Σαν καλοκαίρι

24.Παραδοχή

Ανδρέας

Περιφερόμουν σαν τον τρελό στους δρόμους της Αθήνας, χωρίς να έχω πραγματικό προορισμό, χωρίς να θέλω να έχω.

Το είναι μου όλο ένα κουβάρι που δεν είχα ιδέα από που να το πιάσω, οπότε κατέληξα στο σπίτι του Παναγιώτη νωρίτερα γιατί δεν άντεχα να μείνω ούτε λεπτό παραπάνω με τον εαυτό μου.

Τι σκατά με είχε πιάσει γαμώτο και είχα μια μελαγχολική διάθεση χωρίς να έχω ιδέα τι θέλω; Την μία στιγμή δεν άντεχα κόσμο και την άλλη δεν μπορούσα να βρω ησυχία με τον εαυτό μου.

Καθόμουν στον καναπέ καπνίζοντας το ένα τσιγάρο μετά το άλλο, με το τασάκι ακουμπισμένο δίπλα μου και τον Χάρη στην άλλη γωνία να παρακολουθεί προσηλωμένος ένα ματς στην τηλεόραση.

Ο Παναγιώτης με τον Δημήτρη είχαν πάει σούπερ μάρκετ να φέρουν μπύρες και τίποτα να φάμε για το βράδυ.

<<Ε, μαλάκα Χάρη;>>είπα και δεν πήρε το βλέμμα του από την τηλεόραση.

Το ξέρω, παίζει ο Ολυμπιακός, αλλά τώρα εμένα άλλο με καίει. Του πέταξα ένα άδειο κουτάκι μπύρας που τον βρήκε στο πόδι.

<<Τι οφσάιντ ρε γαμημένε;>>φώναξε κουνώντας τα χέρια του προς την οθόνη.<<Πουλημένοι γαμώ το σπίτι σας.>>

<<Χάρη!>>φώναξα πιο δυνατά μήπως και καταφέρω να του αποσπάσω την προσοχή. Ήθελα να μιλήσω, αν το άφηνα κι άλλο μέσα μου θα με έπνιγε και το ένιωθα.

<<Μμμ.>>

<<Εσύ τον Σπύρο τον πας γενικά;>>ρώτησα μα δεν είμαι καν σίγουρος ότι μου έδωσε σημασία.

<<Ποιον Σπύρο;>>

Τι μαλάκας είναι!<<Τον γκόμενο της μικρής.>>

Μου έριξε μια ματιά και σήκωσε τους ώμους του αδιάφορα, πριν στρέψει πάλι όλη του την προσοχή στην οθόνη. Ευτυχώς σε λίγο θα είχε ημίχρονο.

<<Εννοώ ρε παιδί μου, σου γεμίζει το μάτι;>>επέμεινα εγώ.

Ήθελα να δω αν μόνο σε εμένα δεν αρέσει η φάτσα του, αν γινόμουν υπερβολικός και δεν μπορούσα να το ελέγξω. Ευχήθηκα να είναι αυτό. Αν είχαν όλοι την ίδια άποψη δεν ήμουν εγώ ο τρελός εδώ πέρα.

Ο Χάρης δεν μου έδωσε σημασία για μερικά δευτερόλεπτα ακόμα μέχρι να τελειώσει το ημίχρονο και να μπουν διαφημίσεις.

Ξεφύσησε αγανακτισμένος με την έκβαση του ματς και γύρισε να με κοιτάξει, αράζοντας πίσω στον καναπέ.