"Kimsin sen Enis Altınday?" Diye sorduğumda, bakışları bana hissettirdikleri kadar anlamsız değildi. "Tehlikeli ve tutkulu bir adam mı yoksa yardımsever ve vicdanlı biri mi? Kimsin? Nesin sen?"
"Ya sen?" Diye soruma karşılık sordu.
"Yalan," dedim...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
GERÇEK, YALANA SARILINCA
44
"TANIDIK YABANCI"
ESKİŞEHİR / TEPEBAŞI / 2011
Janset bir an olsun elimi bırakmazken —yeniden giderim ya da İlteriş gelip beni alır korkusu yüzünden— kolunun altında tuttuğu ayıcığıyla birlikte küçük bir bahçesi olan evin önünde duruyorduk. Annem, Leyl ve o yabacı kız evin temizliğini yapıyorken gözlerimi üzerine diktiğim kız benden rahatsız olunca soluklanmak için oturduğu yerden kalkıp Leyl'in yanına gitti. Leyl'in yanındayken de gözleri üzerime çevrildi ve ona bakmayı bırakmadığımı görünce ablamla birlikte içeriye girdiler.
"Janset," dedim burnumu çektiğimde. Birkaç dakika önce çok fazla ağladığım için hala etkisindeydim. "Elimi çok sıkı tutuyorsun... Biraz bırakır mısın?"
Omuzlarını silkeleyerek bana karşılık verdi.
"Niye ama?" diye kızgınca sordum.
"Öyle işte," dedi sakince.
"Of," diyerek sıkıldığımı gösterdim ayağımı yere vurduğumda. Daha sonrasında yeni taşındığımı evi incelemeye koyuldum ama aklıma başka şeyler geliyordu. "Enis şimdi ne yapıyordur acaba? Ya da En ve Ekin?"
"Onlar kim?"
"Arkadaşlarım," diye mırıldandım. "Keşke burada olsalardı."
"Bizi hiç özlemedin mi Rebena?" diye kırgın bir sesle sordu Janset. "Biz seni çok özledik."
