New World

Hoofdstuk 21

Ik weet niet hoelang ik buitenwesten ben geweest, maar het lijkt wel een eeuwigheid. Langzaam begint het zwart voor mijn ogen zich terug te trekken in de stille duisternis.

Knipperend met mijn ogen kom ik langzaam bij. Verward en gedesoriënteerd kijk ik om me heen. Ik bevind me in een tent dat me heel bekent voor komt. Het is de tent waar Jace voor het gevecht nog heeft in gelegen.

Vraag me niet hoe ik het voelde, maar mijn zesde zintuig waarschuwde me dat ik niet alleen in de tent ben. Als door een wesp gestoken draai ik me om naar de persoon.

Natacha!!!

Haar gezicht staat bezorgt, maar aan de dromerige blik in haar ogen kan ik zien dat ze met haar gedachten niet helemaal hier is. Je mag drie keer raden waar ze aandacht.

Ethan?

Direct in de roos.

Vragend kijk ik haar aan. Niet dat ze al door heeft dat ik weer bij bewustzijn ben, maar goed. 'Wat is er tussen Ethan en jou gebeurt,' vroeg ik zonder om de pot te draaien. Ik ben immers iemand die niet graag rond de pot zit te draaien. Ik vraag het direct op de man af, dat werkt het beste. Dat vind ik toch.

Natacha haar wangen worden ineens knal rood van kleur. 'Euh...Wa...Wat zou er tussen Ethan en mij moeten zijn,' stamelde ze vragend. Ze draait zenuwachtig een pluk haar rond haar vinger.

'Doe nu niet dat je het niet weet waar ik het over heb,' zei ik pissig. 'Ik heb gezien dat Ethan je heeft gekust. Nog wel op de mond. Verklaar dat is!' Koppig kijk ik haar aan. Ik moet eerlijk toegeven dat ik die koppigheid van Jace begint over te krijgen als een soort griepje, maar dat het griepje niet meer verdwijnt. Dus een soort blijvend griepje.

'Oké,' zei ze zich overgevend aan mijn koppigheid. Diep van binnen bedankte ik Jace zijn gave. 'Hij heeft al gevoelens voor me toen hij me voor het eerst zag, maar hij wist niet zeker dat ik het zelfde voelde voor hem.'

'Euh...oké, maar in begin deed hij zo bot tegen je en tegen mij zei hij dat hij zo bot tegen je moest doen voor je eigen best wil. Waarom wilt hij dan in eens een relatie met je,' vroeg ik verward.

Ze glimlachte zwakjes. 'Hij deed zo bot tegen me omdat zijn vader hier de baas is van dit spel. Het is hem voorbestemd dat hij hier later de boel moet overnemen en zelf leider moet worden op deze bende. Daarom wilde hij dus eerst geen relatie. Hij is bang dat hij door die relatie geen goeie leider gaat zijn en dat zijn vader hem dan minder waardig gaat vinden. Wat ik persoonlijk bullshit vind?' vertelde ze. Nog steeds kijk ik haar verward aan.

'Maar waarom wilt hij dan ineens wel een relatie beginnen,' zei ik.

'Omdat hij veel te hard verliefd op me is. Ik stoef niet, Rachel. Het zijn letterlijk zijn woorden,' zei ze serieus. Zo serieus heb ik haar nog nooit zien kijken. 'Toen we tegen de vampiers aan het vechten waren. Viel er een vampier me langs achter aan, maar Ethan kon juist die slag blokkeren. Anders had ik hier niet meer zo gezond en levend gestaan. Hij heeft mijn leven gered en door die aanslag besefte hij pas dat hij echt verliefd op me was.' Ze kijkt me aan.

Met open mond van verbazing kijk ik haar aan. Ik weet niet zo goed wat ik hier op moet zeggen.

'Euh...,' stotterde ik. Ik slikte zenuwachtig. Nadat ik mijn stem terug onder controle heb probeer ik het nog is. 'Dat is geweldig. dat jullie een stel zijn,' zei ik. Ik slaag mijn armen om haar heen. Ze begint vrolijk te lachen. Haar lach werkte aanstekelijk en ik lachte mee. Al snel hebben we de slappe lach.

Na een tijdje zei ik hikkend van het lachen. 'En..Hik.. waar zijn de jongens...hik...nu?'

'Euh, Ethan is met Jace naar de wapenkamer gegaan om hun wapens te gaan maken. Ze waren wat beschadigt,' antwoord ze op mijn vraag.

'Nu dat je het zegt,'zei ik nadenkend. 'Ik denk dat mijn katana ook wel wat beschadigd is door dat gevecht.'

'Oké...Wat houd ons dan nog tegen,' zei Natacha glimlachend. 'Laten we gaan!' Ze staat recht en helpt me overeind.

Samen gaan we de slaaptent uit. Waardoor we daarna in de tent staan waar dokter Aeken Natacha en mij heeft gehecht. Dokter Aeker is nergens te bekennen. Hij zal zeker in zijn bed liggen te maffen.

'Moeten we geen briefje laten liggen,'vroeg ik aan Natacha. Ze haalt haar schouders op.

'Nee, denk niet dat dat perse moet.' Met die woorden stapte ze de tent uit.

Even blijf ik aarzelend staan. Niet goed wetend wat ik moet doen. Zou ik een briefje schrijven of niet?

Moeilijk en ingewikkelde vraag. Maar ik hakte de moeilijke vraag genadeloos door.

Snel griets ik een papiertje van zijn bureau. Krabbelend schrijf ik op waar we naar toe gaan, zodat hij niet al te ongerust gaat zijn. Niet dat ik verwacht dat hij dat gaat zijn, maar goed. Ik leg het papiertje met mijn gekrabbel op midden op zijn bureau. Zodat hij het direct zou zien liggen. Hopelijk kan hij mijn gekrabbel lezen.

Met die gedachten spurt ik de tent uit en ga naar Natacha die ongeduldig staat te wachten.

'Ah...eindelijk ...zeg,' zei ze zuchtend. 'Dat duurde lang vond je de uitgang niet?' Spottend trekt ze haar ene wenkbrauwen hoog op.

Nijdig kijk ik haar aan. 'Nee, ik moest gewoon nog iets doen,'zei ik bot. 'Waar is die wapenkamer?'

'Kom mee,'zei Natacha Die totaal niet onder de indruk is van mijn botheid.'Ik weet waar het is, nijdig meid.' Ze draait zich om en snelde er naar toe. Zuchtend volg ik haar.