herinneren, maar ik weet wel dat het ergens in augustus was toen het ineens gebeurde. Toen de hel begon.

De wereld veranderde plotseling van iets mooie's en prachtigs tot een ruïne van wrakstukken en ingestorte gebouwen.

Ik ben buiten aan het zonnen want het is geweldig mooi weer. De zon brand zalig op mijn huid dat al een bruin kleurtje begint te krijgen. Met oortjes in mijn oren luister ik naar Black Veil Brides In the End. Toen er ineens zonder een waarschuwing brandende wrakstukken uit de lucht vallen. Ze vernielen alles. Ze vliegen door gebouwen die in brand vliegen of instorten. Ze sleuren mensen mee in hun vlucht die tot as vergaan. Er blijft gewoon niks van over. Alles word gewoon vernietigd in enkele minuten.

Vliegtuigen die in de lucht vliegen worden geraakt en storten neer op aarde in duizenden stukjes. Niemand overleefde dat.

De wrakstukken vernielen gewoon alles wat ze tegen komen in hun vlucht naar beneden. Duizenden vallen er naar beneden er lijkt gewoon geen eind aan te komen.