Pain

Chapter 1: Death note

''Εν ἀρχή ἦν τὸ Χάος"
—

ΡΕΓΓΙΝΑ

Κινήθηκα με γρήγορες κινήσεις ανάμεσα από τον κόσμο που βιαστικά προσπερνούσε ο ένας τον άλλο για τα ψώνια των Χριστουγέννων, ακόμα και αν οι γιορτές έρχονταν σε κάτι εβδομάδες οι εκπτώσεις μόλις άρχισαν. Παιδικές φωνές, γέλια και τραγούδια ηχούσαν σε κάθε γωνία ενώ γιορτινά ντυμένοι άνθρωποι περιπλανιόνταν παντού γύρω μου μα τα μάτια μου ήταν καρφωμένα πάνω σε έναν συγκεκριμένο άντρα.

Με προσεχτικές λεπτεπίλεπτες κινήσεις έπιασα το όπλο από το εσωτερικό της μακριά μαύρης καμπαρντίνας μου. Το μικρό μεταλλικό αντικείμενο κούμπωσε υπέροχα στα χέρια μου καθώς βγήκα από την πίσω πόρτα του μεγάλου εμπορικού καταστήματος.

Το τσουχτερό κρύο που ήρθε σε επαφή με την θερμή επιδερμίδα μου με έκανε να ανατριχιάσω μα συγκεντρώθηκα πάλι γρήγορα στον μεσήλικα μπροστά μου. Το όνομα του μου διαφεύγει, εξάλλου ποσό ανούσιο θα ήταν να το γνώριζε ο δολοφόνος του; Ξέρω μόνο το επίθετο του. Τζάκσον. Δεν με απασχολεί τίποτα άλλο παρά αυτό και το γεγονός ότι χρωστάει λεφτά στον πατέρα μου.

Όπλισα πίσω από την πλάτη μου και ο ήχος τον έκανε να γυρίσει πλευρό, χαμογέλασα πλατιά και με μιμήθηκε και εκείνος κάπως νευρικά. "Καλές γιορτές κύριε.", πλησιάζω εύθυμα και παρατηρώντας με οι άμυνες του έπεσαν.

Τι μπορεί να κάνει μια ξανθιά κοπελίτσα, με γαλάζια μάτια σωστά; Τι θα κάνει ένα φαινομενικά αθώο κορίτσι; Μια γυναίκα ίσως;

"Καλές γιορτές και σε εσένα.", νεύει θετικά μα δεν έχει καταλάβει τους ρόλους μας ακόμη. Αυτή την στιγμή ο αγαπητός Τζάκσον είναι ο Σκρουτζ και εγώ το φάντασμα των Χριστουγέννων έτοιμο να ρουφήξει την ζωή από μέσα του.

"Πιστεύεται στο Χριστουγεννιάτικο θαύμα;", ρωτάω προκλητικά μα δεν καταλαβαίνει τον ειρωνικό τόνο μου και απλά χαμογελάει πιο πλατιά με την κίτρινη του οδοντοστοιχία που με κάνει να θέλω να τελειώσω την δουλειά μια ώρα αρχύτερα. Είναι αρκετά κοκαλιάρης για την ηλικία και το ύψος του ωστόσο ακόμη στέκεται καλά στα πόδια του, "Θα ήθελα με σιγουριά να πω πως ναι. Ο κόσμος είναι καλύτερος τις γιορτές.", κοιτάζει βαθυστόχαστα το υπερπέραν.

Εγώ να δεις ποσό καλή είμαι στις γιορτές.

Πλησιάζω λίγο περισσότερο, στο χέρι ακόμη κρατάω σφικτά το όπλο πίσω από την πλάτη μου, "Και πείτε μου κύριε Τζάκσον εσείς ήσασταν θεωρείται καλός;", σηκώνω υπεροπτικά το φρύδι μου ψηλά. Τα μάτια μου δεν πέφτουν από τα δικά του και εκείνος μου ξανά χαμογελάει πλατιά πριν τα χείλη του κρεμάσουν στο πάτωμα, "Πω-πως γνωρίζεις το επίθετο μου; Ποια είσαι;", τραυλίζει ενώ κάνει μικρά βηματάκια μακριά μου.