Η Ορτανσία έχει πολλά χρώματα...
Έτσι λένε...
Έτσι δείχνει...Έτσι την έκαναν να δείχνει...
Κάτω όμως από το πολύχρωμο πέπλο της Ορτανσίας, κρύβεται πάντα το λευκό...
Κρύβεται το πρώτο...
Το αγνό...
Το αληθινό...
Εκείνο που δεν αλλάζει ότι κι αν κάνε...
°°Βημα στο βήμα στέκεσαι και κοιτάς το σημείο μηδέν της ζωής σου... κοιτάς την αρχή σου και ψάχνεις να βρεις το τελος....°°
Κοντοσταθηκε και κοίταξε γύρω της. Πίσω της ακριβώς απλώνονταν ο μεγάλος υπερσύγχρονος κεντρικός ενώ ακριβώς μπροστά της και στο σημείο που έδειχνε ο χάρτης, έμοιαζε σαν να βρισκόταν σε άλλη χώρα. Θαρρείς και εκείνο το στενό πως χώριζε δύο κόσμους ολόκληρους. Έλεγξε για ακόμα μια φορά το χάρτη μα όσο και να μην ήθελε να το πιστέψει βρισκόταν πράγματι στη σωστή γειτονιά. Μόνο που τούτη η γειτονιά, είχε μείνει δεκαετίες πίσω... Δεν άργησε να καταλάβει πως ήταν ένα γκέτο. Στη δουλειά της είχε επισκεφθεί πολλά σημεία στην Αθήνα τα οποία δεν είχαν σχέση με την υπόλοιπη πόλη. Έπιασε να περπατάει το σοκάκι που οδηγούσε πιο μέσα στη γειτονιά δίχως να αφήσει το χάρτη. Δεν υπήρχε άσφαλτος στο έδαφος και έμοιαζε περισσότερο με παλιάς κοπής καροδρομο. Σκουπίδια υπήρχαν πεταμένα από δω και από εκεί ενώ δεξιά και αριστερά, κάθε οίκημα ήταν κλειστό με παλαιού τύπου στορια. Είτε ήταν σπίτι , είτε μαγαζί.
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
Πήρε μια βαθιά ανάσα και αποφασισμένη να φτάσει ως το τέρμα ξεκίνησε να διασχίζει πιο γρήγορα το δρομάκι ώσπου λίγο πριν φτάσει στο τέλος, μια γλυκιά ευωδία έφτασε στα ρουθούνια της και παιδικές φωνές.. Βγαίνοντας ήρθε αντιμέτωπη με ένα ιδιαίτερο θέαμα. Σαν να ξέθαψε ο χρόνος τη ζωή μιας άλλης εποχής , το πρωτο πράγμα που αντίκρισε ήταν δύο γυναίκες σε μια αυλή και τρία παιδάκια. Είχαν στήσει και φωτιά καταμεσής της και πάνω από αυτή έψηναν κάτι που έμοιαζε με λεπτό ψωμί. Η ενδυμασία τους ήταν κι αυτή περίεργη. Αν και δε της άρεσε να φοράει ταμπέλες στους ανθρώπους , παρόλα αυτά, έμοιαζαν με τις κλασικές τσιγγάνες της Αθήνας. Μακριά φούστα, τσεμπέρια στα κεφάλια και ξυπόλητες. Δεν είχαν όμως εκεί τα βρώμικα πρόσωπα και τα μαλλιά τους ήταν όμορφα καλυμμένα από άκρη σε άκρη με ένα μαντήλι που έμοιαζε με τη παραδοσιακή χιτζαμπ που φορούν οι μουσουλμάνες. Ξεροκαταπιε σαν αντιλήφθηκε πως τράβηξε το βλέμμα τους. Η μία από αυτές σηκώθηκε και πλησιάζοντας τον αυλόγυρο της αυλής του σπιτιού τη κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω
