Σαν καλοκαίρι

37.Μερικά χιλιόμετρα μακριά

Ο Ανδρέας θα έφευγε τέλη Αυγούστου για να προλάβει να τακτοποιηθεί και να εγκλιματιστεί στο περιβάλλον. Όλα περνούν τόσο συνηθισμένα που σχεδόν απορώ πως είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό.

Η ζωή μου ήταν η ίδια παρόλο που ήρθαν τα πάνω κάτω και η μια φορά που ήθελα να απολαύσω την κάθε στιγμή, ήταν και αυτή που οι στιγμές περνούσαν πιο γρήγορα από κάθε άλλη.

Γιατί όταν περνάς καλά ο καιρός κυλάει υπερβολικά γρήγορα;

Ήξερα ότι η ζωή μου δεν τελείωνε εκεί, δεν τελείωνε σε ένα αεροδρόμιο. Είχα ακούσει πολλούς ανθρώπους να λένε πως δεν αντέχουν να βρίσκονται μέσα στα νοσοκομεία ούτε για τις πιο απλές εξετάσεις. Πως ο αποστειρωμένος αέρας τους έφερνε ένα φορτισμένο συναίσθημα που τους έκανε να αισθάνονται άβολα.

Εγώ δεν το πάθαινα ποτέ αυτό με τα νοσοκομεία. Μου άρεσε η μυρωδιά του αντισηπτικού, οι λευκοί τοίχοι, τα θαμπά πατώματα.

Αντίθετα δεν άντεχα τους σταθμούς και τα αεροδρόμια. Εδώ ο αέρας είναι πνιγηρός γιατί μπλέκονται χιλιάδες ξένα αρώματα και χνώτα ανθρώπων.

Αφορολόγητες κολόνιες από μαγαζιά, φρεσκοκομμένος καφές έτοιμος να καταναλωθεί, το ακριβό άρωμα της κυρίας που πέρασε μόλις από δίπλα μου και ταξίδευε για Κίνα ή για Μόναχο ή για Παρίσι, ποιος μπορεί να ξέρει;

Χαμόγελα, απελπισία, συναισθήματα πολύπλοκα, αδιαφορία. Τελικά δεν έχουν και μεγάλη διαφορά από τα νοσοκομεία.

Το βλέμμα μου ακολουθούσε επίμονα τις ρόδες της βαλίτσας του, που σέρνονταν στο γυαλιστερό έδαφος, ακολουθώντας τα βήματά του. Τα βήματά του που τώρα θα άνοιγαν, θα πετούσε, θα έκανε τα όνειρά του πραγματικότητα.

Και εγώ εδώ, είχα να διανύσω ακόμη δρόμο και χαιρόμουν, αλήθεια χαιρόμουν. Με την χαρά που έχει ένας άνθρωπος για κάποιον που αγαπά και τον βλέπει να προοδεύει, μα είχα έναν κόμπο στο στομάχι ανεκδιήγητο. Μπορούσα να αισθανθώ πως τα μάτια μου θα έτρεχαν από στιγμή σε στιγμή μα συγκρατούσα τα δάκρυα με όσες δυνάμεις είχα.

Ο εγωισμός μου δεν άφηνε την ευτυχία να απλωθεί στα σωθικά μου. Τον αγαπώ και τον θέλω δίπλα μου όσο τίποτα, μα ταυτόχρονα ξέρω πως αυτό το μακριά θα είναι καλύτερο για αυτόν και το ξέρω πως έτσι είναι η αγάπη.

Δεν χωράνε εγωισμοί, αφήνεις τον άλλον να ανοίξει τα φτερά του και αν θέλει γυρίζει πίσω. Στην φωλιά του. Δεν μου χρωστάει τίποτα, ούτε εγώ σε αυτόν. Επιλέξαμε να δώσουμε κομμάτια μας ο ένας στον άλλον τις εποχές που δεν περιμέναμε κανένα αντάλλαγμα και τώρα ο,τι και να γίνει θα είμαστε για πάντα δεμένοι.