"Kimsin sen Enis Altınday?" Diye sorduğumda, bakışları bana hissettirdikleri kadar anlamsız değildi. "Tehlikeli ve tutkulu bir adam mı yoksa yardımsever ve vicdanlı biri mi? Kimsin? Nesin sen?"
"Ya sen?" Diye soruma karşılık sordu.
"Yalan," dedim...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İstagram sayfalarım
_kitaptozu4 / __makbuletay
GERÇEK, YALANA SARILINCA
11 "BİR KÜÇÜK SU DAMLASI"
Gözümden tenime süzülen bir küçük su damlasıydı ama meziyeti ne kadar büyük olduğu anlatılmazdı.
Yanan tenim miydi yoksa içim mi dışıma vuruyordu hiçbir fikrim yoktu. Sadece yokuş aşağıya koşarken vücudumun ateşler içinde yandığını söyleyebilirdim.
Kaza mı olmuştu yoksa bir gurup tarafından saldırıya mı uğramışlardı anlayamamıştım ama Ertan'ın söylediğine göre hem yalıdan fazla uzaklaşmamışlardı hem de yaralanmışlardı. Dördünden kim yaralanmıştı bilmiyordum.
Enis?
Kardeşim?
Şahin abi?
Ertan?
Ya panik olduğum için hemen evden çıkmıştım ya da telefon elimden düştüğü için onu geri almakla uğraşmak istemeyip zaman kaybetmek istememiştim.
Yalın ayaklarımın acısına bakmayıp bir köşe daha döndüğümde kadının birine çarpıp onu yere düşürdüğümü gördüm ve yüzüme dökülen uzun, dalgalı saçlarım daha fazlasını görmeme izin vermemiş, ben de kadından bir özür bile dilemeden koşmaya devam etmiştim.
Sonrasında kalabalıklar azaldı, sokaklar daraldı, yollar zorlaştı, arabalar ve trafik çekilmez bir hal aldı derken birinin arabayı koştuğum kaldırım üzerine çıkartıp önümü kesmesiyle ezilmekten kıl payı kurtuldum.
Ellerimi kaputtan çekince şöför koltuğunda Leyl'i, ön koltukta da Neva'yı gördüm.
"Arabaya bin Rebena!" diye bağırdı Neva. "Hadi!" Eliyle de işaret ediyordu. "Arkaya geç!"
Önce önüme sonra da etrafıma baktım ve arabayla daha hızlı gideceğimi düşündüğüm için hemen arka koltuğa geçtim. Kapı kapanır kapanmaz Leyl arabayı kaldırım üzerinden indirip trafiğin arasına karıştı.
Nefesim boğazımda yanma hissini oluştururken, "Ne kadar yolumuz var?" diye sordum.
Leyl dikiz aynasına gözlerini kaldırdı ama konuşmadı benimle. Neva'nın yaptığı ise, "Melvin, Ekin ve Annem çoktan gittiler bile," diye yanıtlaması oldu. "Sen yanlış yola sapmıştın." Adres bile sormadan evden çıkmıştım. Uzaklarda olamayacaklarını, yakınlarda olduklarını düşünmüştüm aslında. Ayna sayesinde doğrudan gözlerimin içine bakıyordu Neva."Yolumuzu uzattın. Biraz geç gidebiliriz."
