"Kimsin sen Enis Altınday?" Diye sorduğumda, bakışları bana hissettirdikleri kadar anlamsız değildi. "Tehlikeli ve tutkulu bir adam mı yoksa yardımsever ve vicdanlı biri mi? Kimsin? Nesin sen?"
"Ya sen?" Diye soruma karşılık sordu.
"Yalan," dedim...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Nereden girsem, nereden çıksam diye aklımı allak bullak eden hayatımın tam ortasına tükürüp arkama bakmadan kaçıp gitmek varken, Tuna Ataman diye de tutturmuş, okul bahçesine girişimi yapmıştım. Neredeyse şubatı bitirmiştik ve günler öncesinde İlhan'ın beş yıl ceza aldığını öğrenmiştik. Aslında güzel bir haberdi ama az güzel bir haber. Yani Enis'e göre. Neden beş yıl? İlhan tam olarak nasıl bir mafyaydı kestiremesem de aldığı cezanın Enis'e göre kuru yemiş kadar az bir ceza olduğunun farkındaydım. Ben kendi adıma mutluydum çünkü beş yıl da bir şeydi ama eğer Enis gibi olaya bakacak olursam işte o zaman sanırım benim de içim içimi yerdi. İlhan düşmandı, evet, kabul ediyordum, zararsız olmadığını da biliyordum ama Enis kadar olayı şey etmiyordum işte. Belki de mafyalığının büyüklüğünü bilmediğim içindi, bilemiyordum. Bu düşüncemin zamanla şekilleneceğinin farkındaydım sadece.
Bu sorunun yanı sıra bir de başka sorunlarımız vardı tabii...
Janset Alarçin and Serter Altu.
Neva Alarçin and Ateş Altınday.
Melvin Alarçin and Ekin Şahan.
Halide Alarçin and İlteriş Kanber.
Leyl Alarçin and Rehan Altınday.
Alt alta dizilince hepsinin de Alarçinsel sorunlar olmalarını fark etmem bana büyük bir şaşkınlık yaşatmaya yetmişti. Erkekler farklı kişiler olabiliyorken, kadınları neden tek bir evin çatısı altından çıkan sorun olmuştu işte bu ilginçti.
İlhan'ın ceza aldığını öğrendiğimiz sabahta ne Janset yalıdaydı, ne de Serter. İkisi de garip bir şekilde buhar olmuş, evde yoklardı. Bu bir tesadüf olabilir miydi? Hiç zannetmiyordum. Gecesinde ikisi de kendi odalarında uyuyordu ama ne hikmetse sabahında tozlarını bırakmayacakları şekilde ortadan yok olmuşlardı. İşte o sabahın üzerinden geçen birkaç saat sonra -sanırım öğlen civarıydı- kendi odamın penceresinden Janset canavarının kendi yalısına bir hışımla girdiğini, hatta ve hatta güpegündüz vakti arabasını duvara çarptığına şahit olmuştum. Üstelik kaza da değildi, bilerek duvara çarpmıştı.
Neden bu kadar sinirli olacağını düşünürken bir yandan endişe de yaşamıştım çünkü kaza kazaydı. Burnu bile kanasa canım yanardı. Ama neyse ki arabanın içinden sadece saçları dağınık bir şekilde çıkmış, biraz şaşkın görünmüştü. En sonunda yalpalanmadan eve girmeyi başarmıştı. Yanına gitmek istemiştim ama ta ki yalıdan çıkan annem, Leyl ve Neva'yı görene kadar.
