New World

hoofdstuk 2

Hoofdstuk 2

Ik word gewekt door dat iemand mijn naam schreeuwde.

'Rachel, word wakker,' schreeuwde Jace en hij schudden zachtjes aan mijn schouders. Verdwaasd kijk ik hem aan. Zijn ogen staan groot van angst.

'Wat is er,' vroeg ik op mijn hoeden. Al mijn zenuwen zijn ineens klaar wakker. Buiten is het nog steeds donker. Ik heb amper een paar uurtjes geslapen.

'Er is iemand binnen,' fluisterde hij. Ook al hebben ze hem al lang gehoord omdat hij heel de buurt bij één had geroept toen hij me wilde wakker maken. 'Ik hoorde gekraak en een glas dat breekt. We moeten hier weg en wel nu!' Hij staat recht en wenkt me dat ik moet volgen.

Stilletjes stap ik uit bed en sluipt hem achterna. Ergens in het huis hoorde ik gerinkel van een glas dat op de grond valt en in duizenden stukjes breekt.

Angstig kijk ik naar Jace die stil staat aan de deur. Zachtjes duwt hij de deurklink naar beneden en duwt de deur open die zachtjes kraakten.

Inwendig krimp ik ineen toen het geluid door het huis galmde. Ik zie hoe de spieren van Jace zich opspande onder zijn t-shirt. Hij is er klaar voor. Wie en wat zich ook in het huis bevind dat maakte hem niet uit. Hij is er gewoon klaar voor....maar ik niet! Ik doe het bijna in mijn broek van angst.

Jace tuurde de donkere gang in opzoek naar iemand of iets die ons wilde aanvallen, toen hij niks ziet sluipt hij als een jachtdier door de duistere gang opzoek naar zijn prooi die zich ergens in het huis bevind.

Mijn angst weg slikkend ga ik hem achterna. Eenmaal uit de veilige slaapkamer heb ik het gevoel dat de duistere muren op me afkomen. Ze sluiten me in, benemen mijn adem. Overal waar ik kijk is er duisternis, alleen maar duisternis. Als of het ons heeft opgeslokt.

Af en toe zie ik Jace zijn blond haar schitteren als een ster in het duister. Als hij weer eens door een smal streepje maanlicht wandelde dat door de spleten van de muren schijnt.

Hoe dichter we bij de keuken komen hoe luider het geluid word van brekend glas en dingen die op de grond vallen en breken.

Jace staat stil voor de deur die ons scheiden van de keuken. Hij draait zich om met zijn ogen op mij gericht die schitterde in het donker. Ze staan vastberaden en... zie ik daar nu ook iets in van opwinding.

Die blik heb ik al is eerder gezien. Heb ik die blik ook niet gezien toen hij zijn pistool op Eric had gericht en de trekker had overgehaald. Voordat ik er nog langer kan over nadenken zei hij iets.

'Ben je er klaar voor,' vroeg hij fluisterend. Zijn stem klinkt gespannen.

'Ja, ik ben er klaar voor,' fluisterde ik terug. Mijn stem trilde een heel klein beetje. De adrenaline gierde door mijn lichaam zodat ik staat te trillen op mijn benen.

Hij knikte en draait zich om. 'Hier gaan we.' Hoor ik hem mompelen. Zachtjes duwt hij de klink naar beneden. Daarna smijt hij de deur open en springt naar binnen met zijn pistool in de aanslag. Met bonkend hart spring ik ook de keuken in en ik gilde.

Er staan twee mannen in de keuken. De ene man heeft de andere vast die slap in zijn armen hangt. En zie ik dat nu goed. De man heeft zijn tanden in de nek van de andere gepland. Bloed loopt als straaltjes langs zijn mondhoeken naar beneden en drupte op de grond. De man die word gebeten kreunde zwakjes.

Geschrokken kijk ik Jace aan die met grote ogen naar de twee mannen kijkt.

'Laat die man los,' zei hij gebiedend. 'Nu!' Zijn stem trilde niet en met vaste hand richten hij zijn pistool op de man.