New World

Hoofdstuk 49

Twee dagen gaan razend snel voorbij. In die twee dagen heb ik eerst mijn plan vertelt aan de rest, die niet zo erg enthousiast waren over mijn plan. ook al vind ik het een geweldig plan, die ik natuurlijk zelf heb bedacht. Samen met mijn geweldig vriendje Jace. 

Dus ik snap niet waarom, de anderen niet zo tevreden waren over mijn plan, maar dan echt totaal niet tevreden. Het verliep ongeveer in deze volgorde.

'Jij bent gek,' riep Natacha ongelovig uit. 

'Dat gaat nooit niet lukken,' stemde kaj in.

'Dat word onze dood,' riep Laj en hij kijkt me hoofdschuddend aan. 

'Jullie zijn gek, als je met dit plan die vampiers gaat aanvallen,' zei Ethan.

Alleen Jason reageerde bijna tevreden. Bijna. 'Het kan misschien lukken, maar het word sowieso onze dood.'

'Ja, dat werkt echt motiverend, Jason,' tierde Natacha en ze werpt een woedende blik naar hem toe. Ik zucht vermoeid. 

'Jongens,' riep ik luid. Zodat ik zeker boven hun geschreeuw uitkom, dat wonder boven wonder lijkt te lukken. Ze kijken me afwachtend aan. 'Dit gaat ons lukken, oké. Ook al is dit plan niet waterdicht, maar een beter plan hebben we niet en als we het samen gaan doen, dan moet dit zeker lukken. We zijn een geweldig team, jongens. Vergeet dat niet', vertel ik hen en kijk hen om de beurten zelfzeker aan. Ook al voel ik me opdat moment alles behalve zelfzeker. 'We moeten dit sowieso doen, willen of niet. Oftewel zorgen wij voor een aanval actie zodat wij hen helemaal verassen oftewel doen zij dat bij ons en dan zijn we zeker verloren.'

'Rachel, heeft gelijk,' steunde Jace me en hij legt een hand op mijn schouder. 'Dit is de enigste manier en de beste manier om hen aan te vallen en zo snel mogelijk ook. Anders zijn ze ons misschien dan al voor en is dit alles voor niks geweest.'

Natacha knikte. 'Oké, ik geloof jullie en ik doe mee aan jullie zelfmoord plan, maar ik vind dit nog steeds gek en zelfmoord.' Koppig slaat ze haar handen voor haar borst. Ik glimlach naar haar. Dit is typisch Natacha. Ook al word het gevaarlijk ze zou nooit haar vrienden laten vallen. Zeker niet in zware en moeilijke tijden.

'Ik doe ook mee en mijn broer ook,' zei Kaj en daarna wijst hij naar Laj, die knikt. 

Afwachtend kijk ik Ethan aan die nog steeds met zijn hoofd staat te schudden. Ik krijg zelfs al een beetje schrik dat het er subiet af zou rollen. Een rilling liep over mijn rug bij de gedachte alleen al. 

'Ethan?' Vragend kijk ik hem aan.

Hij kijkt me donker aan. 'Ja, ik doe mee. Maar ik vind het nog steeds geen goed plan.' Hij draait zich om en beent er vandoor. Zuchtend kijk ik hem aan. Waarom doet hij toch altijd zo irritant?

Nadat iedereen ongeveer akkoord was gegaan en min of meer tevreden met het plan heeft ingestemd. Hebben we ons zitten klaar maken voor de strijd. 

Kaj en Laj houden samen met Jason de wacht. Zodat ze ons tijdig kunnen waarschuwen als we werden aangevallen. Ethan en Jace zoeken naar wapens en munitie, die hier in overvloed liggen. Ondertussen zijn Natacha en ik onze wapens aan het opscherpen. Totdat we tevreden genoeg zijn en onze wapens blinken als spiegels. Waar we ons eigen in zien weerspiegelen.

'Denk je dat we het gaan overleven,' vroeg Natacha ineens terwijl ze haar bijl is aan het opscherpen. 

Ik haal mijn schouders op. 'Ik hoop het,' geef ik eerlijk toe. Liegen heeft toch geen zin tegen haar. Ze kan altijd direct zien wanneer ik de waarheid spreek of niet. 'Ik weet alleen, als we dit allemaal overleven, dat we blij mogen zijn.'

Ze knikt. 'Daar heb je gelijk in.' Even staart ze zwijgend voor zich uit. 'Maar Ik wil jou ook niet verliezen, Rachel,' fluistert ze zachtjes en ze kijkt me met waterige ogen aan. 'Ik heb mijn ouders en grootouders al moeten verliezen. Als ik jou dan ook nog is verlies, dan heb ik niemand meer.'

Een brok van verdriet komt vast te zitten in mijn keel. Beneemt me mijn adem. Ik voel hoe er warme tranen opkomen. 'Hey,' fluister ik troostend en ik leg mijn hand op haar hand. Ze kijkt me met tranende ogen aan. 'Je gaat me niet verliezen. We gaan hier samen uitkomen. Beloofd.'

'Echt beloofd, hé.'Ze kijkt me onderzoekend aan. 

'Ja, ik beloof het. Je hebt mijn erewoord en trouwens je hebt Ethan toch nog?'

'Ja, maar hij doet de laatste dagen nogal raar. Ik weet niet wat hem dwars zit, maar ik word er irritant van.' Ze gaat gefrustreerd met haar hand door haar langen haren.

'Ja, jongens zijn nu eenmaal een irritant geslacht,' stem ik in. 'Maar we kunnen ook niet zonder hen.'

'Oooh, jawel,' riep Natacha uit en daarna brult ze nog luider. 'IK KAN PERFECT ZONDER JONGENS!!' Zodat Ethan en Jace haar zeker kunnen horen, die een beetje verder op bezig zijn.

'Dat kan jij niet,' riep Ethan terug. 'Ik ben te heet.'

Ze rolt met haar ogen. 'Heet irritant, ja,' zei ze tegen me en ze begint terug haar bijl op te scherpen. Ik lachte.

'Dat heb ik gehoord,' riep Ethan terug. Weer draait Natacha geïrriteerd met haar ogen.

Nu twee dagen later staan we bewapend voor de deur van 'Black Hell'. Klaar voor de strijd die gaat komen. Een strijd die hopelijk voor niemand van ons zijn leven gaat kosten. 

Met mijn katana vertrouwd in mijn hand kijk ik mijn vrienden om de beurten aan. Op elk van hun gezicht valt er een ander emotie af te lezen. Boosheid, Angst, Opwinding, Woede.

Ook die gevoelens stromen ook door mij heen. zorgen voor extra adrenaline in mijn lichaam, dat me wakker en alert maakt. Ik ben er helemaal klaar voor om het tegen Jason te moeten opnemen, die me doodgraag wilt door iets dat door mijn aderen stroomt. Mijn bloed, dat hij zeker niet zonder slag of stoot gaat krijgen. Ben daar maar zeker van.