Το Μπλέ της Ορτανσίας

Κεφάλαιο 13°

°°Αλητη σε είπαν , άδικο και πουλημενο... Πόσα επίθετα μπορούν άραγε ακόμα να προσάψουν στο χρόνο; Κανείς δεν τον αγαπά και κανείς δεν τον προσμένει... Εκεί που λυτρώνει πονά και εκεί που πονα, τσακίζει...°°

Ένας συνεχής θόρυβος από τα δεκάδες μηχανήματα σαν ρυθμική μελωδία υπήρχε στο πρώτο όροφο ενώ για μπαλέτο είχε δεκάδες στρατιωτάκια να εργάζονται μηχανικά και ασταμάτητα.
Όλα έπρεπε να δουλεύουν ρολόι , όλοι έπρεπε να είναι στις θέσεις τους και τίποτα δεν έπρεπε να πάει στραβά.
Το κτήριο ήταν τεράστιο. Ένας ουρανοξύστης ο οποίος χωριζόταν ανά ορόφους σε βαθμίδες.
Στους τρεις πρώτους ορόφους στεγαζόταν το τμήμα ευρέσεως ακινήτων ανά τη χώρα και όχι μόνο ανά τη πόλη ενώ στου επόμενους δύο, υπήρχε εξειδικευμένο τμήμα για τις πωλήσεις της Σμύρνης.
Στο προτελευταίο όροφο υπήρχαν έξι γραφεία με τους πιο ικανούς μεσίτες και στο τελευταίο , υπήρχαν άλλα τέσσερα. Το γραφείο του διευθυντή προσλήψεων και υπεύθυνο προσωπικού, του αφεντικού, της γραμματέως του και του προσωπικού βοηθού του. Ήταν ο όροφος που μπορούσε είτε να διώξει εντελώς από εκείνη την εταιρεία είτε να σε ανεβάσει στα ουράνια.
Το εξωτερικό του κτηρίου ήταν ίσως ότι πιο ακριβό είχε δει στη ζωή της ως τώρα και είχε δει αρκετα.
Η πινακίδα που έγραφε ήταν το όνομα ήταν αναμμένη ακόμα κι αν ήταν πρωί ενώ τα δεκάδες σποτακια που ήταν αραδιασμένα κατά μήκος ολόκληρου του ουρανοξύστη άναβαν όλα.
Είχε μελετήσει καλά τα σχέδια που της έδωσε η Αλεξάνδρα κατά τη πτήση μα και πάλι δεν ήταν προετοιμασμένη να βρεθεί μπροστά σε ένα τέτοιο θέαμα.
Από το πάρκινγκ μέχρι και τα πλακάκια μπροστά στην είσοδο, όλα ούρλιαζαν πολυτέλεια, χλιδή και ατελείωτο χρήμα.

Η πτήση ήταν ομαλή. Δεν είχε μεγάλη διάρκεια και στις τέσσερις περίπου ώρες που διήρκησε μελέτησε σχεδόν κάθε λεπτομέρεια που έπρεπε.
Παρόλα αυτά , έφυγε από ένα κόσμο και βρέθηκε σε έναν εντελώς διαφορετικό.
Ένιωσε ακριβώς όπως ένιωσε σαν πάτησε πόδι στη Κωνσταντινούπολη δύο χρόνια πριν. Η παρακμή που οι Έλληνες νομίζουν ότι εδρεύει στη Τουρκία ήταν τόσο λάθος... Η ανάπτυξη ξεπερνούσε τα ελληνικά δεδομένα κατά πολύ και μόνο οι στενόμυαλοι πίστευαν πως σαν την Ελλάδα δεν υπάρχει πουθενά.

Οταν αποχαιρέτησε τους γονείς τους και το Σωτήρη στο αεροδρόμιο και επιβιβάστηκε στο αεροπλάνο ένιωσε ένα συναίσθημα πρωτόγνωρο.  Εναν φρέσκο αέρα στις πλάτες και το χαμόγελο της δεν είχε τελειωμό.
Δεν ήταν από τους ανθρώπους που μακάριζε τη ζωή της μα τα τελευταία χρόνια, όλα είχαν κρυφτεί πίσω από μια συνήθεια ετών και ψυχολογικά ένιωθε πως παίζει κάθε μέρα την ίδια κασέτα. Πως ακούει τον ίδιο ρυθμο και βαδίζει στα χθεσινά της βήματα.
Τώρα όμως όλα ήταν αλλιωτικα...
Στεκόταν μπροστά σε ένα κολοσσό επιχειρήσεων έτοιμη να αναλάβει τα καθήκοντά της σε μια ξένη χώρα και με καινούριους συνεργάτες.
Ο Ομέρ , ο υπεύθυνος προσωπικού , την ενημέρωσε κατά τη χθεσινή τους συνομιλία πως μόλις φτάσει, να πάει αμέσως στα κεντρικά. Από εκεί θα την κατατοπίσει εκείνος τόσο για την εργασία όσο και για τη διαμονή. Στην αρχή δε πίστευε στα αυτιά της όταν της είπε πως η εταιρεία θα της δώσει σπίτι και μάλιστα πληρωμένο μα ήταν γεγονός.