Σαν καλοκαίρι

11.Αποστάσεις ασφαλείας

Τις επόμενες μέρες τον απέφευγα όπως ο διάολος το λιβάνι και φυσικά το είχε καταλάβει. Είχα βάλει μέχρι και τη γιαγιά μου να πει ψέματα πως έλειπα από το σπίτι όταν είχε έρθει να με ψάξει.

Δεν ξέρω ποιο συναίσθημα κυριαρχούσε μέσα μου στην πραγματικότητα. Ήταν θυμός που το άφησα να συμβεί; Ήταν ντροπή όταν σκεφτόμουν αυτό που έγινε; Το σίγουρο πάντως είναι πως αδυνατώ να το διαχειριστώ και να το αντιμετωπίσω.

Δεν θεωρώ ότι θα βγάλει κάπου το να μιλήσουμε, όμως δεν μπορώ να τον αποφεύγω και για πάντα. Είναι πρακτικά αδύνατο.

Το τηλέφωνό μου δονήθηκε. Ήταν αυτός. Κοίταξα το όνομά του να αναβοσβήνει στην οθόνη και δάγκωσα το κάτω χείλος μου. Παράτησα το κινητό μου στην άκρη,χωρίς να το σηκώσω. Δεν ξέρω αν θέλω να του μιλήσω, τα έχω εντελώς χαμένα.

Η έκβαση μιας συζήτησης μαζί του πραγματικά με τρομάζει. Φοβάμαι αυτά που νιώθω για αυτόν τον άνθρωπο.

Έστειλα ένα μήνυμα στην Μυρτώ να βρεθούμε για καμιά βόλτα στην πόλη το απόγευμα. Δεν ήθελα να μείνω στο χωριό και να ρισκάρω να τον πετύχω, τουλάχιστον αν κατεβαίναμε στην Χώρα οι πιθανότητες θα μειώνονταν.

Στην Μυρτώ δεν τόλμησα να πω κάτι, ίσως έβρισκα σήμερα το θάρρος.

Έκανα ένα γρήγορο ντους και φόρεσα μια φαρδιά κοντομάνικη μπλούζα, ενώ αποφάσισα πως θα άφηνα τα μαλλιά μου να στεγνώσουν φυσικά.

Ανέβηκα και πάλι στην σοφίτα μου και το θέαμα με έκανε να παγώσω ενώ η καρδιά μου άρχισε να χτυπά δυνατά στο δευτερόλεπτο.

Ο Ανδρέας καθόταν στο κρεβάτι μου και κοίταζε την οθόνη του κινητού του. Μόλις αντιλήφθηκε την παρουσία μου άφησε την συσκευή στην άκρη και σταύρωσε τα χέρια του μπροστά στο στήθος του.

Η έκφρασή του ήταν περίεργη, φαινόταν νευριασμένος. Σπάνια τον θυμάμαι να νευριάζει για κάποιον λόγο μαζί μου.

<<Γιατί δεν σηκώνεις το κινητό σου;>>με ρώτησε χωρίς περιστροφές και ακουγόταν πράγματι έξω φρενών.

<<Ήμουν στο μπάνιο.>>απάντησα την πρώτη δικαιολογία που μου ήρθε στο μυαλό και τον είδα να στενεύει τα μάτια του με δυσπιστία.

<<Μία εβδομάδα τώρα είσαι στο μπάνιο;>>η ειρωνεία και ο εκνευρισμός ήταν παραπάνω από έκδηλα συναισθήματα που χρωμάτιζαν την φωνή του.

<<Τι θέλεις Ανδρέα;>>τον ρώτησα με την σειρά μου επιθετικά, παρόλο που κόντευα να παραλύσω από την αγωνία.