Σαν καλοκαίρι

50. Ας πιούμε σ' αυτό

Το ανοιχτό μπαράκι ήταν γεμάτο κόσμο και η βραδιά ζεστή με την υγρασία και την αλμύρα να κολλάνε ξεδιάντροπα πάνω στο δέρμα, μα δεν φαινόταν να νοιάζει κανέναν. Η μουσική έπαιζε όσο χρειαζόταν για να σιγοντάρει στο κέφι, αλλά και να ακούμε ο ένας στον άλλον όταν μιλούσαμε μεταξύ μας.

Το σημερινό πάρτι που διοργανώνονταν σήμανε την αρχή του καλοκαιριού κι ας μην έχει έρθει ούτε το Πάσχα ακόμη. Όλοι ανυπομονούσαν για τις ζεστές μέρες, για την δύση που ερχόταν αργά το απόγευμα και για όλα τα παρελκόμενα της καλοκαιρινής περιόδου.

Μιας και παρόλα αυτά πλησίαζε το Πάσχα και η Χίος ήταν ένα νησί που είχε από νωρίς τουρισμό, η σεζόν είχε ξεκινήσει, και τα περισσότερα μαγαζιά ξεκίνησαν δειλά και σταθερά να ανεβάζουν τα ρολά τους που είχαν κατέβει λόγω του χειμώνα.

Βρισκόμασταν στριμωγμένες με την Μυρτώ σε μια γωνία του ξύλινου μπαρ, ακουμπώντας πάνω στο λευκό πάσο και η ατμόσφαιρα εκτός από ποτό, μύριζε αρώματα της νύχτας, ελαφρύ αντηλιακό ή κρέμα προσώπου, μια ιδιαίτερα χαρακτηριστική μυρωδιά και φρούτα.

Τις λάτρευα τις καλοκαιρινές μυρωδιές. Όλα είχαν κάτι πιο ρομαντικό στο νησί και το ότι αυτό το πάρτι σήμανε ανεπίσημα την έναρξη αυτής της εποχής έκανε την καρδιά μου να χτυπά με προσμονή, παρόλο που φέτος θα αποχωριζόμουν το αγαπημένο μου νησί και το είχα πάρει πλέον για τα καλά απόφαση.

Η αλήθεια είναι πως με περίμενε το πιο απρόσμενο καλοκαίρι της ζωής μου.

Οι γονείς μου μόνο που δε λιποθύμησαν από την χαρά τους. Έδιναν και έπαιρναν τα τηλέφωνα συγκίνησης. Στην κυρά Δήμητρα δεν το είπα ακόμη. Δεν άντεχα να βγάλει κι άλλο έκτακτο ανακοινωθέν για τις επιτυχίες μου στο χωριό. Πάντα υπερέβαλλε σαν κλασσική γιαγιά και έκανε τα κατορθώματά μου να ακούγονται στις γειτόνισσες λες και ήμουν άξια να προταθώ για Νόμπελ καθώς περιέγραφε αναλυτικά, με ό,τι τέλος πάντων καταλάβαινε, τις σπουδές της μονάκριβης εγγονής της.

<<Τελικά θα έρθει ο Χάρης με τον Παναγιώτη στη Χίο;>>ρώτησα την Μυρτώ που στεκόταν δίπλα μου ρουφώντας το κατακόκκινο ποτό της.

Είχα μιλήσει πριν λίγες ημέρες με την Χαρά και μου είπε ότι θα περνούσε το Πάσχα στο χωριό της και ο Παναγιώτης θα την επισκέπτονταν, μα δεν είχε ιδέα αν θα ερχόντουσαν τελικά.

Μου είχε λείψει πολύ και θα ήθελα να την δω, δε θα πω ψέματα και τώρα είχα και ένα ρολόι να μετράει αντίστροφα πάνω από το κεφάλι μου.