Το Μπλέ της Ορτανσίας

Κεφάλαιο 21°

°°Δεν είναι εκδίκηση...
Είναι η ηθική ικανοποίηση πως οι πληγές που άνοιξαν κάποτε , θα ανοίξουν παλι... Είναι η στιγμή που το παρελθόν θα βρεθεί με ένα παρόν πολύ απλά για να ικανοποιήσει τον ακόρεστο ετων... Πρόσεχε ομως... καμία φορά οι πληγές ανοίγουν από εκεί που δεν τις περιμένεις ακόμα και σε σενα... °°

Σμύρνη Τέσσερις μέρες πριν...

Το μπαρ που υπήρχε στο δωμάτιο του φιλοξενούσε κάθε λογής ποτό μα εκείνος επέλεξε το στυφό του Μπρούσκο.
Τα νέα που έφτασαν στο γραφείο το πρωί άλλαξαν μέσα σε μόνο στιγμή ολόκληρη τη κοσμοθεωρία του. Γκρέμισαν μια ζωή στρωμένη σε κάθε τομέα. Όσο στρωμένη μπορεί να λέγεται μια ζωή έχοντας μια κερδοφόρα επιχείρηση, ώντας ένας από τους δέκα καλύτερους επιχειρηματίες της Τουρκίας ολόκληρης, σπίτια, αυτοκίνητα, γυναίκα... Αυτό θεωρούσαν όλοι το κλειδί της επιτυχίας και με αυτό βάδιζε και ο ίδιος χρόνια τώρα.
Η Μπαχάρ είχε ήδη αποκοιμηθεί στη κύρια κρεβατοκάμαρα μα εκείνος αντί να την ακολουθήσει χώθηκε σε ένα άλλο δωμάτιο. Και οι δύο είχαν από μια ξεχωριστή κρεβατοκάμαρα όπως και οι περισσότερες εύπορες οικογένειες της τάξης τους.

Πήρε το ποτήρι, κάθισε στο μεγάλο του γραφείο και χαμήλωσε το φωτισμό. Είχε αρχίσει να πιστεύει πως δε θα έφτανε ποτέ αυτή η ώρα αλλά να που τελικά είχε φτάσει. Ο Γιαμάν τήρησε την υπόσχεση που έδωσε στο πατέρα του χρόνια πριν και πλέον ήταν έτοιμος.
Άνοιξε το τελευταίο συρτάρι, έβγαλε από μέσα το μπαούλο και το άφησε μπροστά του. Ήπιε λιγάκι από το κρασί και αφήνοντας το να σβήσει πάνω στα χείλη του, πίεσε τις ασημένιες κλειδαριές και το ξεκλείδωσε.
Όλα ήταν στη θέση τους...
Το ξεραμένο ματωμένο πουκάμισο, τα φυλαχτά, το γράμμα...
Ένα γράμμα που όσο κι αν ήθελε να ανοίξει δε το έκανε μα τώρα ήρθε η ώρα.
Έβαλε το χέρι μέσα και το πήρε. Ο φάκελος είχε αποκτήσει ένα κίτρινο χρώμα και η κόλλα που τον κρατούσε κλειστό, άνοιξε μονομιάς σαν πέρασε από μέσα τα δάχτυλα του...
Η διευθύντρια προσωπικού στο παράρτημα στην Αθήνα με ενημέρωσε πως υπάρχει άτομο για τη θέση του αξιολογητή, και μαντεψε...
Λέγεται Ασλάνογλου...
Μυρσίνη Ασλάνογλου...
Θυμήθηκε τα λόγια του Ομέρ και ξεφυσησε δυνατά.
Τόσο το όνομα όσο και το επίθετο είχαν μεγάλο αντίκτυπο στον ίδιο...
Πως θα μπορούσε άλλωστε να ξεχάσει εκείνη τη γυναίκα δύο χρόνια πριν στο γάμο του Κενάν;
Μια γυναίκα που ποτέ δε θέλησε να μάθει το επίθετο της αλλά ούτε και ξέχασε το ονομα της... ούτε αυτό, αλλά ούτε και εκείνη τη μυρωδιά του αρώματος της. Ήταν η πρώτη και τελευταία του αμαρτία...
Ήταν ο λόγος που πάτησε τον όρκο που έδωσε στη Μπαχάρ σαν την αρραβωνιάστηκε. Ίσως δεν ήταν ακόμα παντρεμένοι τότε μα ακόμα και ο αρραβώνας είχε μεγάλη βαρύτητα και εκείνος ήξερε καλά το ατόπημα του.
Ήξερε καλά πως εκείνη η στιγμή αδυναμίας θα στοιχειώνει πάντοτε τις σκέψεις του μα δεν κατάφερε να κρατηθεί. Ήταν σαν να τον ρουφούσε εξολοκλήρου από τη πρώτη στιγμή που την είδε μπροστά του. Μα αυτό ήταν...
Μια νύχτα...