Gladiator

27.

Nataniel

Przeciągnąłem się na wygodnym łóżku. Już dawno nie zaznałem takiego luksusu. Ciepła pierzyna wprawdzie kusiła aby zostać jeszcze jakiś czas pod spodem ale obowiązki wzywały. Wygramoliłem się spod kołdry i leniwie powlokłem do łazienki zbierając po drodze przygotowane poprzedniego dnia ciuchy. Spojrzałem na wychudzoną sylwetkę w lustrze. Szare wyblakłe oczy patrzyły z pogardą na barczyste ciało, w którym było widać osobno każdą z kości.

Wzdrygnąłem się ze zniesmaczenia na swój widok. Kiedyś cały wyglądałem jak grecka świątynia bogów, teraz mógłbym porównać się co najwyżej z marnym szałasem wybudowanym przez harcerzy. Cała ta przemiana nastąpiła po tym, jak ukradli moje imię, a w zamian otrzymałem pustą, obrzydliwą liczbę. Paskudne 1830.

- Nataniel. - mruknąłem cicho do odbicia z dziką satysfakcją wsłuchując się w dostojne litery pobrzmiewające razem z poranną chrypką. - Nataniel. Nataniel i Weronika.

Wyobraziłem sobie mimowolnie, siebie wraz z wampirzycą jak stoimy po środku pola kukurydzy przy zachodzie słońca, tuląc się nawzajem, a dookoła nas biega stadko naszych dzieci, wnuków i jakieś inne nic nie znaczące postacie. Obok stoi nasz dom, a kawałek dalej najlepszy samochód czekający tylko aby wyruszyć nim w jakieś tropikalne kraje na wakacje. Nagle czas zwalnia. Całuję dziewczynę w czoło i klękam przed nią na kolano. Z małej kieszeni wyszarpuję jeszcze mniejsze pudełeczko, po czym otwieram je drżącymi dłońmi. Serce tłucze się o żebra jak ptak o ściany klatki. Spoglądam w oczy dziewczyny, całe wilgotne i opruszone odbiciem gwiazd mieniących się wyżej na niebie. Pytam się jej, czy zostanie moją żoną, a ta się zgadza. Wtem strzelają fajerwerki, wszyscy krzyczą, śmieją się, a nad naszymi głowami tańczy jednorożec stukając głośno kopytami z waty cukrowej o powietrze.

Zachichotałem na ten obraz. Byłem jednocześnie rozbawiony i rozgoryczony, świadomością tego, jak daleko jest do spełnienia takich marzeń.

Opłukałem twarz zimną wodą dla ostatecznego otrząśnięcia się z resztek nierealistycznych myśli.

Ogarnąłem wszystkie sprawy zarówno te zaległe jak i bierzące jeszcze nim wszyscy wstali. Życie w legionie przyniosło przynajmniej jakieś korzyści. Potrafiłem się wcześnie obudzić (to akurat pomógł dopracować 2255 budząc mnie jak kretyn o nieludzki wczesnych godzinach), byłem bardziej cierpliwy od innych i co najważniejsze, miałem świetną sylwetkę z ogromnymi, sexownymi mięśniami, które jeszcze bardziej uwydatnią się, gdy nabiorę jaką kolwiek masę.

Przejrzałem na szybko swój dzisiejszy grafik. Znałem już cały na pamięć ale z nudów mogłem przeczytać jeszcze raz.

1. Śniadanie
2. Pielęgnacja sadu
3. Polowanie
4. Obiad
5. Wizyta u lekarza
6. Pomoc w przygotowaniu imprezy dla pana Vincente
7. Posprzątać
8. Czas wolny - cisza nocna

Cały dzień nam skrupulatnie zaplanowali! Ale to nie zdarzało się zbyt często, więc nawet nie miałem na co marudzić.

Najprędzej jak potrafiłem przygotowałem naleśniki z ulubionymi dodatkami Weroniki i wbiegłem po schodach ledwie utrzymując posiłek na talerzu. Drzwi oczywiście zamknęła, więc otworzyłem je pazurem. System był wyjątkowo prosty, a każda osoba, która choćby zaczęła uczyć się jak otwierać drzwi wytrychem potrafiłaby się tutaj włamać. Zamknąłem za sobą cichutko drzwi i odłożyłem posiłek na lampkę nocną, po czym spojrzałem z czułością na kruszynę. Była taka wątła i bezbronna!

- Wstawaj! - wrzasnąłem jej centralnie do ucha. - Wstawaj Wera!

Natychmiast podskoczyła na materacu tracąc oddech na parę chwil, po czym posłała mi wściekłe spojrzenie. Odwdzięczyłem się szerokim, pięknym i głupawym uśmiechem.