Σαν καλοκαίρι

22. Δεύτερες ευκαιρίες

Μετρούσα πόσες φορές ανοιγόκλεινα τα μάτια μου και ήταν μια διαδικασία ανεπαίσθητη που τώρα απέκτησε σημασία.

Όλα γινόντουσαν αργά. Το καπάκι των ματιών μου κατέβαινε, οι πάνω βλεφαρίδες άγγιζαν τις κάτω, για μια στιγμή σκοτάδι μετά ξανά φως με νέα υγρασία στο βλέμμα μου.

Σκοτάδι, Σπύρος. Αυτό έβλεπα.

Είχα αφαιρεθεί τόσο που δεν συνειδητοποίησα πως έχασα τις τελευταίες κουβέντες του. Τον έβλεπα απλώς μπροστά μου, να μιλά έντονα κάνοντας χειρονομίες, μα ήταν λες και κάποιος πάτησε την σίγαση και τα αφτιά μου αρνούνταν να προσλάβουν ήχους.

Συγκέντρωσα την ακοή μου και τον άκουσα να φωνάζει μπροστά μου.

<<Και στην τελική, ποτέ δεν το είπαμε ρε Δήμητρα, δεν το κάναμε και επίσημο.>>είπε με νεύρο και τα μάτια μου βρήκαν τα δικά του.

Κάπου είχα διαβάσει πως αυτός που έχει άδικο είναι αυτός που φωνάζει περισσότερο συνήθως.

<<Τι εννοείς;>>ρώτησα ήρεμα, με μια απάθεια που έκανε μέχρι και σε εμένα την ίδια εντύπωση.

<<Εννοώ ότι δεν είπαμε ποτέ πως έχουμε σχέση και δεν μπορούμε να βλέπουμε άλλους.>>είπε με τους τόνους του ακόμα ψηλά.

Το πρόσωπό του είχε πάρει ένα ελαφρώς κόκκινο χρώμα από την ένταση και τις ασταμάτητες φωνές του.

Βρισκόμασταν στο σπίτι μου, εγώ καθισμένη στον καναπέ και αυτός όρθιος στην μέση του σαλονιού να πηγαινοέρχεται πάνω κάτω σαν λιοντάρι σε κλουβί.

Η κοπέλα που είχε αγκαλιά δεν ήταν ούτε αδερφή του, ούτε ξαδέρφη του, δεν είχαν κανέναν δεσμό αίματος και καμία φιλία να του συνδέει.

Η κοπέλα που είχε αγκαλιά, ήταν ένα ραντεβού και μου το παραδέχτηκε.

Τα δάκρυά μου είχαν στερέψει, βρισκόμουν αντιμέτωπη με μια περίεργη πραγματικότητα, που δεν με έκανε να θέλω να βάλω τα κλάματα, απλά με άφηνε για έναν περίεργο λόγο αδιάφορη, σαν να άκουγα απλώς ασήμαντα πράγματα.

<<Δεν θεώρησα ότι έπρεπε να το πούμε.>>είπα ειλικρινά.

Η αλήθεια είναι πως από σχέσεις δεν έχω ιδέα, δεν είχα ποτέ, δεν ξέρω πως πρέπει να λειτουργούν ή αν υπάρχουν πράγματα που ενδείκνυται να κάνεις.

Δεν γνώριζα πως έπρεπε να το πούμε. Δηλαδή εγώ τόσο καιρό τι είχα με τον Σπύρο;