Σαν καλοκαίρι

28.Ένα κακό όνειρο

 Ο Ανδρέας. Ο Ανδρέας ήταν το πρόβλημα από τότε που θυμάμαι να έχω προβλήματα. Πάντα υπήρχε αυτό το όνομα να μου ταλαιπωρεί καρδιά και μυαλό, από την εφηβεία μου.

Με τον ''κολλητό'' μου πλανιόνταν πάντοτε ένα δίλημμα στον αέρα. Στον δικό μου αέρα τουλάχιστον. Ή θα πω τι νιώθω και θα καταστραφεί η φιλία μας ή θα σωπάσω, όπως επέλεγα να κάνω συνήθως, και θα διατηρούσα την πολύτιμη σχέση μας.

Μόνο που αυτή η σχέση έπαψε να έχει το ίδιο χρώμα πλέον. Όταν με έχει αγκαλιά και δεν αισθάνομαι ότι το κάνει αδερφικά, όταν με αγγίζει και νιώθω και το δικό του δέρμα να καίει, όταν είπε ότι θα με έπαιρνε επάνω στο γραφείο μου και ήταν έτοιμος να το κάνει.

Αυτό δεν είναι φιλικό και αυτή τη φορά δεν είναι μόνο από την μεριά μου. Ο φίλος μου, ο αδερφός μου ο Ανδρέας συμπεριφέρεται όπως εγώ το καλοκαίρι.

Η συνειδητοποίηση δεν είναι απλή, με χτυπά σαν κεραυνός γιατί είναι το τελευταίο που θα περίμενα μα όλα ενώνονται σαν κομμάτια από παζλ.

Ίσως το ότι είχα αποκλείσει το ενδεχόμενο ο Ανδρέας να με δει ποτέ αλλιώς με έκανε να εθελοτυφλώ, ενώ είναι ξεκάθαρο.

Είναι λες και βρίσκω την λύση της εξίσωσης που ήταν μπροστά στα μάτια μου μα αρνούμουν να δω καθαρά.

Το θέμα με εμένα είναι ότι δεν υπήρχε δίπολο. Είμαι με τον Σπύρο μέχρι να ξεκαθαρίσουμε το αντίθετο, δεν μπορώ να κάνω κάτι με τον Ανδρέα, δεν ξέρω καν αν θέλω.

Ποιον κοροϊδεύω; Θέλω σαν τρελή να κάνω κάτι με τον Ανδρέα και αυτό με κάνει να αισθάνομαι ακόμα χειρότερα με τον εαυτό μου.

Οι άνθρωποι είμαστε περίεργα πλάσματα και το επιβεβαιώνουμε καθημερινά. Είμαστε σαν ένα τρένο με όλα τα στάδια της ζωής μας για βαγόνια. Ο Ανδρέας για μένα δεν ήταν ανεπιθύμητο φορτίο, δεν θα γινόταν ποτέ, όμως πλέον δεν ήξερα που να τον κατατάξω, αν έπρεπε να τον αφήσω, πως έπρεπε να συνεχίσω.

Εγώ είμαι μια χαμένη υπόθεση και το ξέρω, αυτός δεν έχει δικαιολογία και τα νεύρα που έχω μαζί του αυτή τη στιγμή είναι απερίγραπτα.

Είμαι σίγουρη πως δεν μπορεί να πάει χειρότερα αυτή η μέρα.

Χτύπησα το κουδούνι του με μανία και περίμενα να μου ανοίξει. Δεν ρώτησε καν ποιος είναι, ίσως με περίμενε.

Από την υπερένταση που είχα, προσπέρασα το ασανσέρ και ανέβηκα τις σκάλες σχεδόν δύο-δύο για να βρεθώ στο κατώφλι του την ώρα ακριβώς που άνοιγε την πόρτα.