Ben geldim. Nasılsınız bebekler?
Neyse çok uzatmayayım. Bölüme hoşgeldiniz. Ağlarsanız bana sövmeyin lütfen. Duygusal arkadaşlar için uyarı!!
Bir insanı bir insan nasıl sever?
Asıl sevgi uğruna ölmek mi? Yoksa onun yerine de yaşamak mı? Asıl sevgi hangisi?
Bana göre asıl sevgi ölmek asla olmadı. Ölüm kurtuluştur. Yaşamaksa zor olan.
Öyleki ben çok seviyorum onsuz yapamam diyip intihar edenleri asla haklı bulamamıştım. Bu sevgi değil ki. Bencillik. Kendine bencillik.
Asıl sevgi bu olsaydı en başta ben intihar ederdim. Bu sevdanın yüreğime ağır geldiği o kadar fazla zaman oldu ki...
Annem ağlayışlarıma dayanamayıp gitmişti. Uyuyor sanıyordum. İki gündür yanımda Gizem kalıyordu. O varken daha rahattım.
Annem içinde çok zordu. Bir insan evladının ağlayışına şahit olup hiçbirşey yapamazsa acısı büyük olur.
Kapı aniden açılınca geri geldiğini anladım. Sanırım annemi de ağlatmıştım.
Kapıya arkam dönük olduğundan yüzümü görmüyordu annem. Zaten görmemesi daha iyiydi. Ağladığımı biliyordu ama görüpte daha da üzülmesine gerek yoktu.
Gözlerim kapalı yerine geçmesini beklerken yatakta hissettim hareketliliği.
Sonra saçlarımda bir el, burnumda hasret olduğum koku.
Hayal mi gerçek mi? Git dediğim halde tekrar gelir miydi Umut Bera?
Gidişlerini bildiğim adamın gelişine inanamıyordum. Ne acı.
Kafamı iki yana sallayarak saçımdaki elinden kurtuldum. Oysa saçlarımı uğruna feda ederdim ben.
"Git demiştim." dedim ona arkam hala dönükken.
"Demiştin."
"Tekrar dememi mi istersin?" dediğimde sesim ruhsuzdu. Ama ruhum yalvarıyordu. Bana tekrar git dedirtme ama yine de gitme diye.
"Git desende gitmeyeceğim." dediğinde acı bir tebessüm oluştu yüzümde.
"Kal diyince de kalmıyorsun ki." dedim ama sesim acı ve ızdırap doluydu.
"Zorundaydım. Ama artık istesem de gidemem." dediğinde hırsla yatakta doğrulup ona döndüm.
"Gidemezsin öyle mi? Gidemezsin ama arkamdan iş çevirirsin. Ne iyi ya?" dedim nefeslenerek gülerken.
"Ne yapsaydım Zeynep Eylül? Sevdiğim kadının adını değil ağzında, zihninden bile geçirmelerine tahammülüm yokken görücü gelmesine mi razı olacaktım?"
"Yanımda olacaktın Umut Bera. Arkamdan haberim olmadan iş çevirmeden adam gibi yanımda olacaktın. Gidip dövecektin o adamı ama yanımda olacaktın!" dedim sinirle.
"Dövmedim mi sanıyorsun? Adam soluğu götünden alıyordu en son. Öldürmemek için kendimi ne kadar zorla durdurdum ben!" dediğinde hırsla göğsüne vurdum.
"O zaman neden gidipte babaannemle anlaşma yaptın? Neden ya neden? Aklım almıyor çünkü benim! Ne sandın? Kimse bilmez diye mi düşündün?"
"Anlaşma yapmadım. Amacı seni-" diyip sustu nefes nefese.
"Söylesene. Devam et. Amacı beni altına, bileziğe satmaktı. Söylesene bunu. Sen bunu dile getiremiyorsun ama ben senelerdir buna karşı çıkıyorum. Ne dedin sen? On bileziğe işi bağlarım da babaannemde susar mı sandın? O asla doymaz. On verirsin yüz ister. Ben buna karşı durdum hep. Okuyamazsın dedi okudum. Evleneceksin istediğim kişiyle dedi evlenmedim. Yirmi dört yaşındayım Umut Bera ben. On sekizimden beri evlenmemek için savaş veriyorum. Ama sen-" diyip bu sefer de ben sustum.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kaybolmuş Kalpler (TAMAMLANDI)
Romansa"Hala büyümemişsin Zeynep. Büyü. Büyüt kendini." dediğinde durulmuştum. Sözleri canımı acıtıyordu. Ne daha deminki gibi bir gülümseme nede alay vardı yüzümde. "Belkide sadece beraber büyümek istemişimdir." Sesim güçsüz de olsa ona ulaşmıştı. Adem...
