New World

Hoofdstuk 44

Drie uur zijn we al op weg. Drie uur zijn we op pad en nog steeds is er in de verte verte niemand te bekennen. Net alsof de wereld verlaten is. Helemaal leeg. De mensheid die ooit zo overbevolkt en talrijk was geweest. Is nu uit gedund naar amper een paar mensen, die de aanslag hebben overleeft en die steeds de nacht hebben kunnen overleven, die word belaagt door vampiers. Die hulpeloze mensen gewoon leeg zuigen en ze als lege omhulsels achterlatend, die weg liggen te rotten op straat of in een verlaten huis. 

We zijn in een stad terecht gekomen. Waarvan ik de naam niet weet. De stad ziet er verwoest en somber uit. Overal liggen brokstukken, die afkomstig zijn van huizen die zijn ingestort door een wrakstuk. Auto's staan kriskras door elkaar. Lijken liggen op de grond te vergaan tot as. alsof ze nooit hebben bestaan. 

Ik zucht diep en haal een hand door mijn lange zwarte haren, die vettig aanvoelen. Maar ik letten er niet op. Niks dringt echt tot me door. Alleen de mensen die voor me liggen en die met lege doodse ogen naar het niets liggen te staren.  Mensen die harteloos zijn omgekomen door een vampier die hen koelbloedig vermoorde met pretlichtjes in zijn ogen. Toen hij het zalige warme bloed van die arme mensen op zijn tong proefde. Bitter en zoet. Als een soort energie drankje gebruiken ze ons. Ze zuigen ons leeg zodat ze terug vol energie zitten. Om ons daarna als een soort afval op de grond te gooien.  

Woedend en vol afschuw wend ik mijn blik af van al die lege blikken die me precies allemaal smekend liggen aan te kijken. Ik kan er niet meer tegen. Ik haat deze wereld. Ik haat het om nu te bestaan als mens. Waarom was ik niet samen met mijn ouders omgekomen. Zodat we nu met zijn drieën samen in het hiernamaals waren, maar nee. Dat wrakstuk moest mij expres scheiden van mijn ouders. Alles heeft deze nieuwe wereld van me afgepakt. Mijn ouders. Mijn thuis. Mijn nieuwe thuis en nu mijn twee vrienden. Jace en Ethan. 

Wanneer komt er is eindelijk een eind aan deze waanzin of nee beter gezegd aan deze hel. Wanneer is deze hel gedaan.  

Ik heb zelfs nog niet kunnen rouwen voor het verlies van mijn ouders. Daar ben ik zelfs nog niet aan toe gekomen. Hoe erg is dat nu wel niet? Mijn ouders zijn bijna meer dan drie maanden dood en nog steeds heb ik niet kunnen rouwen om hen. Ik heb zelfs nog niet echt kunnen huilen totdat mijn tranen op zijn. Totdat mijn keel schor en rauw is van het huilen en snikken. Wanneer krijg ik daar eindelijk de kans voor?

Een traan rolt van mijn wang naar beneden, die ik als in een waas afveeg. Gevolgd door meerdere tranen.

Jace!

De naam slaagt in als een mokerslag in mijn geest. Doet me beven over mijn hele lichaam. Stel nu is voor dat hij hier ook ergens zou liggen. Doodstil liggend als een lijk. Met ogen die nietsziend naar het niets liggen te staren. Zijn lichaam dat abnormaal koud aanvoelt. Zijn lippen die ooit zo rood en warm zijn geweest nu misschien ineens koud en grijs. Zijn ooit zo heldere blauwe ogen waar ik mezelf in kan laten verdrinken, die nu ineens misschien uitgedoofd en donker dof blauw zijn.

Kwaad schud ik met mijn hoofd. Om die walgelijke gedachten uit mijn hoofd te krijgen , maar tevergeefs. De gedachten blijft als een irritante plakker op mijn geest plakken zodat hij als een vreselijke vlieg een hele tijd door mijn hoofd zoemt. Vol wanhoop probeer ik aan iets anders te denken. Aan leuke dingen van vroeger of dat ik op een motor zou zitten, maar wat ik ook probeer. De gedachten blijft me kwellen. 

Ik bal mijn handen tot vuisten en span ze hard op zodat mijn nagels zich in mijn handpalm boorde. Een felle pijnscheut snelt door mijn handpalm heen. Door de pijn vergeet ik even de akelige gedachten. Ik open voorzichtig mijn handen. Tien rode halve maantjes zijn in mijn handpalmen gedrukt. Mijn handpalm klopt pijnlijk, maar de pijn nam langzaam af.

'Rachel.' De stem van Natacha rukt me uit mijn gedachten. 

Met rode opgezwollen ogen van het huilen kijk ik haar aan. 'Ja?'

'Gaat het wel,' vroeg ze licht bezorgt.

Ik haal licht mijn schouders op. Of dat het gaat met mij? Een goeie vraag. Ik wist het zelf niet echt. Mijn wond in mijn zij doet wel pijn, maar het is eerder zo'n zeurende pijn. Het is vooral in mijn gedachten waar ik me niet zo goed voelde. Sinds die visioenen maakte ik me zorgen om Jace en Ethan. Wat als we te laat komen? Dan zijn ze sowieso dood. Die gedachten zorgde ervoor dat er een koude rilling over mijn rug glijd. 'Bwa...niet echt,' beken ik. Uit mijn ooghoeken zie ik Kaj en Laj bezorgt naar me kijken.

'Doe je zij pijn,' vroeg Laj en hij kijkt naar mijn zij op de plek waar de wond is.

'Een beetje,' zei ik. 'Maar dat is het niet.'

'Wat is er dan wel, Rachel,' vroeg Natacha, die me niet begrijpend aankijkt. 'We zijn toch opzoek naar Ethan en Jace. Net zoals je zelf wilde. Wat scheelt er dan nog?'

'Dat is het hem juist,' zei ik wanhopig en ik laat mijn hand door mijn haar glijden. 'Het is Jace en Ethan.'

'Wat is er met hen?' Kaj kijkt me aan. 

'Ik denk dat ze in gevaar zitten. In groot gevaar zelfs en als we ze niet op tijd kunnen vinden dan zijn we ze voor goed kwijt! Maar echt voor goed. ' Ik kijk ze om de beurt aan. Drie gezichten kijken me verward aan.

'Wat bedoel je met ze zijn in gevaar, Rachel, ' riep Natacha ineens boos. 'Je weet nog niet eens of ze nog wel leven. Hoe kan je dan zo zeker zijn dat ze in gevaar zitten. Je begint te raaskallen. Weet je dat? ' Met toegeknepen ogen kijkt ze me woedend aan.

Geschokt kijk ik haar aan. Zo'n woede uitval had ik nu niet verwacht van haar. Misschien heeft ze wel gelijk. Misschien begin ik wel echt gek te worden. 

Beschaamd kijk ik naar mijn handen, die zachtjes beefde. 'Ik heb visioenen gehad,' fluister ik moeizaam. Het woord visioen geraakt moeilijk over mijn lippen heen. 'Visioenen over Jace.' Een traan rolt over mijn wangen toen ik het levenloze lichaam van Jace voor mijn netvlies ziet flitsen. 

'Over wat gaan die visioenen,' vroeg Kaj rustig en hij slaagt beschermend een arm om me heen, dat rust gevend werkt.

'Het zijn altijd dezelfde visioenen. Waar Jace in sterft,' zei ik verstikt. Voordat ik hun het hele visioen vertelde haalde ik eerst diep adem en steek van wal.