Σαν καλοκαίρι

35.Στατικός ηλεκτρισμός

Οι άνθρωποι πολεμούν κυριολεκτικά, οι άνθρωποι μάχονται μεταφορικά, οι άνθρωποι δε φοβούνται να πέσουν στις ρόδες ενός αμαξιού προκειμένου να σώσουν κάποιον που αγαπούν. Μα τρέμουν στην ιδέα να το παραδεχτούν.

Η παραδοχή συναισθημάτων είναι κόλαση για τους ανθρώπους. Δεν προτιμάμε τις εφήμερες σχέσεις μόνο για να μην πληγωθούμε. Ο απώτερος σκοπός μας είναι η απόλαυση, η ηδονή, η διασκέδαση και αυτό δεν είναι κατακριτέο.

Η συναισθηματική επένδυση απαιτεί χρόνο, υποχωρήσεις, θυσίες που δεν θα είμαστε πάντα διατεθειμένοι να κάνουμε και δεν χρειάζεται να είμαστε. Γυρνώντας πίσω απλώς εξιδανικεύουμε ή καταριόμαστε τις συνθήκες που 'δεν ήταν ευνοϊκές' ενώ κάθε δευτερόλεπτο είναι αυτό το 'σήμερα' για το οποίο όλοι κάνουν λόγο.

Κοιτάμε το ρολόι και αντί να μας αγχώνει που κυλάει ο χρόνος, ανυπομονούμε να φύγουν τα δευτερόλεπτα για να φτάσουμε όσο το δυνατό πιο γρήγορα σπίτι.

Χαζεύουμε έξω από το τζάμι του λεωφορείου και ξεχνάμε να απολαύσουμε τη διαδρομή, αντιμετωπίζουμε την ζωή με μία οδυνηρή πεζότητα και θυμόμαστε να γίνουμε ποιητές μόνο όταν βιώνουμε τα έσχατα των συναισθημάτων.

Μας συγκλονίζει το ολέθριο και ξεχνάμε πως αυτό που σήμερα είναι φωτιά αύριο θα είναι απλώς καυτή στάχτη.

Η επαφή και οι απομάκρυνση είναι η βασική αιτία του στατικού ηλεκτρισμού. Κάτι τέτοιο ένιωθα να μου συμβαίνει. Με κύκλωνε σαν έντονη ακτινοβολία, σαν να ήμουν ένα άψυχο υλικό μέσα σε κλίβανο και ήξερα πως το δημιουργούσα εγώ με την, αναγκαία πλέον, τριβή μαζί του.

<<Με είπε ανώριμη! Κατάλαβες ο γελοίος!>>η φωνή της Μυρτούς με έκανε να στρέψω το βλέμμα μου κατά πάνω της και να την κοιτάξω με απορία.

Από το εκνευρισμένο ύφος της κατάλαβα πως μάλλον παραληρούσε για ώρα και εγώ χαμένη στον κόσμο των σκέψεών μου δεν είχα αντιληφθεί το παραμικρό.

<<Τι;>>

Ξεφύσησε κοιτάζοντας προς το ταβάνι.<<Ο Χάρης λέω, είπε ότι είμαι ανώριμη και για αυτό δεν θέλει να κάνει κάτι μαζί μου.>>είπε περιληπτικά και εγώ σήκωσα το ένα φρύδι μου μπαίνοντας αμέσως στο κλίμα.

Η Μυρτώ χθες του την έπεσε στην ψύχρα, καθώς παραδέχτηκε και σε εμένα πως της άρεσε, μα ο Χαρούλης το έπαιζε βαρύ πεπόνι και της έριξε ένα περιποιημένο άκυρο, για το οποίο τώρα ωρύεται.