Το Μπλέ της Ορτανσίας

Κεφάλαιο 3°

°°Στα πιο άγια χώματα γεννιούνται οι μεγαλύτερες αμαρτιες...°°

Κωνσταντινούπολη έτος 2020

Κράτησε τη βαλίτσα της σφιχτά και σταμάτησε καταμεσής του δρόμου. Δεν ήταν κάποιος κεντρικός ούτε σύγχρονος και αυτό γέννησε όμορφα συναισθήματα μέσα της. Το πλακόστρωτο σοκάκι , αποτελούσε ένα από τα χιλιάδες "μνημεία" μιας άλλης εποχής και εκείνη απλά στάθηκε και το θαύμασε. Δεν κοίταζε ούτε δεξιά ούτε αριστερά. Δεν ήθελε να δει τα δεκάδες μαγαζάκια με τα σουβενίρ. Ήθελε απλά να νιώσει εκείνη την γλυκιά αίσθηση. Εκείνη την αίσθηση πως περπατάς πάνω σε ένα δρόμο που δεκαετίες πριν περπατούσαν άνθρωποι που δεν υπάρχουν πλέον στη ζωή.
Άνθρωποι μιας άλλης εποχής και άνθρωποι ταλαιπωρημένοι. Δίχως τεχνολογία. Δίχως ίντερνετ. Δίχως ευκολίες στο τρόπο διαβίωσης.
Τα μαγαζάκια τριγύρω μαρτυρούσαν εν μέρη λίγη από τη δαιδαλώδη αίγλη της εποχής μα σαν κοίταζε τις ταμπέλες και τους πωλητές, όλα έσβηναν. Κάθε κατεστραμμένο σκουριασμένο στορι, κάθε πέτρινο σκαλοπάτι, κάθε ραγισμένος τοίχος. Όλα είχαν μια ιστορία και αν κάτι λάτρευε βαθιά στη ζωή της, ήταν η ιστορία από μόνη της.

Μην αφήνεις εκτεθειμένα τα υπάρχοντα σου ..
Πάντα να έχεις τη τσάντα σου κοντά και μπροστά...
Μη μιλάς σε ξένους πόσο μάλλον δε ρακένδυτους...
Μη βγεις από το ξενοδοχείο μετά το σούρουπο μόνη ...
Μην ανοίξεις καυγάδες με τους ντόπιους...

Αυτά, κι άλλα πολλά απαγορευτικά λόγια έσκασαν στο κεφάλι της σαν έπιασε ξανά τη βαλίτσα και άρχισε να περπατά. Συμβουλές που έδωσαν ακόμα και από το ταξιδιωτικό γραφείο πίσω την Αθήνα. Απο τη μία δεν είχαν άδικο. Γύρω της επικρατούσε ένα χάος και η περιοχή είχε ξεκάθαρα το δικό της μικρόκοσμο. Μικροπωλητές κάθε λογής. Από μπαχαρια μέχρι φουλαρια , πασμινες, σερβίτσια, παπούτσια, νομίσματα καπέλα...
Μπορούσες να βρεις τα πάντα σε μια παράνομη-νομιμη αγορά σαν κι αυτή και η Κωνσταντινούπολη ήταν γεμάτη από δαυτες.

"Πέντε λίρες το γραμματόσημο! Συλλεκτικά!" είδε ένα παππού να φωνάζει καθώς χώθηκε πιο βαθιά στο σοκάκι ενώ όσο προχωρούσε οι φωνές πλήθαιναν. Γυναίκες, άντρες και παιδιά κάθε ηλικίας πουλούσαν τη πραμάτεια τους δίχως έλεγχο. Δίχως φορολογία. Δίχως τίποτα. Ελεύθεροι να πράξουν όπως εκείνοι ήθελαν. Μερικοί μιλούσαν στα τουρκικά, άλλοι αγγλικά ενώ προς έκπληξη της μερικοί φώναζαν ακόμη και στα ελληνικά.

"Τσάντα επώνυμη!" ένας νεαρός τη πλησίασε "Δέκα λίρες! Στα γρήγορα!" είπε παραβιάζοντας αμέσως το προσωπικό της χώρο και η Μυρσίνη έσφιξε τη βαλίτσα της αμέσως.