New World

Hoofdstuk 29

Gefrustreerd haal ik mijn handen door mijn lange zwarte haren. Ik had bijna gewonnen. Ik was bijna eerst. Waarom? Waarom moet hij  juist mij voorbij steken en nog wel op het laatste moment. Ik geef eerlijk toe ik ben kwaad op hem. Kan hij me gewoon niet als eerste over de lijn laten gaan. Mag ik soms niet winnen? Nee, ik denk het niet. Anders had hij me sowieso als eerst over de lijn laten gaan en me laten winnen.

Ik kijk opzij. Naast me staat de winnaar met een grote grijns op zijn gezicht, die ik er maar al te graag wil afkloppen.  Kwaad kijk ik hem aan.

'Waarom kijk je me zo vuil aan,' vroeg Jace die zich nog niet eens heeft omgedraaid. Hoe ziet hij dat ik hem vuil aankijk. Heeft hij soms nog een derde oog op zijn achterhoofd zitten. Dat verklaard misschien alles.

'Ik kijk je niet vuil aan,' sputterde ik koppig. 'Dan heb je dat misschien verkeerd gezien. Want ik kijk je totaal niet vuil aan.' Uitdagend zet ik mijn handen op mijn heupen. Dat niet zo gemakkelijk gaat omdat ik nog steeds op mijn motor zit.

'Laat maar zitten,' zucht Jace geïrriteerd. 'Maar er zit je iets dwars. Wat?' Hij kijkt me doordringend aan met zijn blauwe ogen. Zoals gewoonlijk smelt ik onder zijn blik. Ik verdrink in het diepe zeeblauw dat schitterde als zeeparels die op de bodem van de oceaan liggen. Zo mooi en prachtig zijn ze.

Ik aarzelde. Zou ik hem echt zeggen wat er in me omgaat. Dat ik boos op hem ben omdat hij me voorbij steekt en daarom won en ik niet. Nee, dat ga ik hem niet vertellen. Dat is te kinderachtig. Daarom zei ik maar: 'Ik heb een meisje in de ravijn geduwd.'

Hij kijkt me aan. In zijn blik kan ik zien dat hij me niet gelooft.'Ja, dat weet ik. Want ik reed toevallig wel achter jou. Ik heb alles gezien, maar ik weet één ding. Dat is niet wat je dwars zit. Wat zit je echt dwars en niet liegen.' 

Iets in zijn toon waarschuwde me dat hij het echt meende. 'Ik ben boos op je. Nu goed,' siste ik ruw.

Zijn wenkbrauwen schieten verbaast omhoog. Wat best wel een grappig zicht is, maar niet op dit moment. 'Waarom ben je boos op me? '

Ik ademde diep in en flapte het uit voordat ik helemaal niet meer durfde. 'Omdat je me op het laatste moment heb voorbij gestoken. Ik kon winnen. Ik was er bijna, maar nee. Jij moest zoals gewoonlijk weer alles om zeep helpen,' riep ik woedend. Het gevoel borrelde als een kokende lava in me omhoog. Ik greep de stuur van mijn motor stevig beet. Mijn knokkels kleuren wit.

'Ben je daarom kwaad. Omdat ik win en jij niet...'

'Ik was bijna gewonnen...,' onderbreek ik hem ruw.'...maar nee jij moest me weer voorbij steken. Jij gunt me nu ook niks,' riep ik. Een deel van mijn hersenen die nog niet overkookte van mijn woede. Functioneerde nog normaal en die weten dat ik verkeerd bezig ben. Dat ik overdrijf, maar ik letten er niet op. Het voelde goed om te roepen en te brullen. Ook al werk ik al mijn frustratie uit op mijn vriendje. 

'Je bent echt een klein kind. Weet je dat,' riep hij boos terug. In zijn ogen zie ik vlammen vuur verschijnen. 'Jij bent nu nooit blij voor iemand anders. Het moet altijd om jou gaan. Rachel hier, Rachel daar. Maar als iemand anders is de aandacht krijgt dan is het boel. Dan ben je jaloers en word je kwaad. Ontken het maar niet!'

