Το Μπλέ της Ορτανσίας

Κεφάλαιο 6°

°°Πικρές οι ώρες και το κορμί κρύο αποψε... Η αίγλη χάθηκε και η δύση ίσως απέκτησε προβάδισμα μα πάντα η ανατολή θα είναι η πιο γλυκιά... °°

Σμύρνη έτος 1920

Στριφογυρισε μια δυο, φορές το μαντήλι γύρω από το λαιμό της και ανεβάζοντας ψηλά το ύφασμα, κάλυψε ελαφρώς το πρόσωπο της και πήρε το δρόμο για το πικρολίμανο. Έτσι το έλεγε αφού από παιδάκι το έβλεπε σαν το μοναδικό λόγο, που έφευγε ο πατέρας της συνεχώς για ταξίδια. Τούτη τη φορά, δε πήγαινε όμως να αποχαιρετήσει το πατέρα της...
Τα καΐκια ήταν παραταγμενα από δω και από εκεί κατά μήκος της προκυμαίας ενώ δεν ήταν λίγα και εκείνα που περίμεναν τον αργό θάνατο του χρόνου και έστεκαν σκοροφαγωμενα στην ακτή.
Πήρε μεγάλο ρίσκο μα δεν είχε άλλη επιλογή. Είχαν πάρει φωτιά τα μέσα της από όλες αυτές τις μέρες ενώ σαν έφτασε στα χέρια της εκείνο το σημείωμα , δεν χωραγε αμφιβολία πως το έστειλε εκείνος. Δεν ήταν κάτι τρομερό... Ένα κομμάτι χαρτί , μια βάρκα ζωγραφισμένη πάνω σε ταραγμένα νερά και δύο γλάροι.
Το ένιωσε όμως...
Σαν το είδε να γλιστράει κάτω από τη πόρτα του μαγαζιού, ήταν σίγουρη πως πίσω από αυτό ήταν ο Οζούλ.
Πάντα της ζωγράφιζε νερά σαν ήθελε να τη δει και έδιναν ραντεβού στο μόλο.

Έκοψε το δρόμο της γύρω από το παλιό ναυπηγείο και με τη καρδιά να χτυπάει ανεξέλεγκτα βγήκε στη πίσω μεριά.
Τίποτα δεν υπήρχε εκεί όμως...
Όλη εκείνη η ανυπομονησία και η ένταση, εξανεμίστηκε και τη θέση τους πήραν δύο μπερδεμένα μάτια.

"Οζούλ;" ψέλλισε αρχίζοντας να περπατά ανάμεσα από τα μισοκατεστραμενα καΐκια. Σκέφτηκε πως ίσως είχε κρυφτεί κάπου ή ίσως ακόμα και εκείνο το γράμμα να ήταν τυχαίο τελικά.
Ξεφυσησε απογοητευμένη σαν έφτασε μέχρι τη θάλασσα και έχοντας σκυμμένο το κεφάλι, γύρισε για να φύγει.

"Başka bir gün ve senden uzakta öleceğim..." (Άλλη μια μέρα και μακριά σου θα πέθαινα..)
Το βήμα της,  κόπηκε μαχαίρι...
Τα πόδια κόλλησαν στην αμμουδιά και εκείνος ξεπρόβαλε από πίσω της.
Στην επαφή των χεριών του με τη σάρκα της, η Ορτανσία σφαλισε τα δακρυσμένα της βλέφαρα και αναστεναξε.
"Ο πόλεμος ξεκίνησε μικρή μου Ορτανσία..." της είπε στα ελληνικά και ανοίγοντας τη τεράστια αγκαλιά του, την κλείδωσε μέσα και εχωσε το κεφάλι του στα μαλλιά της.

"Που ήσουν;" του απάντησε μονάχα "Μη τολμήσεις να με αφήσεις ξανά μόνη!" Η Ορτανσία γύρισε προς το μέρος του και σαν ήρθε αντιμέτωπη με τα μάτια του, έσπασε εντελώς. Αν και δεν είχε υπάρξει μεταξύ τους κάτι σεξουαλικά ερωτικό, εκείνη όρμησε προς τα χείλη του και τον φίλησε.