Against My Will (Naga Series #1)

Kabanata 14

Sinamahan ako ni Laurence papunta sa hospital kung saan si mama. Isang oras ang byahe mula sa university patungo sa hospital ni Mama. Sasakyan ni Laurence ang ginamit namin. Tahimik lang kaming dalawa buong biyahe. 

Nang narating na namin ang hospital ay agad akong lumabas sa front seat at nagmamadaling naglakad patungo sa station. Hindi na ako nagpapaalam kay Laurence. Sinabi ko ang ngalan ni Mama na agad naman tinuro ng nurse. Lakad-takbo ang ginawa ko patungo sa ward ni mama. 

Napasinghap naman ako nung naktia ko si mama na natulog sa hospital bed. Agad akong napansin ni papa na ngayun ay hawak ang kamay ni mama. Tumayo naman siya at nilapitan ako.

"Ano ang nangyare, Pa?" Tanong ko. Nagtaas baba iyung dibdib ko dahil para akong kinakapusan ng hangin.

"Anak, kumalma ka muna. Nahimatay yung mama mo sa merkado. Salamat naman sa diyos ay nasugod agad siya dito. Sa sobrang btakot ko ay tinawagan ko ate mo kaso hindi makontak ate mo kaya ikaw nalang. Pasensya na at pinag alala pa kita."

Umiling naman ako. "Ayus lang po. Ano daw sabi ng doctor?"

"Stress sabi ng Doctor. Magiging maayos na daw siya."

Para namang gumaan ang dibdib ko. Bumuntong hininga ako na parang ang tagal kong pinapigilan ang hininga. Napasinghot naman ako. Di ko napansin na may luha sa pisngi ko. Agad ko naman iyun pinahiran. Ayaw kong makita ni papa na umiiyak ako sa pag alala. 

"Mabuti naman."

Niyakap naman ako ni Papa na agad kong ginantihan. I feel secured and safe. Parang lahat ng pag alala ko kay mama ay kaunting nawala dahil sa yakap na binigay. I cannot imagine what is my life kung mawaawala sina mama at papa sa buhay ko. 

"Pasensya kana talaga, Anak. Pinag alala kita ng malala. Napaiyak tuloy kita."

Napatawa naman ako kaunti at pinahiran ulit iyung luha sa pisngi. "Papa naman."

"Sumbongero ka kasi. Ayan tuloy." 

Natigilan naman kami pareho ni ppaa nung narinig namin ang boses ng isang babae. Kilala ko kung sino. Napaangat naman ako ng tingin kay mama na ngayun ay nagising na. 

Nag alala naman akong lumapit kay mama na ngayun ay pilit nang bumangaon. Agad rin siyang dinaluhan ni papa at sinita. Aang kulit kulit rin eh. Tinanong ko siya sa mmga pakirandam niya sinabi niya naman sa akin na ayus lang siya at wala nang dapat inaalala kasi sa stress lang daw iyun.

"May kasama ka pala, anak?"

Natigilan naman ako sa tanong ni mama. nakalimutan kong kasama ko pala si Laurence. Napatingin naman ako sa likod ko. Sumunod nga pala siya sa akin sa loob. Hindi ko alam kung kailan siya dumating dito.

I looked at his gesture. Nasa bulsa ang mga kamay niya habang nakatingin sa amin -- sa akin. He was like a boy who arogantly standing waiting for his girl.