New World

Hoofdstuk 20

Jace ondersteunde me en brengt me naar dokter Aeker zijn tent.

'Dokter Aeker,'riep hij.

Na een tijdje verschijnt hij in de opening van de tent. Zijn gezicht staat grimmig. 'Ja, ik zie het al. Nog een gewonde. Waarom niet?' Hij zucht vermoeid. Met grote ogen kijk ik hem aan. Heeft hij het dan zo druk? 'Kom mee.' Hij draait zich om en verdwijnt weer in zijn tent.

'Wat heeft hij, zeg,' fluister ik gepikeerd. 'Kan ik er soms iets aandoen dat die vampier mij raakt.'

'Misschie...' Maar toen Jace mijn gezicht ziet veranderd hij snel zijn zin. 'Nee, joh. Jij kunt daar niks aandoen.' Ik zie zijn ogen geamuseerd glinsteren.

'Weet je, Jace. Ik geloof je niet. Wat je juist hebt gezegd.' Kwaad kijk ik hem aan. 'Jij kunt echt slecht liegen.'

Hij haalt zijn schouders op. 'Bwa, mijn ouders vonden altijd dat ik geweldig goed kon liegen, maar misschien is die gaven van mij naarmate ik volwassener werd verdwenen.'

'Dat geloof je nu toch zelf niet.' Met opgetrokken wenkbrauwen kijk ik hem aan. Zijn gezicht staat doodserieus. Ik zucht diep. 'Je gelooft het dus wel.'

Een grijns begint op zijn gezicht te verschijnen. 'Zie ik kan nog steeds geweldig liegen. Want je zag het niet.' Hij klapt opgetogen in zijn handen.

'Je bent ongelooflijk,' zei ik, maar ik voel hoe er een glimlach om mijn lippen begint te spelen. Wat heb ik hem gemist.

'Dat weet ik dat ik ongelooflijk ben,' lachte hij vrolijk. Hij stapt de tent binnen.

'Heb je nog genoeg plaats over, dikke nek,'zei ik ook lachend en volgt hem.

Ik kijk om me heen. De tent ziet er rommeliger uit dan anders. De scalpen liggen niet meer schoon naast elkaar, maar liggen verspreid op het kastje. Alsof ze er met haast op zijn gegooid . Op de ijzeren operatietafel ligt iemand. Mijn hart begint woest te kloppen van angst nadat ik de persoon herkende die er opligt.

Natacha!!

'Voordat je helemaal begint door te freaken,' zei ze luchtig. 'Ik ben niet zwaar gewond. Mijn wond is gewoon terug open gesprongen. Dus niks om je zorgen te maken.' Haar ogen staren naar de wond op mijn schouder dat nog steeds bloeide. 'Wat heb jij voorgehad? Je bent gewond? Wat is er gebeurt?'

Haar stortvloed van vragen overspoeld me. Maar ik beantwoord ze braaf.

'Een vampier heeft me geraakt met zijn zwaard. Niks om je echt zorgen om te maken. Het moet gewoon gehecht worden,' zei ik luchtig, alsof ik over iets dagelijks aan het praten ben. Zoals het weer bijvoorbeeld.

'Het bloed wel hevig,' zei Ethan. Hem heb ik zelfs nog niet zien staan. Hij staat naast Natacha die nog steeds relaxt op de operatietafel ligt.

Ooooh...Wacht eens! Zie ik dat goed. Nee...nee..nee... dat zal wel niet. Maar toch zie ik het goed. Natacha en Ethan houden elkaars hand vast. Ja,ja, ik lieg niet. Ik meen het. Ze houden elkaars hand vast.

Met ogen die groot zijn van ongeloof kijk ik Natacha recht aan. Ze glimlacht vrolijk naar me. Haar lippen vormen de woorden: 'Straks, niet nu.'

Ik knikte dat ik het begrijp. Ik wilde Ethan zijn vraag beantwoorden, maar dokter Aeker komt naar binnen.

'Jullie twee ga daar zitten. Dan lopen jullie niet in mijn weg,' zei hij geïrriteerd tegen Jace en mij.

Man, wat heeft die gast, zeg. Die was zeker met het verkeerde been uit bed gestapt.

We doen  wat hij vraagt. Braaf gaan we op een stoel zitten. Hij loopt naar een kast en haalt er een reep stof uit, daarna komt hij naar mij. Hij wikkelt de stof stevig rond mijn gewonden schouder om het bloeden te doen stoppen. Hij laat zijn blik over de windel vallen om te zien of het wel te goeie is gedaan, daarna draait hij zich om en gaat naar Natacha.

