New World

Hoofdstuk 46

'Jace !!' Half huilend en lachend ren ik naar hem toe. Glimlachend en met waterige ogen staat hij recht en spreid zijn armen wagenwijd open, waar ik me in laat vallen. Ik druk mijn gezicht tegen zijn sterke borstkas dat zo vertrouwde aanvoelt. Zijn armen houden me beschermend vast. Alsof hij me nooit meer laat gaan en dat vind ik prima.

'Wat heb ik je gemist,' fluisterde ik en ik hou hem krampachtig vast aan zijn T-shirt. 'Ik dacht dat ik je nooit meer zou zien. Weet je dat? Ik dacht dat ik je kwijt was.' Ik kijk hem recht in zijn heldere blauwe ogen, die glinsteren van blijdschap.

'Ssst...stil maar,' suste hij me en hij laat zijn hand door mijn haren glijden. 'Het is voorbij. We zijn terug bij elkaar. ' Hij buigt zijn hoofd dichter naar me toe. Onze monden bevinden zich enkele centimeters van elkaar.

Ik kijk naar zijn lippen, die er vol en rood uitzien. Wat heb ik die lippen gemist. Wat verlangde ik er naar om die terug op die van mij te voelen. En die verlangen kan ik niet langer meer onderdrukken.

Ik buig me nog dichter naar hem toe en drukte mijn lippen ruw tegen die van hem aan. Ik voel hoe zijn adem stokte in zijn keel. Voordat hij mee ging in de kus. Onze lippen vermengde zich met elkaar. Een gevoel van pure en ware liefde stroomde door me heen.

Ik laat mijn handen door zijn blonde haren glijden. Zijn handen voel ik ergens over mijn rug glijden. Waar ze warme tintelingen op mijn huid achter laten. Ik zucht gelukzalig tegen zijn lippen.

Na een tijdje laten we elkaar langzaam los. Verliefd kijken we elkaar aan.

'Ik laat je nooit meer gaan, Rachel. Nooit meer,' Zei hij zelfzeker. Ik knikte. 'Ik laat jou ook nooit meer gaan, Jace.'

Daarna draai ik me om naar de rest en kijk ze vragend aan. Er klopte iets niet.

Natacha en Ethan staan nog steeds een meter van elkaar verwijdert. Vragend kijk ik ze aan. Natacha kijkt me schouder ophalend terug aan. Ethan daarentegen kijkt me woedend en gekwetst aan.

'Wat is er hier aan de hand,' vroeg ik voorzichtig. 'Waarom heb ik het gevoel dat er iets gaande is tussen jullie twee.' Ik wijs ze om de beurt aan.

Even blijft het stil en worden er vernietigde blikken naar elkaar geworpen. Daarna opende Ethan als eerste zijn mond.

'Het is haar schuld. Dat we ruzie hebben,' zei hij kwaad en wijst driftig naar Natacha, die haar handen opstandig op haar heupen zet.

'Wat zeg je? Dat het mijn schuld is. Mijn,' siste ze en kijkt hem vinnig aan. 'Het is helemaal niet mijn schuld. Maar die van u. Ik heb haar toch gevonden en jij niet.'

'Ja, maar je kon even goed nu dood zijn, omdat jij zo dom was om op je eentje haar te zoeken. Stom kind,' brulde hij woedend.

'Ik ben tenminste niet laf geweest. Om hier bang in een hoekje te zitten wachten totdat ze misschien ooit levend hier kwam. Laffe hond,' riep ze even woedend terug. Haar gezicht is helemaal rood aangeslagen, door de woede dat door haar heen snelt.

Verward en een beetje achterdochtig kijk ik ze aan. Over wat hebben ze het nu? Vragend kijk ik naar Jace, die zijn gezicht van me weg draaide. Gekwetst kijk ik naar de grond, maar een gevoel van woede dwarrelt ineens in me naar boven. Ik wilde weten waarom die twee ruzie hadden.

