Ilang gabi nang hindi matino ang tulog ko. Gabi-gabi, nag-iisip ako ng mga paraan para dispatchahin si Deane... pero kinabukasan eh hindi ko rin naman nagagawa.
Ang sipag niya sa pagsunud-sunod sa akin. Wala ring kapaguran ang bibig niya sa pagku-kwento ng kung anu-ano. Nakakairita pero napapahanga na niya talaga ako. Hindi ko rin maipagkakaila na habang tumatagal, naiisip kong siya talaga ang lalaking version ni Mel. At doon ako mas natatakot.
Natatakot akong masanay ulit sa ganitong pakiramdam dahil baka matulad lang sa dati. Masakit maiwan mag-isa. Kaya naman sana bigyan ako ni Lord ng sign. Kahit isa lang. Dapat bang buksan ko na ulit ang puso ko para sa isang kaibigan?
