Σαν καλοκαίρι

29.Εν βρασμώ

Ανδρέας

Κάλεσα άλλη μια φορά και το είχε κλειστό. Γιατί το είχε κλειστό γαμώ την τρέλα μου; Πως υποτίθεται πως έπρεπε να την βρω να μιλήσουμε αν το έχει κλειστό;

Φύσηξα τον καπνό από το τσιγάρο μου και πέταξα το κινητό μου πάνω στο τραπεζάκι με φόρα, αδιαφορώντας εντελώς για τα πάντα. Έπρεπε να την βρω και να της μιλήσω, δεν είχε νόημα όλο αυτό πλέον.

Δεν είχα μόνο να της ζητήσω συγνώμη, αλλά είχα να της πω και πως με δέχτηκαν στο πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου για το μεταπτυχιακό. Στο πρώτο στάδιο τουλάχιστον, έπρεπε να περάσω συνέντευξη και διάφορα διαδικαστικά κι όμως δεν μπορούσα να χαρώ.

Η χαρά μου ήταν μισή χωρίς τον Μητσάκο και ειδικά ύστερα από όλα όσα συνέβησαν. Περίμενα να μου πει ότι θέλει να γίνει κάτι μεταξύ μας, την έβλεπα, το ένιωθα γαμώτο και μου λέει ότι είναι με τον Σπύρο.

Πότε θα τελειώσει αυτή η ιστορία; Το ξέρουμε και οι δύο ότι δεν έχει κανένα νόημα. Ίσως ο τρόπος μου να μην ήταν ο καλύτερος, δεν μου αρέσει να μιλάω έτσι στον Μητσάκο, αλλά θόλωσα από τα νεύρα μου.

Άκουσα τον ήχο του κινητού μου και αμέσως το έπιασα στα χέρια μου. Ήλπιζα να είναι η μικρή αλλά με καλούσε η Χαρά.

<<Ναι;>>

<<Ανδρέα; Που είσαι;>>

<<Σπίτι. Είναι μαζί σου η Δήμητρα;>>ρώτησα κατευθείαν αυτό που με έκαιγε.

Δεν ήμουν σίγουρος αν έπρεπε να της αφήσω χώρο ή αν έπρεπε να πάω να την βρω και να κάνω όλα αυτά που σκέφτομαι.

<<Για αυτό σε πήρα. Έγινε κάτι.>>ο δισταγμός στη φωνή της έκανε τους παλμούς μου να αυξηθούν ακαριαία.

<<Έπαθε κάτι ο Μήτσος;>>ρώτησα αμέσως κρατώντας την ανάσα μου. Χωρίς να το καταλάβω στεκόμουν ήδη όρθιος στη μέση του σαλονιού, με κάθε κύτταρο του κορμιού μου σε εγρήγορση.

<<Κάθεσαι; Πρέπει να σου εξηγήσω.>>είπε η Χαρά, καταφέρνοντας μόνο να αυξήσει το άγχος μου, αλλά κάθισα και την άκουσα.

Μου εξήγησε με λεπτομέρειες τι συνέβη στο πανεπιστήμιο, μου είπε πως έμαθε πως οι φήμες διαδόθηκαν από την παρέα του Σπύρου και πως για αυτόν τον καθηγητή έχει ακουστεί ξανά κάτι αντίστοιχο στο παρελθόν οπότε δεν ήταν δύσκολο να το πιστέψουν όλοι.

Το άγχος και η αγωνία μου, αντικαταστάθηκαν δυναμικά από ακατάσχετο θυμό. Τον καριόλη θα τον σκότωνα, δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα άλλο.