Sen ve Ben

elli iki°

"Üçüncüye gittim işte, dördüncüye gideceğim bu hafta."

"Düzenli gittiğin için teşekkür ederim Ozan," dedim. "İşe yarıyor mu bilmiyorum ama en azından deniyorsun. Hem herkesi her hafta almıyor sanırım inanılmaz dolu olduğu için, seni alıyor bak."

"Asıl ben teşekkür ederim," diyerek omuz silkti. "Kimsenin olmadığı kadar yardımcı oldun."

"Keşke elimden daha fazlası gelse." diyerek kollarımı kendime sardım. Hava çok soğuktu, o kadar soğuktu ki bazen titremekten dişlerim birbirine çarpıyordu.

"Bundan daha fazlası annemi geri getirmen olur, onu da kimse yapamaz zaten."

"Üşümüyor musun sen?" diye sordum. Okula giriyordum ki Ozan'ın bankta tek başına oturduğunu görüp yanına gelmiştim. Tek başına oturmuş, bacaklarını kendine çekmiş ve donuk bir şekilde yere bakıyordu. Faruk bu çocuğu neden yalnız bırakıyordu?!

"Hissetmiyorum bir şey," dedi omuz silkerek. "Ama sanırım yanıyorum, bilmiyorum yani."

"Gel, okula girelim."

"Hiç canım istemiyor Ela," dedi çenesini dizlerine yaslayarak. "Sahte arkadaşlarımı görmekten çok sıkıldım."

"Haklısın Ozan ama lise bitecek," dedim. "Neredeyse yarım dönem kaldı ve bir daha istemediğin kimseyi görmeyeceksin."

"O günü iple çekiyorum," dedi. "Bir an önce bitsin istiyorum bu lanet okul. Yarısının canını ben yakmışım, yarısı da şu an benim canımı yakıyor. Gerçekten karma denen bir şey varmış sanırım, inanmıyordum."

"Ben inanıyorum, bence karma gerçek."

"Yaşayarak tecrübe etmek istemezdim."

"Böyle düşünme, dedim. "Karma sadece kötü bir şey değil. Yaptığın iyilikler de bir gün sana geri döner."

"Hiç iyilik yapmadım ki anasını satayım! Gelene tekme gidene tekme atmışım."

"Sen bunları düşünerek kendini kahrediyor musun? Yanlış anlamazsan bir şey sormak istiyorum."

"Tabii."

"Babanla evde nasıl gidiyor? İkiniz anlaşabiliyor musunuz?"

"Gelmiyor eve," dedi. "İyice saldı kendini. Artık bekar sonuçta."

"Tek mi kalıyorsun?"

"Anneannem geliyor, bir de bekar teyzem."

"Peki üniversiteye gidip yeni bir başlangıç yapmak istemez misin? Farklı şehirde."

"Bunu ne kadar çok istediğimi tahmin bile edemezsin," diyerek gülümsedi. "Biriyle, bir evin her köşesinde anılar biriktiriyorsun, sonra o gidiyor. Yaşayabilir miydin o evde?"

"Yaşayamazdım."

"Bu yüzden kazanacağım bu sene. Ne olursa olsun çalışmaya çalışıyorum."

"Sen yapabilirsin Ozan," dedim. "Senin muhteşem bir gücün var ve sevgin de var."

Yüzündeki küçük gülümseme yerini küçük bir kahkahaya bıraktığında ben de gülümsedim. Ayağa kalkarak elini uzattı. "Gel," dedi. "Üşüdün sen, okula girelim."

"Harika olur," diyerek elini tutup ayağa kalktım. "Gerçekten dondum."

"Artık iyi bir insan olmaya karar verdiğim için ceketimi vermek isterdim ama gördüğün gibi ceketsizim. Formamı vereyim diyeceğim ama altımda atlet yok, çıplak bir şekilde okulda gezerek iyi olayım derken adımı sapığa çıkarmak istemiyorum."