'Waarom hebben jullie ruzie,' riep ik kwaad. Mijn stem galmt in de ruimte. 'Want ik kan totaal niet volgen hoor.' Met uitdagende ogen kijk ik ze aan.

'Zij is helemaal alleen op zoek gegaan naar jou,' zei Ethan, die trilde op zijn benen, van ingehouden woede. 'Ze kon niet wachten totdat je hier zou komen. Nee, ze wilde speciaal voor jou haar leven op spel zetten.'

Gekwetst kijk ik naar Natacha. Ze heeft gewoon alles voor me verzwijgt. Ze wist gewoon nog dat Ethan en Jace leefde. Waarom heeft ze dan niks tegen me gezegd.' Je wist het gewoon al die tijd al,' fluisterde ik verraden tegen Natacha. Emotieloos kijk ik haar aan.

Zenuwachtig schuifelt ze met haar voeten op de grond. 'Wat weet ik al die tijd al?'

Woede barsten in me open. Hoe durfde ze zich voor de domme te houden. Ze weet goed genoeg over wat ik het heb. 'Over Jace en Ethan. Al die tijd wist je dat ze nog leefde. Al die tijd heb je het voor me verzwegen. Waarom?'

'Omdat ik kwaad ben. Ik ben kwaad op die twee lafaards omdat ze niet met me meegingen. Ze wilde gewoon niet opzoek gaan naar jou,' riep ze kwaad naar me.

'Ja, en weet je waarom we dat niet gedaan hebben,' vroeg Ethan. Natacha haalde enkel haar schouders op. 'Omdat Jason gewond is, oké. Anders waren we wel mee op zoek gegaan. Maar we konden toch moeilijk Jason hier achterlaten? Dat konden we toch niet doen.' Hij kijkt me aan opzoek naar begrip. Ik kijk hem medelevend aan.

'Ik snap waarom dat je niet mee zijt gegaan en ik begrijp het volkomen. Ik zou mijn beste vriend ook niet gewond achterlaten.' Daarna kijk ik Natacha aan. 'Ik begrijp jou ook, maar het doet wel pijn dat je niks hebt gezegd dat Jace en Ethan al die tijd nog wel leefde en dat je het gewoon al die tijd voor me heeft verzwijgt.'

'Sorry,' zei Natacha. 'Het spijt me.'

'Is dat de Jace waar we naar opzoek zijn,' vroeg ineens een stem. Ik draaide me om en kijk recht in een glimlachend gezicht van Kaj.

'Wie is dat,' vroeg Ethan gebiedend en ik hoor metaal gekras van een zwaard dat uit zijn schede word getrokken.

'Iemand die ook direct zijn zwaard gaat trekken, als jij die van jou niet snel terug steekt waar hij thuis hoort.' Dreigend glimlachend legt Kaj zijn hand op zijn zwaard, dat op zijn zij ruste.

'Nog een beetje dreigen ook,' siste Ethan en hij houd zijn zwaard voor hem. 'Kom maar op met die grote mond van je.'

'Met plezier,' zei Kaj met dreigende stem, maar zijn ogen glinsteren van plezier. 'Laj! Heb je zin in een potje zwaard vechten?'

'Mmm dat spreekt me wel aan,' zei Laj grinnikend. Hij stapte uit de schaduwen, die hem al die tijd verborgen hebben gehouden.

Ik zie hou Ethan gezicht verward naar Laj en Kaj kijkt. 'Is dat een tweeling of zie ik soms dubbel?'

'Je zie dubbel, gast. Ik ben helemaal alleen,' zei Kaj dreigend glimlachend en hij hief zijn zwaard. 'Ben je er klaar voor. Gast die dubbel ziet.'

'Helemaal,' siste Ethan en hij laat zijn zwaard naar beneden suizen. De twee zwaarden knallen opéén. Metalig gekras galmt door de ruimte.