စံအိမ္ႀကီး၏ ထမင္းစားခန္း တြင္အိမ္အကူမ်ား အပါအဝင္ အိမ္ေတာ္ထိန္းႀကီး ပါမက်န္ မ်က္စိေနာက္သည္ဟူေသာ အိမ္ႀကီး႐ွင္၏ အျမင္ကပ္ပုဒ္မတပ္မႈေၾကာင့္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ မ႐ွိၾကေတာ့
မလွမ္းမကမ္း မွ Apron ဝတ္ထားေသာ ေက်ာျပင္ငယ္ေလးသည္သာ သီးျခား စက္ကြင္းလြတ္ေနသည္မို႔ တလႈတ္လႈတ္ႏွင့္ ခ်က္စရာ ႐ွိတာခ်က္ျပဳတ္ေနခဲ့သည္။
ထမင္းစား စားပြဲမွ ထိုင္ၾကည့္ကာ စူပုတ္ေကာက္ခ်ိတ္ ေနတဲ့ သူသည္ လူအမ်ားႀကီးနွင့္နယ္ေျမအမ်ားအျပားကို အုပ္စိုးေနေသာ နယ္ေျမသခင္ဆိုသည္မွာ ယံုႏိုင္ဖြယ္ရာမ႐ွိလွ
သည္ေန႔သည္ သူေရာဆရာဝန္ေလးပါအားေနခဲ့တာေၾကာင့္ တစ္ေန႔လံုးစာကို ဆရာဝန္ေလးကို ဂ်စ္တိုက္ၿပီး စီစဥ္ခိုင္းေနခဲ့သည္။
ေန႔စဥ္မနက္စာအတြက္သာ စီစဥ္ခိုင္းေသာ္လည္း ဆရာဝန္ေလး ၏ မနက္ခင္းသည္ လူနာၾကည့္ေပးရင္း အခ်ိန္ကုန္ခဲ့သည္ေၾကာင့္ မနက္စာလြတ္သြားရတာမို႔ ေသနတ္ကိုင္ဆြဲၿပီး ဂြစာသည္ ဂ်စ္လို႔ ရစ္လို႔မၿပီးေတာ့
တစ္အိမ္လံုး ကိုေျဗာင္းဆန္ေနခဲ့တာေၾကာင့္ ဆရာဝန္ေလးကပဲ ဂြစာ၏ တစ္ေန႔လံုးစာကို တာဝန္ ယူၿပီးအားလံုးကိုအေဆာင္ျပန္ေနခိုင္းလိုက္မွ မီးကိုေရႏွင့္ျငႇိမ္းသတ္လိုက္သလို တိတ္က်သြားခဲ့သည္။
သိပ္မၾကာမီ စားခ်င္စဖြယ္ ထမင္းဟင္းလ်ာတို႔သည္ ေမာင့္အေ႐ွ႕သို႔ေရာက္လာခဲ့သည္။ ေရာက္လာခဲ့သည့္ ထမင္းဟင္းတို႔ကို တစ္ခုမွ မတို႔မထိဘဲ သူ႔ပိုင္ဆိုင္ေလးမႈ အား ၿဂိဳလ္ၾကည့္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ စားေလ"
"မစားဘူး"
"ေျသာ္ ..အဲဒါဆိုလည္း ျပန္သိမ္းလိုက္ေတာ့မယ္"
ျပန္သိမ္းလိုက္ေတာ့မည္ဆိုမွ ေမာင့္ရဲ ့ မ်က္ႏွာသည္ ပို၍ မဲေမွာင္လာကာ ဆရာဝန္ေလး ၏ လက္ကို ဖမ္းဆြဲထားျပန္သည္။
"စားလည္းမစားဘူး သိမ္းလည္းမသိမ္းခိုင္းျပန္ေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ရေတာ့မွာလဲ"
"ခြံ႔ေကြၽး"
"ဟင္"
"ခြံ႔ေကြၽးလို႔ ေျပာေနတာဗ်ာ"
YOU ARE READING
ေမာင့္ ေယာက်ာ္း(မောင့် ယောက်ျား)
FanfictionJk- က်ဳပ္က ဒူးမေထာက္တတ္ဘူး အခ်စ္ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္အတြက္ဆို ပိုဆိုးေသး Jm- အခ်စ္က ငါ့အတြက္ တန္ဖိုးႀကီးတယ္ Jk- က်ဳပ္က အရာအားလံုးရဲ႕ အထက္မွာ ေနရတာႀကိဳက္တယ္ Jm-ငါက အရာအားလံုးနဲ႔ လိုက္ေလ်ွာညီေထြ ေနရတာသေဘာက်တယ္ Jk-က်ဳပ္ ခင္ဗ်ားကိုမခ်စ္ဘူး Jm- ေလလံုးထြားလိုက...
