"Kimsin sen Enis Altınday?" Diye sorduğumda, bakışları bana hissettirdikleri kadar anlamsız değildi. "Tehlikeli ve tutkulu bir adam mı yoksa yardımsever ve vicdanlı biri mi? Kimsin? Nesin sen?"
"Ya sen?" Diye soruma karşılık sordu.
"Yalan," dedim...
O kadar severek yazdım ki umarım siz de seversiniz...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
GERÇEK, YALANA SARILINCA
43
"KARANLIĞIN CAZİBESİ"
Biri bizi karşılıklı oturmuş bir şekilde fotoğraf çekecek olsa, fotoğrafta göreceğim tek şey; biri yalan, diğeri gerçekti. Enis benim için dünya dürüstü, beyefendisi ve doğrunun doğru adamıydı. Fakat benim dürüstlüğüm ve yalandan dolandan ibaret hayatımla ona ne kadar yakıştığım ya da uygun olduğum tartışılırdı.
Ben onun karşısına geçerken aşık bir kadın olabilirdim fakat bu gerçeği silip atarsak asıl amacım bir şeyleri çözmek için oraya gidecek değildim —ayrılma kararımın hala arkasındaydım— ve annemin sabah dediği tüm her şeyi de unutmuştum da... Sadece gel dediği için gidiyordum. Sesini duymak istiyordum, kokusunu solumak ve biraz da olsa ona dokunabilmek... Aklımdaki tek soru, benimle hangi sorunu çözmek için konuşmak istiyordu? Bizim ayrılığımız mı, geçmişimiz mi yoksa sırlarımızı ne yapacağı konusu muydu?
