Σαν καλοκαίρι

53. Αμφιθυμία

Το κλίμα ήταν χαλαρό με την απόλυτη φυσικότητα που επιτέλους με έκανε να αισθάνομαι ανακούφιση έπειτα από πολύ καιρό.

Ο καιρός ήταν υπέροχα ανοιξιάτικος και είχαμε καθίσει σε εξωτερικό χώρο με τα παιδιά, με τις ακτίνες του ήλιου να μας λούζουν γενναιόδωρα και τα γυαλιά ηλίου απαραίτητο αξεσουάρ.

<<Yes, yes on Easter we...ξέρεις μωρέ, the lamb.>>εξήγησε ο Γιώργος κάνοντας την κίνηση του σουβλίσματος. <<Πώς είναι το "σουβλίζω" στα αγγλικά ρε;>>απευθύνθηκε σε όλους και εγώ στριφογύρισα τα μάτια μου.

Είχε πάρει μονότερμα την Ιρίνα και της εξηγούσε αναλυτικά το ελληνικό Πάσχα και η κοπέλα αγωνιούσε να καταλάβει τι της έλεγε, αλλά παρόλα αυτά έδειχνε να το διασκεδάζει περισσότερο από όλους.

<<Άσε την κοπέλα ήσυχη.>>τον επέπληξε η Μυρτώ.

Η Ιρίνα θα γύριζε πίσω στη Σκωτία μετά το καλοκαίρι αλλά φαινόταν να περνά καλά και αυτή και ο Γιώργος. Ήταν όντως φίλοι με τον Ανδρέα και όσο σκέφτομαι πόσο άδικη μπορεί να ήμουν απέναντί της ένιωθα απαίσια. Πόσο κακό πράγμα είναι η ζήλια τελικά;

Παρά τις ανησυχίες μου ο Ανδρέας με διαβεβαίωσε πως ήξερε για εμάς και δεν παρεξηγούσε τη συμπεριφορά μου, μα και πάλι ένιωθα πως της οφείλω μια συγνώμη.

Χωμένη στην αγκαλιά του Ανδρέα καθώς ήμουν με τους φίλους μου γύρω μου δεν ήθελα τίποτα άλλο. Μια απέραντη γαλήνη με είχε τυλίξει σαν ζεστή κουβέρτα και η αγαλλίαση που φώλιαζε μέσα μου μου χαρίζει απλόχερα την αίσθηση της απόλυτης ασφάλειας, την αίσθηση ότι βρίσκομαι σπίτι.

Ένιωθα πως μπορούσα να κάνω τα πάντα.

<<Τελικά τιιι θα κάνετε το καλοκαίρι;>>ρώτησε η Μυρτώ απευθυνόμενη στον Ανδρέα και έπιασε το καλαμάκι από το φρέντο της ανακατεύοντας γρήγορα. Τα παγάκια κροτάλισαν στο ποτήρι και το βλέμμα της ήταν κολλημένο στον αφρό, κάνοντάς με να ψυχανεμιστώ πως αλλού ήθελε να την πάει τη συζήτηση.

<<Εδώ στο νησί.>>απάντησε ο Ανδρέας και το βλέμμα του ήταν πάνω μου. Με χάζευε λες και δεν πίστευε ότι ήμουν εκεί δίπλα του. Ξέρω ότι δείχναμε γελοίοι αλλά όχι απλώς δεν με ένοιαζε, αλλά αν μπορούσα θα τον είχα ήδη γδύσει στη μέση του κόσμου. Το πόσο δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω και να χορτάσω αυτές τις στιγμές ήταν ένα θέμα που απέφευγα να αναλύσω. Το ζούσα τώρα.

<<Θα έρθουν και τα παιδιά από Αθήνα;>>κοίταξα την Μυρτώ στραβά.

Αυτό ήταν το ψάρεμά της τώρα; Συγκράτησα τον εαυτό μου και κρατήθηκα σοβαρή. Ο Γιώργος πέρα βρέχει, είχε φτάσει ήδη στην Ανάσταση και προσπαθούσε να εξηγήσει γιατί παίρνουμε άγιο φως και κάνουμε με αυτό σταυρό στον τοίχο. Η φάτσα της Ιρίνα ήταν πραγματικά αστεία καθώς τον παρακολουθούσε.