Veda'ma hoşgeldiniz.
Evettt geldik zurnanın zart dediği yere. Gözlerim yaşlarla doluyken belkide yayınlamakta en zorlandığım bölümü yayınlayacağım.
Öncelikle sizlere çok teşekkür ediyorum. Bana güzel bir deneyim bahşettiniz. Öncelikle size karşı mahcup olmadığım, sonunu gerçekten yanımda olan insanlarla güzel bir şekilde tamamına erdirebildiğim için çok mutluyum.
Kaybolmuş Kalpler kırık bir kalp hikayesi benim için.
Kırık kalbimin hikayesi.
Tarih 2 mayıs 2023. Son bölümü atıyorum. Kaybolmuş Kalpler'e son satırları yazıyorum. Ama içimdeki O'na da son satırlarım bunlar.
Ben başaramadım. Çok tanıdığım, yüz yüze geleceğim bir insandı. Gidipte yüzüne seni deliler gibi seviyorum diyerek haykıramadım. Ve 24 Nisan da başkasıyla izledim onu. Bir haftadır başka birini öpmesini, sarılmasını izliyorum sadece.
Umut. Bu sana son satırım. Hep mutlu ol.
Gelseydin tarih yazardım ama gelmedin sadece hikaye yazdım. Dheödoekdk.
Bana Kaybolmuş Kalpler iki dost kazandırdı. Dilara ve Merve. Özellikle ikinize çok teşekkür ederim. İyiki tanıştık.
Bölüm şarkısı: Sena Şener- Sevmemeliyiz
Son kez yeşil kalp bırakalım şuraya.
💚
Ecel nedir? Yada ölüm?
Bir yok oluş mu yoksa asıl başlangıç mı?
Ben Zeynep Eylül Karahan. Altı sene önce canımdan çok sevdiğim adamla evlenip, yuva kurmuş iki yeğenine bakan bir kadınım.
Hayat hiçbir zaman yüzüme gülmedi diyemem. 24 yaşıma kadar bibirine aşık bir anne babayla huzur içinde büyümüştüm. Tek sorunum senelerce 'kız çocuğu okumaz, kız çocuğu evlenip yuva kurar, kız çocuğu gezemez, elalem laf söyler, kız namusumuza laf getirir' gibi gibi gibi ... elalemin lafını düşünmekten kendini düşünmeyen babaannemdi tek sorunum. Beni çok seven bir abim, gelin görümce anlaşamaz lafına zıt olarak en yakın arkadaşım yerine koyduğum yengem. Güzel bir ailem vardı.
Birde yürek yangınım. Bera'm. Senelerce yüreğimde kendimden daha büyük bir yere sahip olmuştu. Sevdam, sevgim, aşkım. Onun bendeki yeri kelimelerle anlatılamazdı. Yanımda olmayışını bile dert etmeden senelerce öyle bir şekilde bağlanmıştım ki ona, bir ölçüsü yoktu. Onu onsuzken bile sevmiş, onsuzken bile olmadığı günlere inat daha sıkı sarılmıştım. Hem ona hem onsuzluğa.
Şimdi ise tarih 6 Mart.
Toprağa bakıyorum. Dümdüz bir tepe şeklinde atılmış toprağa bakıyorum.
Gözlerim sızlıyor, yanıyor, iğneler saplanıyor içine.
Ama önemsemiyorum.
Belki ağlıyorum. Ama gizliyor yağmur damlaları gözyaşlarımı.
Sevmezdi Bera ağlamamı. Yağmur damlaları da farkında bunun. Saklıyor akan gözyaşlarımı.
Konuşmak istiyorum.
Ama bir mezar taşına bakmak istemiyorum.
Mezar taşında o'nun adını okumak istemiyorum.
O'na herşey yakışırdı.
Üzerine atılan toprak yakışmadı.
"Bera'm. Sevdiğim. İçimde bir yangın var, bir deprem var. Anlatamıyorum. Ama sen beni konuşmadan anlarsın. Aylar oldu gideli. Gelmeyecek misin geri? Bak bugün Aren kreşe başladı. Heyecanla hazırlandı servisine bindirdim onu. Ama görsen nasıl kıpır kıpır, nasıl heyecanlı? Görmen lazım. Siyah bir tayt üzerine bebe mavisi bir gömlek giydirdim. Saçlarını da çok güzel ördüm. Aren gidince heyecanla aldım elime telefonu. Arayıp sana anlatmak istedim. Aradım açmadın Bera. Sen hiç açmamazlık yapmazdın. Yüzleştim. Ölümünle bir kez daha yüzleştim. " bir hıçkırık firar etti ağzımdan. Ellerim çok fazla titriyordu. Bakmak istemediğim o mezar taşına kaldırdım gözlerimi. Subay üniformasıyla dümdüz bakan bakışlarıyla göz göze geldim. Akıttığı kanın rengini alan o şanlı bayrağımıza baktım.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kaybolmuş Kalpler (TAMAMLANDI)
عاطفية"Hala büyümemişsin Zeynep. Büyü. Büyüt kendini." dediğinde durulmuştum. Sözleri canımı acıtıyordu. Ne daha deminki gibi bir gülümseme nede alay vardı yüzümde. "Belkide sadece beraber büyümek istemişimdir." Sesim güçsüz de olsa ona ulaşmıştı. Adem...
