Σαν καλοκαίρι

23.Φιλική προειδοποίηση

Ανδρέας

Αυτές οι διακοπές ίσως ήταν ο,τι πιο άχαρο και αδιάφορο είχα ζήσει. Περίεργο να το λέω αυτό, καθώς πάντα μου άρεσε ο,τι συμπεριελάμβανε κόσμο, γιορτή, ποτά, γκόμενες και εξόδους.

Φέτος όμως κάτι δεν ήταν το ίδιο, κάτι είχε αλλάξει ριζικά.

Το νησί παρέμενε απαράλλαχτος τόπος, το χωριό ήταν ήσυχο τον χειμώνα, μα η πόλη είχε ζωή, ειδικά τις γιορτινές μέρες.

Τα ίδια τοπία έβλεπα, τους ίδιους ανθρώπους, το σπίτι μύριζε όπως σε κάθε Χριστούγεννα και η καθημερινότητα είχε μια προκαθορισμένη ροή που ενώ κάποτε με κρατούσε ενθουσιώδη, τώρα περνούσε αδιάφορη.

Τα παιδιά ήταν όλα εδώ, όπως κάθε χρόνο, ο Γιώργος, η Μυρτώ, η Αντιγόνη, η Κατερίνα, ο Θωμάς, ο Στάθης. Όλοι εδώ.

Η μικρή δεν ερχόταν ποτέ ούτως ή άλλως τις γιορτές, ίσως το Πάσχα μερικές φορές, μα κάτι δεν πήγαινε καλά αυτή τη χρονιά.

Δεν με γέμισε που κέρδισα το φλουρί, ούτε η έξοδός μας μετά, ούτε η γκόμενα που πήδηξα, ούτε που όλο το σόι ήταν μαζεμένο και ευδιάθετο γύρω από ένα τραπέζι γεμάτο με φαγητό.

Δεν είχαν καν όρεξη να φάω γαμώ το στανιό μου.

Ήθελα να καπνίζω και να μένω μόνος μου με τις σκέψεις μου. Ποτέ δεν μου άρεσε η μοναξιά, δεν την είχα ανάγκη, δεν ήθελα χρόνο με τον εαυτό μου, μα φέτος η ιδιοσυγκρασία μου έκανε μια στροφή εκατόν ογδόντα μοιρών.

Ήμουν μια εικόνα που δεν αναγνώριζα και ήθελα να με πιέσω, αλήθεια ήθελα, αλλά δεν έβγαινε τίποτα από μέσα μου.

Ήμουν συμφιλιωμένος με τον εαυτό μου, μου άρεσε αυτό που έκανα και πρώτη φορά στη ζωή μου έφτασα στο σημείο να νιώθω μπερδεμένος, μίζερος.

Το βράδυ της Πρωτοχρονιάς έφυγα νωρίτερα από το μαγαζί που βγήκαμε με τα παιδιά και έκατσα στην παραλία της Αγίας Δύναμης μέχρι να ξημερώσει. Το κρύο ήταν τσουχτερό και τα μποφόρ επέτειναν την αίσθηση του. Δεν ξέρω καν γιατί το έκανα αυτό ο μαλάκας.

Ήθελα να φύγω από νησί, με έπνιγε.

Μόλις τελείωσαν οι βασικές γιορτές, δεν σκέφτηκα δεύτερη φορά για να πάρω το πλοίο για Πειραιά.

Όλοι ήρθαν μετά, μόλις ξεκίνησε η εξεταστική και εγώ δεν είχα όρεξη να δω κανέναν απολύτως, οπότε προφασίστηκα διάβασμα.

Την ημέρα όμως που έδωσα και το τελευταίο μου μάθημα, δεν χωρούσαν πια δικαιολογίες και αναβολές στα σχέδια των παιδιών. Δεν ήταν ποτέ του χαρακτήρα μου τα άκυρα και όλοι είχαν αρχίσει να καταλαβαίνουν ότι κάτι δεν πάει καλά μαζί μου.