New World

Hoofdstuk 27

Eindelijk. Eindelijk is het zo ver. Na een maand lang en ongeduldig te moeten wachten is de grote dag der oordeel aangebroken. Een grote motorrace. Dat iedere jaar wordt gehouden. Het is een traditie die al jaren word gehouden ter eren van de motorclub "Black Hell".

Deze motorrace houd in dat jongeren tussen de 15 en 20 jaar tegen elkaar moeten racen op zwarte blinkende motoren. Maar het is niet gewoon racen. Nee, dat zou te gemakkelijk en te saai zijn. Nee, het is zo'n motorrace waar je over bergen moeten rijden en over moeilijke begaande wegen , maar het gevaarlijkste van al zijn de scherpe bochten die zich in het parcour bevinden. Sommige van die bochten bevinden zich dicht aan een afgrond van een ravijn. Waar er af en toe is iemand in valt en er niet zo goed meer uitkomt.  De jongen of meisje dat als eerste over de finish rijd is de winnaar, maar hij of zij is dan ook de meest dapperste en de snelste van de jongeren. Hij of zij word dan de leider van de jongeren en geeft dan de trainingen. Ook als is de wereld verandert en bestaan er nu vampieren. De traditie gaat gewoon verder. Onder welke omstandigheid ook. Het gaat gewoon door.

Jace, Natacha, Ethan en ik doen ook mee. Ik heb al meer dan een week zenuwen voor deze dag en eindelijk na lang stressen is hij aangebroken. De grote dag des oordeel. 

'Gaat het lukken denk je,' vroeg Jace voorzichtig aan me. Ik weet wat hij bedoelt. Ik kan totaal niet goed rijden dat weet ik, maar ik vind het geweldig om op een motor te zitten. Daarom doe ik dus mee. Gewoon voor de lol en het plezier, maar dat ga ik niet aan Jace vertellen. Met een beledigende blik kijk ik hem aan. 'Waarom denk je dat het me niet gaat lukken?' Uitdagend ga ik voor hem staan.

Door mijn blik begint hij zich ongemakkelijk te voelen. 'Euh.. omdat....nou ja..,' Zenuwachtig haalt hij zijn hand door zijn haren. Hij wiebelt heen en weer op zijn voeten. Ik kan een glimlach ternauwernood onderdrukken. Hij ziet er zo schattig uit als hij zenuwachtig is.

'Euh...wat,' zei ik. Opstandig zet ik nog een stap dichter naar hem toe. Hij kijkt me verschrikt aan. Ook al ben ik een grote kop kleiner dan hem. 

Hij doet zijn mond open, maar sluit hem weer. Na een tijdje doet hij zijn mond terug open en komt er geluid uit. 'Euh...omdat je nog nooit eerder op een motor heb gereden... euh ik bedoel alleen gereden op een motor,' voegt hij er hakkelend aan toe. 'En de vorige keer ging je bijna over de rooie toen ik je vroeg om bij me  achter op te komen zitten. En nu wil je ineens mee doen.' Hij kijkt me niet begrijpend aan. 

Nu ik zijn niet begrijpende gezicht zie valt mijn frank. Hij weet totaal niet dat ik al wel op een motor heb gezeten. Alleen. En dat ik helemaal alleen met een motor heb gereden.Hij was toen helemaal niet bij bewustzijn geweest door die ziekte. Nu snapte ik zijn bezorgdheid. Ik kijk hem wat vriendelijker aan.

'Jace weet je nog toen je ziek was door die wrakstuk,' vroeg ik.

Hij knikte. 'Natuurlijk weet ik dat nog. Zoiets zou ik nu niet direct vergeten. Denk je ook niet.' Hij kijkt me geïrriteerd aan.

'Ja, natuurlijk vergeet je zoiets niet vlug,' zei ik. Ik kijk hem aan. 'Maar ik heb wel al alleen op een motor gezeten. Helemaal alleen. Toen jij bewusteloos was heeft Ethan jou achter hem op de motor gezet en Natacha zat achter Jason dus er was nergens anders plaats. Dan op onze eigen motor. Dus er zat toen niks anders voor me op om alleen te rijden op die motor.'

Hij kijkt me verbaast en verward aan. 'I-ik weet daar totaal niks van. Ik kan me daar niks van herinneren,' zei hij wat ongemakkelijk. Ik zou me ook ongemakkelijk voelen als er zoiets bij mij is gebeurt. Eigenlijk is er een tijdje van je leven hoe kort ook, voorbij gevlogen. Zonder dat je er iets van merkt of meemaakt. Dat zou echt raar zijn. 

'Dat is niet erg en dat is normaal dat je daar niks van herinnert want je was namelijk op dat moment bewusteloos.' Hij knikte.'Maar nu gaan we ons inschrijven voor de wedstrijd voordat we te laat zijn,' zei ik snel van onderwerp veranderen.

