Gladiator

13.

Rozdziały są, ale internetu już nie ma :D

Wszystkie spojrzenia skierowane prosto na mnie. Powinno to być peszące albo chociaż denerwujące ale w nawet najdrobniejszym stopniu takim nie było. Irytujący za to był fakt, że taki pomysł w ogóle powstał.

- Ty przemówiłeś, to teraz moja kolej. - wychrypiałem cicho, wywiercając dwie małe dziurki w chłopaku wzrokiem. Odwzajemniał się tym samym, świdrując mnie wiecznie złym spojrzeniem niebieskich tęczówek. - Nigdzie nie pójdziecie. I tak was złapią. Jak nie teraz to za miesiąc i kara tak czy siak na was spadnie. Przy okazji na wszystkich, którzy zostaną. Tak blisko wam do śmierci w torturach? Przez zamęczenie?

Zacisnął wściekle szczęką i potrząsnął czupryną zmuszając się do myślenia. Kilka osób zadrżało z zimna więc przemienili się w wilki i w dalszym ciągu obserwowali przebieg wydarzeń. Szatyn w końcu się namyślił i omiótł wszystkich zgromadzonych pogardliwym spojrzeniem.

- Nie boję się ani ich, ani ciebie. - warknął wściekle, jeżąc się niemal z wściekłości. Zęby zaczęły ustępować miejsca drobnym, ostrym kłom, które ukazały się w fałszywym uśmiechu. - Nawet łatwiej będzie uciec w pojedynkę!

Splunął mi tuż pod nogi i roześmiał głośno, tak samo paskudnym śmiechem jak strażnicy. W gardle wezbrała mi się żółć. Tylko, że ten skurwiel, nie jest strażnikiem. Wszyscy stojący od mojej strony natychmiast odskoczyli szeptając już między sobą. Z lekkim opóźnieniem to samo wykonała druga połowa po stronie narwańca. Jednak o moment za późno, bo gdy przywaliłem prawym sierpowym prosto w policzek 1103, ten upadł na dwóch chłopaków. Wszyscy w trójkę padli jak deski na ziemię. Słychać było tylko postękiwanie czy skomlenie niebieskookiego.

Prychnąłem wściekle na ten żałosny widok. Nawet na porządną zabawę nie starczy. Zmieniłem się szybko w wilkołaka. Potrząsnąłem mocno srebrnym łbem z różnymi odcieniami szarości. Biała była tylko dolna szczęka, lekka strzałka i cała wewnętrzna strona.

Złapałem go wprost za szyję, zatapiając pokaźne pazury po kilka centymetrów w skórę chłopaka. Zaczął się miotać. Kopał powietrze w panice, próbował zdrapać moje palce z własnej szyi, aż zaczął w końcu broczyć ciemno brunatną krwią z kącików ust.

- Nigdy. Ale to nigdy więcej nie waż się mnie lekceważyć. Nie musisz słuchać moich ostrzeżeń ale nie wolno ci, mnie ignorować. - wciąż brzmiałem na opanowanego, choć ramiona się trzęsły z nienawiści, a w palcach aż pulsowało z błagania o pozwolenie do wyduszenia ostatnich tchnień życia.

Wbiłem go mocno w najbliższą ścianę. Stracił przytomność. Głowa lekko osunęła się na lewą stronę, a z tyłu popłynęła nowa stróżka krwi. Puściłem chłopaczka dopiero po paru dłuższych sekundach wahania. Po czym odwróciłem się do swojego legowiska i z położonymi po sobie uszami doczłapałem się na własne miejsce. Ułożyłem się wygodnie na stercie siana i przez moment jeszcze obserwowałem krzątaninę zmiennokształtnych spod na wpół przymkniętych powiek. 1830, 1462 i 9003 usiedli w kucki pod oknem aby dyskretnie się wymieniać przemyśleniami dotyczących ucieczki, ale tak, że wszyscy słyszeli każde słówko. Zebrała się także gromada wokół narwańca. Te ślepe owieczki wciąż wierzą w ten zidiociały plan.

Westchnąłem przeciągle. Wtuliłem się mocniej w chłodną ścianę i pozwoliłem ciału na rozluźnienie.

***

Godziny mijają nieubłaganie. Za małymi, okratowanymi oknami niebo przybrało już odcień ciemno niebieski. A ich ciągle nie ma.

Warknąłem niespodziewanie, ściągając na siebie uwagę dwóch najbliżej siedzących mężczyzn. Zmierzyłem ich chłodnym spojrzeniem zmuszając do odwrócenia głowy, co natychmiast uczynili, pocierając odruchowo obnażone ramiona.