New World

Hoofdstuk 11

Ik wil iets terug zeggen toen ineens een onbekende stem me voor is.

'Wat we hier hebben. Een paar bloedwormen en dan nog wel voor mijn bloedsteen. Wat een mazel heb ik vandaag zeg,' zei de persoon op giftige toon.

Geschrokken draaien we ons om. Voor ons staat een lange slanke man die helemaal in het zwart is gekleed. Zijn bleke huid steekt fel af tegen zijn zwarte kleding.

Op het eerste zicht lijkt de man gewoon een mens te zijn. Totdat ik mijn blik op zijn gezicht laat vallen. Hij heeft een heel smal gezicht en zijn junkbeenderen zijn goed zichtbaar. Maar wat me het meeste op valt is dat er uit zijn mondhoeken twee glinsterende hoektanden zichtbaar zijn die er scherp uitzien.

Hij glimlachte kil naar ons. Ik rilde. Al mijn haartjes in mijn nek komen rechtovereind te staan. Die lach voorspelde niks goed.

Snel ga ik met mijn hand naar mijn katana die op mijn rug hangt. Met één soepele beweging trek ik het zwaard uit zijn schede. Het heerlijk metalig geknars zorgde ervoor dat er rillingen van genot over mijn rug lopen. Met mijn katana stevig in mijn handen geklemd ga ik in gevechtshouding staan.

Natacha naast mij pak de bijl die voor haar voeten ligt. Ze draait het wapen een paar keer rond in haar hand. Ze kijkt hem kil en vijandig aan.

'Dag, Richard,' siste ze. Haar stem klinkt ijskoud. 'Hoe heb je kunnen ontsnappen?'

How...Wacht eens! Nu kan ik toch even niet meer volgen, hoor. Heb ik dat nu goed gehoord. Kent Rachel die vampier bij zijn naam? Vanwaar kent zij hem?

'Natacha,' zei Richard spottend. 'Dat ontsnappen ging als van zelfs. Die metalen deur ombuigen ging als een fluitje van een cent. Je denkt toch niet dat je een vampier kunt opsluiten achter een metalig deurtje.' Hij trekt spottend zijn wenkbrauw op. Een glimlach speelde rond zijn lippen.

'Van waar ken hem,' fluister ik tegen Natacha. Ik kijk haar vragend aan. Ze kijkt me terug aan. Haar ogen staan gekweld, maar ze branden ook van woede.

'Ik was bij mijn grootouders toen hij ineens binnen viel en ze vermoorden. Hij vermoorden ze gewoon voor mijn neus. Ik heb tegen hem gevochten met deze bijl en daardoor heb ik die wond in mijn arm.' Ze toonden haar arm aan me waar een stuk stof zit rond gewikkeld.Daarna vertelde ze verder. ' Ik was de enigste die het had overleefd. Ik had hem bewusteloos geslagen en in de kelder opgesloten.' Haar blik gaat naar de vampier die ons geamuseerd aankijkt. Haar ogen branden van woede die binnen in haar raasde; 'Jij hebt mijn grootouders vermoord, vampier. ' Ze wijst driftig met haar bijl naar de vampier. 'Je gaat er voor boeten. Je gaat weg rotten in de hel. Waar je thuis hoort. 'Ze brulde woedend en valt de vampier aan. De bijl suist gevaarlijk naar zijn hoofd, maar Richard duikt lenig naar achteren zodat de bijl rakelings over zijn hoofd gaat.

Hij gromde dreigend terug en stootte terug. Hij raakte Natacha met zijn vuist. Kreunend strompelde ze achteruit met één hand tegen haar kaak gedrukt.

Ik snelde geschrokken naar haar toe. De plek waar Richard haar heeft geraakt begint al blauw te verkleuren.

'Gaat het,' vroeg ik bezorgt. Ze knikte moeizaam. Woede dwarrelde in me omhoog. Woede om die vampier die mijn beste vriendin heeft geslagen. Hij moet verdomme met zijn vuile poten van haar afblijven. De woede bom barst in me los. Ik draai me om en kijk de vampier aan.

'Wat moet je,' siste ik woedend. Mijn stem klinkt in mijn oren kil en vlak. Ik schrik er een beetje van.

Hij haalde onverschillig zijn schouders op. 'Niks,' zei hij schouderophalend. 'Jullie vallen mij aan. Ik wil gewoon naar mijn bloedsteen. Waar een bloedworm in vastzit.'

Ik moet even nadenken over welke bloedzak dat hij het heeft. Toen ik het eindelijk door heb. Blijft mijn hart een tel stilstaan.

JACE!!!!!