'Ja dat is goed,'zei hij. Zijn stem klinkt opgelucht alsof hij me dankbaar is dat ik een ander onderwerp aan de praat slaag.

Hand in hand lopen we naar de plek waar we ons moeten inschrijven. In de maand dat voorbij is gevlogen heb ik elke dag zitten sporten en trainen. Totdat elk spiertje in mijn lichaam branden van vermoeidheid. Ik heb nooit gedacht dat ik zoveel spieren zou hebben en dat soms op zo'n onbenullige plekken. Dat ik denk allee, waarom heb je juist daar spieren. Maar ik ben blij dat ik sport. Mijn lichaam ziet er veel beter en strakker uit dan een maand er voor. Ik begin zelfs een lichte sixpack te krijgen. Ik kan het nu zelfs amper geloven. En mijn conditie. Mijn conditie is geweldig. Een maand geleden was ik precies een schildpad of een luiaard dat na een paar minuten doodop is. Ik beledigde zelfs die dieren toen door mijn slechte conditie, maar die slechte conditie heb ik nu vaarwel gezegd en tot nooit meer. Ik voelde me geweldig en fit.

'We komen ons inschrijven, ' zei Jace naast me tegen een oudere man die de inschrijvingen doet. Hij kijkt ons om de beurten onderzoekend aan. Daarna zucht hij diep. Alsof hij teleurgesteld in ons is en dat hij meer had verwacht van de jongeren die mee doen. Wat bezield die je vent, zeg? Geïrriteerd kijk ik hem aan.

'Jullie namen,' vroeg hij nors. Hij kijkt ons onverschillig aan. 

'Jace en Rachel,' siste ik kortaf. Hij trekt een niet onder de indruk wenkbrauw op en kijkt me aan. Ik kijk hem strak aan. Hij zucht voor de tweede keer diep en schrijft onze namen op een papier. Daarna pakte hij twee papieren met nummers op van de tafel. Hij overhandigde ze aan ons.

Zonder hem te bedanken draai ik me om en been kwaad weg. Ik hoor hoe Jace snel achter me aan snelt. 'Wat is er?'

'Niks,' zei ik. 'Ik moet gewoon die vent niet.' 

Jace opende zijn mond om nog een vraag op me af te kunnen vuren, maar Natacha en Ethan snelde naar ons toe. Op de voet gevolgd door Jason. 

'Rachel, Jace,' riep Natacha vrolijk. Ze omhelsde me innig. Ik beantwoord haar omhelzing. 'Hebben jullie jullie nummer al?'

'Ja natuurlijk,' roepen Jace en ik in koor. We laten allebei onze nummer zien. Jace heeft nummer 13 en ik 14.

'Geweldig. Wij ook,' zei ze opgewonden. Ze laat haar nummer zien. 'Ik heb nummer 9 en Ethan en Jason hebben 10 en 11.'

Ineens worden we onderbroken door een mannenstem dat door een luidspreker galmt. Zijn stem brulde door heel de ruimte. 'Aandacht...aandacht. Aan alle deelnemers die deelnemen aan de grote motorrace des oordeel. De wedstrijd word buiten gehouden binnen een paar uur. Wanneer de zon op komt. Staat iedereen klaar met de motor aan de startlijn. Om zeven uur word er een schot gelost en is de race begonnen. ' De stem pauzeerde even. Daarna gaat hij onvermijdelijk verder. 'Deze race is op eigen verantwoordelijkheid. Geraak je gewond? Dat is pech hebben. Geraak je van de weg en is je motor naar de hel? Dat is jou probleem en niet van een ander. Heb je ergens midden in de race niet zo veel zin meer of je hebt een schrik opgepakt en je plast bijna in je broek van de schrik? Dan had je je maar nooit moeten inschrijven voor deze wedstrijd. Jouw probleem. Deze wedstrijd is bedoeld voor jongeren die tegen een stoot kunnen dus niet voor poesjes bedoelt. Er gaan gewonde vallen, misschien zelfs doden, misschien zit jij daar wel tussen...maar,' De stem brulde de maar extra lang uit. 'je kunt winnen. Je kunt de sterkste en snelste jongere worden. Je kunt zelfs training geven aan de rest van de jongeren. Ze gaan je beschouwen als een held. Als een strijder. Denk daar aan als je mee doet. Veel succes allemaal. Dat de beste mag winnen.' De stem verstomde. 

Hier en daar breekt er luid gejuich los. Jongeren klappen in hun handen en gillen het uit. Natacha en Ethan doen uit volle borst mee. Jace glimlachte naar me. Daarna begint hij mee te roepen en in zijn handen klappend. Het is zo'n grappig gezicht dat ik lachend mee doet.

Nog een paar uur wachten voordat de race des oordeel begint. Nog een paar uur.