'Dit kan even pijn doen,' zei hij op wat vriendelijkere toon.

'Ik kan wel tegen een beetje pijn, hoor,' zei Natacha beledigt. 'Het is niet omdat ik een vrouw ben en het zwakke geslacht ben dat ik voor het minst ga schreeuwen en huilen. Mannen denken altijd dat we zwak zijn en dat is totaal niet waar.' Koppig slaat ze haar armen over elkaar.

Ik sla proestend van het lachen een hand voor mijn mond. Daar heeft ze een punt.

Dokter Aeker schuifelde zenuwachtig met zijn voeten. 'Zo bedoelde ik het niet, juffrouw,' zei hij een beetje van zijn melk gebracht.

'Nee, dat zal niet,' zei ze. 'Kom, hecht die wond maar. Want ik word gek van dat bloed dat er maar blijft uitkomen. Ik kan namelijk niet zo heel goed tegen bloed. Weet je?'

Dokter Aeker zucht geïrriteerd, maar hij pakt een naald en draad. Hij gaat naast Natacha's gewonde arm zitten en begint haar arm dicht te naaien. Heel de tijd geeft Natacha geen kick. Alsof ze wilde laten zien dat vrouwen niet het zwakste geslacht zijn. Soms kan ze zo koppig en standvastig zijn. Dat je er gewoon gek van kan worden.

'Je bent klaar,' zei dokter Aeker na een tijdje. Vermoeid laat hij zijn hand door zijn lichte haren glijden, die naar alle kanten op pieken.

'Dank je,' zei ze. Ze laat haar eigen van de operatietafel glijden. Ethan vangt haar voorzichtig op en geeft haar een kus op haar mond.

Nog steeds ongelovig kijk ik ze aan. Wat is er tussen hen gebeurt dat ze ineens wel zo goed overeenkomen. In begin konden ze elkaar niet zien of luchten. Wat is er verandert tussen hen? Een goeie vraag, waar ik geen antwoord op heb.

'Jij bent aan de beurt,' zei hij en hij wijst me aan. Zuchtend sta ik recht. Ik heb totaal geen zin om op dat ijzeren geval te moeten gaan liggen. Dik tegen mijn zin ga ik liggen.

Jace is ook recht gestaan en staat beschermend naast me. Zijn ogen stralen één en al bezorgdheid uit.

'Hey, het komt wel goed,' zei ik geruststellend tegen hem. 'Zo diep is de wond niet.'

'Oké.' Hij buigt zich naar voren. Zijn lippen drukken zachtjes tegen die van mij. Gelukzalig sluit ik mijn ogen. Dit mag een eeuwigheid duren, maar zoals gewoonlijk moet er altijd iemand zijn die het verbrod.

'Stop met fliek flooien of huurt een kamer,' zei Dokter Aeker.

We laten elkaar los. Nijdig kijk ik de dokter aan, maar hij letten er niet op.

Hij scheurt de mouw rond mijn schouder eraf zodat mijn wond open en bloot komt te liggen, daarna pakt hij een soort vloeistof. Ik hoop het dat het gewoon ontsmettingswater is. Hij giet het vloeistof voorzichtig op de wond. Dat vreselijk begint te pikken. Zachtjes kreunend van de pijn klem ik mijn kaken op elkaar. Jace pakt bezorgt mijn hand vast.

Mijn ogen worden groot toen hij ineens een immens groot naald pakt. Ik vind het groot eigenlijk is het in verhouding niet zo groot, maar ik overdrijf graag over zo'n soort dingen. Dat maakt het wat spannender.

'Dit kan even pijn doen,' zei hij waarschuwend. Ik knikte enkel. Want ik vertrouwde nu niet op mijn stem dat sowieso zou beven.

Voordat ik mezelf kan voorbereiden ramt hij de naald vlak naast mijn wond. Een vreselijke pijnscheut snelt door me heen. Ik schreeuwde het uit. Ik kan niet zoals Natacha zonder een kick te geven op deze operatietafel liggen. Ik bewijs weer dat  vrouwen het zwakke geslacht zijn.

Ik schreeuwde het telkens uit van de pijn als hij zijn naald door mijn huid laat glijden. Zwarte vlekjes dansen voor mijn ogen die als maar groter en groter worden totdat ik alleen nog maar zwart zie. Dat me meesleurt naar een plek waar het stil en duister is.