Σαν καλοκαίρι

39.''Διαβάστηκε''

Η Χαρά είχε χωθεί στην αγκαλιά μου και δεν σταματούσε να κλαίει με λυγμούς και αναφιλητά. Αρνούνταν να πιει το νερό που της πρόσφερα για να ηρεμήσει και κάθε τρεις και λίγο καταριόταν τον εαυτό της και ξέσπαγε σε νέο γύρω γοερών δακρύων.  

<<Ρε κοριτσάκι μου->>προσπάθησε ο Παναγιώτης μα η Χαρά τον διέκοψε.

<<Μη μιλάς!>>τσίριξε και μαζευτήκαμε όλοι αντανακλαστικά.

Είχε έρθει και η Μυρτώ και ο Χάρης, μα δεν βγάζαμε άκρη. Από μισόλογα κατάλαβα πως η ιστορία του Παναγιώτη και της Χαράς ξεκίνησε πριν το καλοκαίρι, ένα βράδυ που είχαν βγει για κρασιά, ήπιαν και κατέληξαν στο σπίτι του.

Εγώ εκείνο το βράδυ δεν ακολούθησα, καθώς ήταν από τις πολλές φορές που αποφάσισα να περάσω μόνο με τον Ανδρέα.

Η μουσίτσα ο Χάρης τα ήξερε όλα, είμαι σίγουρη πως και ο Ανδρέας γνώριζε ενώ η Μυρτώ κάτι είχε πάρει πρέφα και η μόνη που είχε μαύρα μεσάνυχτα ήμουν εγώ.

<<Είμαι ο πιο απαίσιος άνθρωπος του κόσμου.>>κλαψούρισε και άκουσα τον Παναγιώτη να βαριανασαίνει.

<<Γαμώ την πουτάνα μου ρε Χαρά, τι θέλεις; Αφού θα τον χώριζες.>>φώναξε απιυδισμένος  με την κατάσταση και εγώ δαγκώθηκα.

Σίγουρα δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή για αυτήν τη συζήτηση.

<<Όχι έτσι, δεν του άξιζε.>>

<<Αρχίδια δεν του άξιζε. Αν είναι να το παίρνεις έτσι γύρνα σε αυτόν. Απορώ τι κάνουμε μεταξύ μας τόσο καιρό.>>φώναξε ο Παναγιώτης και κοιταχτήκαμε αμήχανα με τα παιδιά.

Ήμασταν παρείσακτοι θεατές σε μια συζήτηση που έπρεπε να γίνει μεταξύ τους.

<<Δεν είναι εύκολο εντάξει; Και σταμάτα να προσπαθείς να βγεις από επάνω ενώ είσαι και εσύ ακόμα μαζί της!>>αντεπιτέθηκε η Χαρά.

Η Χαρά είχε κάποιον άλλον στη ζωή της, τον οποίο είχε επιλέξει για σχέση της. Το ίδιο και ο Παναγιώτης. Κι όμως, αυτοί οι δύο άνθρωποι επέλεξαν ο ένας τον άλλον. Γιατί; Γιατί να είσαι με κάποιον αν δε σε καλύπτει και ψάχνεις αλλού αυτό που χρειάζεσαι;

<<Δε σου υποσχέθηκα ποτέ ότι θα χωρίσω κοριτσάκι μου.>>φώναξε έξαλλος ο Παναγιώτης και η Χαρά πετάχτηκε από την αγκαλιά μου και στάθηκε ακριβώς μπορστά του.

<<Φύγε, δεν θέλω να σε βλέπω τώρα.>>

Κοίταξα την Μυρτώ που είχε σταθεί στον τοιχο με διπλωμένα τα χέρια της στο στήθος και παρακολουθούσε τη σκηνή ζαρωμένη.