Against My Will (Naga Series #1)

Kabanata 30

"I said what are you doing?" I heard a cold and baritone voice. I know who's this voice. Kilalang kilala ko kung kaninong boses iyun. 

Bigla akong natigilan. Kumabog ang dibdib ko sa kaba. I panicked, I need to manage my posture para hindi niya ako makita. Nakatalikod ako sa kanya.  Why is he here? Dapat kasama niya sina Leona, bakit nandito siya? Malayo dito sa resort kaya malabong mapadpad siya dito. 

Mas lalong kumabog ang dibdib ko na iniisip na sinundan niya ako. I hope not. Ayaw kong marinig niya ang iyak ko. Its unreasonable. 

Huminga ako ng malalim. Tanging alon lang ang narinig ko. I ehard his step the reason I speak up. Ayaw kong lumalapit siya sa akin. Not now. 

"May kailangan ka, Engineer?" I still manage my voice despite the lump in my throat. 

Hindi ko na narinig ang paglapit niya. Malakas ang hampas ng hangin saking mukha. Napahinga ulit ako ng malalim. Nakatalikod siya sa akin kaya malabong makita niyang pinahiran ko ang mga mata ko. 

Para akong naabutan ng tinik. My mind becomes normal of all a sudden because of him. Hindi ko mapaliwanag kung paano. This is my affection when it come to him. 

"What about you? What are you doing here alone at night and a bottle of whiskey?" He sarcastically asks.  

Napasalubong ang kilay ko kahit ganoon ang tono ng pananalita niya ay di ko maiwasan na marinig na may pag aalala sa boses na iyun. Umiling ako at mahinang napatawa. 

"Wag mong sagutin ng tanong ang tanong ko, Engineer."

Hindi ko kayang magtagal na nandyan siya kaya tumayo na ako at pinagpagan ang sarili. Muntikan akong mapaupo ulit ngunit pinilit kong binalanse ang sarili. Kinuha ko agad ang bote ng whiskey na nasa gilid ko.

Hindi na ako nag abalang ayusin ang sarili bago humarap sa kanya. My tears are already dry because of the ocean wind.  Unang sumalubong sa akin ang mga mata ni Laurence. Despite the darkness ay nakita ko parin ang kayumanggi niyang mata. 

Nagsimula akong maglakad upang malampasan siya. He was looking at my me like a hawk. Umiwas ako sa titig niya. Pagkatapos nito ay aalis na ako papuntang manila. I don't know if I can visit my parent's house. 

"Are you crying?"  I shook my head. Aakmang lalamapasan ko siya ngunit pinigilan niya ako. "Why..what happened?" He softly asks. 

Agad kong hinawi ang kamay niya at tinignan siya ng masama. Its my first time being held by him again. Kunot noo siyang nakatitig sa akin. His eyes.....are telling something.

"Why do you care?"

"I-"

"C'mon Laurence, do you have the balls right now to talk to me about that? Cry or not, as far as I remember, you don't care. Why now?"