Το Μπλέ της Ορτανσίας

Κεφάλαιο 56°

°•Ει... που πας;
Δε ξερω....
Πως γίνεται να μη ξέρεις που πας;
Ίσως γιατί φεύγω και αφήνω πίσω τον εαυτό μου... όπου κι αν πάω λοιπόν, δεν έχει σημασια... •°

Μπέρδεψε τα δάχτυλα της ανάμεσα από τα δικά του και άρχισε να περπατά κατά μήκος της ακροθαλασσιάς με εκείνον πλάι της. Του ζήτησε να μην πάει στην εταιρεία και να της αφιερώσει μια μέρα... Ο Γιαμάν παραξενεύτηκε όπως ήταν φυσικό για τη στάση της μα παρόλα αυτά, της έκανε τη χάρη και δίχως να ρωτήσει το λόγο, ενημέρωσε τον Ομέρ πως θα λείψει. Δεν είχαν να κάνουν και πολλά άλλωστε και η παρουσία του στο γραφείο μόνο ενταση μπορούσε να φέρει με τα καινούρια δεδομένα.

"Είσαι κάπως περίεργη σήμερα ή είναι ιδέα μου;" ρώτησε και εκείνη έπαψε να περπατά δίχως να τον κοιτάξει.

"Όταν πήρα το αεροπλάνο για να έρθω από την Αθήνα στη Σμύρνη, είχα άλλα πράγματα στο μυαλό μου..." ξεκίνησε να λέει κι εκείνος πήγε από πίσω , την αγκάλιασε και τη κράτησε σφιχτά. Ένιωσε πως είχε την ανάγκη να μιλήσει για κάτι και να το βγάλει από μέσα της. "Προσπάθησα πολύ τα τελευταία δύο χρόνια να αποταξω εκείνη τη νύχτα από το μυαλό μου αλλά απέτυχα ξέρεις..." συνέχισε ήρεμη "Κάθε βράδυ σαν ξάπλωνα πλάι στο δήθεν αρραβωνιαστικό μου, κατέληγα σε μια βουβή σύγκριση και πάντα εκείνος έβγαινε ο χαμένος... Έμαθα να συμβιβάζομαι σε μια άδεια , μια κενή ζωή γιατί πολύ απλά, όπως και εσύ, ένιωθα πως έτσι όφειλα και έπρεπε... Μέχρι τη στιγμή που πάτησα το πόδι σε αυτή την εταιρεία και σε είδα... Κάθε άρωμα ανατολής που ρουφηξα στη Κωνσταντινούπολη ήρθε από το πουθενά και έσκασε μπρος μου... Τότε δεν ήξερα μα τώρα ξέρω.... Ίσως ήταν γραφτό μας να γνωριστούμε για να κλείσουμε το κύκλο..." Ένιωσε τη καρδιά της να πεταριζει στο στήθος και τους παλμούς της να αυξάνονται ξαφνικά

"Τι συμβαίνει; Κάτι τρέχει... Το νιώθω..."

"Δεν είναι τίποτα, μην ανησυχείς..." τον διαβεβαίωσε "Τι αισθάνεσαι για μένα;"

"Τώρα τι ερώτηση είναι αυτή;"

"Δεν ξέρω... Θέλω απλά να ακούσω υποθέτω την απάντηση"

Ο Γιαμάν τη γύρισε απαλά προς το μέρος του νιώθοντας μπερδεμένος και ανίκανος να εξηγήσει τη στάση της. Παρόλα αυτά όμως, κράτησε χαμηλούς τόνους. Έφταιγαν εκείνα τα παραπονιαρικα μάτια της που ανάθεμα τα αν έβρισκε ποιος τα έκανε να δακρύζουν, θα τον σκότωνε. Πλέον κοιτώντας τη , ήταν σίγουρος πως κάτι δε πήγαινε καλά.