Kaybolmuş Kalpler (TAMAMLANDI)

BÖLÜM 34 UYANIŞ

Satır arası yorumlar atmayı unutmayalım.

Ne kadar fazla yorum gelirse yeni bölüm o kadar hızlı gelir.

Bölüm şarkısı ;Ölümsüz aşklar

Burak Karaca'dan:

Hayat engebeli bir parkur gibidir. Gittikçe engebelere alışırsın. Bazen düz yolda koşarsın, bazense sürünürsün.

Aşk. İki tarafı boklu çomak. Aşık oldum. Deli gibi sevdim. Evlendik, çocuğumuz oldu. Ama yetememişim ona.

Nuray. Gençliğim, karım. Lise çağlarında tanışmış ve sevmiştim onu. Başta herşey çok güzeldi. Lise bitince kara harp okuluna girdim. Öyle doktor, mimar olmak hiçbir zaman aklımda olmamıştı. Ben kara harpdeyken liseden mezun oldu Nuray. Deli gibi seviyoruz birbirimizi. İlk annesiyle tanıştım. Severdi beni. Babasına söylemedik. Dışarı göndermez, kısıtlar diye gizli saklı devam ettik birkaç sene. Sonra son senemde söyledik babasına. Tanıştım. Pek tepki vermedi. Zaten Nuray 22 yaşındaydı o zamanlar. Sonra mezun oldum, tayinim çıktı Kars'a. Tabi alışık değiliz mesafelere, zorlandık. Ama dedim ya çok seviyoruz birbirimizi.

İşler artık ciddiye binecek ama görevler başladı. Birkaç kez vuruldum. Çok önemli değildi ama duyuldu işte. Sonra Nuray'ın babası karşı çıkmaya başladı. Bilmiyormuş asker olduğumu. Öğrenince istemedi tabi. Neden istesin ki? Haklı adam. Kim ister aylarca dağ, tepe gezen adama kızını vermeyi? Eve sağ mı gelecek? Gazi mi gelecek? Yoksa bir cesedi bile gelemeyecek mi? Böyle hayat mı geçer?

Biz ölüme koşan adamlarız. Şehadete aşık, bayrağa, vatana sevdalı adamlarız. Yarınımız değil, bir saniye sonramız bile belli değildir bizim. 

Ayrıldım Nuray'dan. İçim kanaya kanaya bıraktım sevdamı. Her kelime ömrümden yıllar çaldı. Dağıldım. İşim gücüm şehitlik oldu. 

Üç ay geçti. Çaldı telefonum. 'Gel' dedi. Gittim. Babası birine verecekmiş. Kaçırdım hemen. Dedim benimle olmak zorunda değilsin. Sana bir ev tutar hayatını kurarız. İstemedi. 

'Seviyorum  seni. Senden öte yolum yok.' 

Kandım. Sever sandım. 

Gecelerce onsuz olmaktansa öleyim dediğim kadın seviyorum demiş lan. Nasıl bırakılır?

Evlendik. 

Çocuk. En büyük hayalimdi. Ama erken dedim başta. Eğer gitmek isterse bir sebebi olmasın. Bir aması olmasın dedim. Bir sene kaçtım çocuk hayalinden. Gitmesi için vakit verdim.

Gitmedi.

Annesine ulaştım. Farkındaydım annesini özlüyordu. Annesiyle görüşmesini sağladım. Hamile kaldı sonralarda. Aras. Çok mutluyduk. Aras olunca gittik el öpmeye. Özür diledik. Kapı dışarı etti babası. 

Eyvallah dedim. Sevdamın cefası da, sefası da başım gözüm üstüne dedim.

Sonra birkaç defa daha gittik. Aynı sonucu aldık hep. 

Sonralarda babasıyla konuşurken duydum. Babası 'Geleceksen sadece sen. Çoluğunla, çocuğunla uğraşamam.' dediğini duydum. 

Gelsin kendisi anlatsın istedim. Duymamış gibi yaptım. Birkaç kere konuyu açar gibi oldu ama devam etmedi. 

Kavgalar etmeye başladık. Olur olmadık her şeyden tartışıyorduk. Görevler arttı, Salih albayda izne çıktı o aralar. Her şey sarpa sardı. 

'Boşanalım.' dedi bir kere. Yüreğim dağlana dağlana sordum. Gitmek mi istiyorsun?  diye. 

Sonra kaçmaya başladık. Biz sevgiliyken bile aynı yatakta yatardık. Evine camdan tırmanarak çıktığım çoktu. Umut'la eve girmek için sucu da olduk, tesisatçıda, tüpçüde. Ama zaman bizi bitirdi. Ayrı yataklarda yatmaya başladık.