Met open mond kijk ik hem aan. Heeft hij dit nu echt allemaal gezegd? Vind hij me echt een klein kind? En trouwens ik ben geen klein kind wat denkt hij wel. 

Woedend kijk ik hem aan, maar voordat ik iets kan zeggen galmt er een stem uit de luidsprekers. "Aandacht. Aandacht aan alle deelnemers. Ik heb hier groot nieuws, maar echt heel groot nieuws. Willen jullie weten wie er op drie staat,' vroeg hij. Overal hoor ik instemmend geroep. 'Oke, op drie staat Axel. Axel wil je op het podium verschijnen. Dank je.' Een meisje met lang bruin haar en met legerkistjes aan verschijnt op het podium. Ze kijkt op ons neer met een stralende glimlach. Een man in een zwarte pak wandelt naar haar toe en overhandigd haar een brons medaille. 

"Gefeliciteerd Alex," zei de stem galmend. "Oké op de tweede plaats staat Rachel Dark. Kom maar naar voren, meid." Ik wandel naar het podium toe. Overal om me heen hoor ik applaus en opwindend geroep. Een stralende glimlach breekt open op mijn gezicht. Met zelfverzekerde tred stap ik het podium op.  Een geweldig gevoel snelt door me heen. Ik blijf staan op het blokje van tweedes. 

Dezelfde man in het zwarte kostuum komt naar me toe gesneld en overhandigd me een zilver medaille. Ik buig naar voren zodat hij het over mijn hoofd kan doen. Daarna schud hij me de hand en wenst me proficiat. Ik knik glimlachend. 

Nieuwsgierig kijk ik naar de zilver medaille. Op het medaille staat in het midden een tekening. Op de tekening staat een motor en een mens die daar op zit op afgebeeld. De afbeelding is heel mooi uit gewerkt.

De stem galmt weer door de luidsprekers. "Gefeliciteerd Rachel Dark, maar nu komt het grootste en belangrijkste moment van de dag. De persoon die ik nu gaat noemen word de nieuwe trainer over de jongeren om ze te leren vechten. De persoon heeft zijn eigen bewezen. Hij is de snelste en de stoerste van al de jongeren...,' Even blijft het stil. De stem zegt een tijdje niks. De spanning begint op te lopen. Mensen beginnen te roepen en te gillen. Daarna begint de stem dubbel zo luid te roepen door de luidsprekers. "En de winnaar van dit jaar is....Jace Black. Kom naar voor jongen.' Overal hoor ik opgewonden gefluit en geroep. Meisje roepen: "Love you Jace" en ze maken hartjes met hun handen. Ik rolde met mijn ogen.

Jace stapte het podium op. Een rode blos verschijnt op zijn wangen door al die aandacht. Hij glimlachte van oor tot oor.  Zijn ogen glinsteren van blijdschap. Wat ziet hij er knap uit. Ik schudden met mijn hoofd. Daar moet ik niet aandenken. Hoe knap hij er ook uitziet. Ik ben nog steeds kwaad op hem. 

De zelfde zwarte man komt naar Jace gesneld met een goud medaille. Jace buigt zijn hoofd en de man laat de medaille over zijn hoofd glijden. Hij feliciteerde hem en snelt terug het podium af. Jace straalde van oor tot oor.  Toen doet hij iets waar ik nog steeds van droom. Hij doet zijn t-shirt uit en smijt het recht het publiek in. Een sixpack en een V-line worden zichtbaar. Verschillende meisjes vallen flauw door zijn goddelijk lichaam. Starend kijk ik naar zijn bovenlichaam. Elk spiertje staat mooi afgelijnd op zijn bovenlichaam.

Ineens hoor ik geschreeuw en gegil van de ingang komen. Mensen rennen naar ons toe. Duwen elkaar opzij. Hun gezichten zijn vertrokken tot angst.

Met bonkend hart kijk ik naar het tafereel onder me. Een woord galmde door het gebouw. Eén woord dat mijn hart voor een tel laat stil staan. Eén woord dat de haartjes in mijn nek recht overeind doen staan. 

'Vampiers!!'