Σαν καλοκαίρι

18.Χαραμάδα αμφιβολίας

Είχε μπει πλέον αισίως Δεκέμβρης και η περίοδος της πρώτης μας εξεταστικής πλησίαζε. Το πολύ διάβασμα θα έπεφτε, όπως λέγαμε, μέσα στις γιορτές παρόλα αυτά είχαμε αποφασίσει να ξεκινήσουμε από τώρα μια βασική εισαγωγή, αφού η ύλη σε πολλά μαθήματα είχε αναρτηθεί και επιπλέον πολλοί ήταν οι καθηγητές που το συνιστούσαν.

Γενικότερα ήμουν μια αγχώδης προσωπικότητα και σε αυτό συνέβαλε ότι είχα το κακό συνήθειο να τα αφήνω όλα τελευταία στιγμή.

Για παράδειγμα τα μαθήματα κορμού ξαφνικά μου φαινόταν βουνό και γραμμένα στα κινέζικα, σαν να είχε μηδενίσει το κοντέρ, δεν καταλάβαινα τίποτα. Αυτό ερχόταν να προσθέσει στο άγχος μου, αλλά ευτυχώς, είχα τον Σπύρο μαζί μου σε αυτό.

Η Χαρά είχε αποφασίσει να κατέβει Κρήτη για να δει το αγόρι της για μια εβδομάδα, οπότε όπως όλα έδειχναν θα βρισκόμασταν ξανά μετά τις γιορτές.

Ένιωσα το τετράδιο με τις σημειώσεις μου να παραμερίζεται από μπροστά μου και τα χέρια του να τυλίγονται γύρω μου κτητικά, πριν με σύρει επάνω του.

Έβγαλα ένα επιφώνημα έκπληξης, μα δεν αντιστάθηκα και βρέθηκα να στρογγυλοκάθομαι στην αγκαλιά, ενώ τα χείλη του έβρισκαν τον δρόμο τους στον λαιμό μου.

Ήξερε πως ήταν ευαίσθητο σημείο επάνω μου και κάθε φορά έκανε τις τριχούλες του αυχένα μου να σηκώνονται, σκορπώντας απαλά φιλιά παντού, μέχρι να φτάσει στο σαγόνι μου και έπειτα στον τελικό του στόχο, τα χείλη μου.

Ξεκινήσαμε να ανταλλάσσουμε ένα παθιασμένο φιλί στον καναπέ του σαλονιού μου και γνωρίζοντας πως η Μυρτώ λείπει, ο Σπύρος πήρε το θάρρος να τρυπώσει τα χέρια του κάτω από το φαρδύ φούτερ που φορούσα.

Τα ακροδάχτυλα του χάιδεψαν την επιδερμίδα της κοιλιάς μου, κάνοντάς με να ανατριχιάσω από την διαφορά θερμοκρασίας και έπειτα άρχισαν να σκαρφαλώνουν στα πλευρά μου, χρησιμοποιώντας τα οστά της περιοχής σαν σκαλίτσα.

Ήξερε πως μου άρεσε να το κάνει αυτό.

Τα δάχτυλά μου μπλέχτηκαν στα μαλλιά του και αυτό του έδωσε το θάρρος να με κολλήσει περισσότερο επάνω στο κορμί του.

Τα δάχτυλά του ξεκούμπωσαν επιδέξια το σουτιέν μου και χώθηκαν κάτω από το δαντελένιο ύφασμα για να χαϊδέψουν την περιοχή τρυφερά στην αρχή, μα όλο και πιο έντονα όσο τα χείλη μας δεν χωρίζονταν ούτε για μισή ανάσα.

Τα αίματα είχαν ανάψει, μα εγώ δεν τολμούσα να κινήσω αλλού τα χέρια μου, δεν ήξερα, σε αντίθεση με τον Σπύρο που ανεβοκατέβαινε από τον κώλο μου στο στήθος μου και πάλι από την αρχή.