Pain

Chapter 33: Eye to eye

Πες μου,
τουλάχιστον
το να με καταστρέψεις,
σε έφτιαξε;
—

Όλα τα σημάδια ήταν εκεί.
Μα ξέρεις γιατί δεν είδα κανένα;
Ήθελα να πιστέψω στα μάτια σου.
Ήθελα να πιστέψω στα λόγια σου.
Ήθελα να πιστέψω στην αγκαλιά σου.
Ήθελα να πιστέψω σε σένα.
Ήθελα να πιστέψω σε εμάς.

~<>~

Το φωτεινό γαλάζιο του ουρανού ήταν οιωνός μιας αρκετά πρόσχαρης ημέρας. Ο καυτός ήλιος ωστόσο δεν αποτελούσε για την ίδια προάγγελος χαράς και αρμονίας.

Ένας μήνας και δέκα επτά ημέρες.

Υπολόγισε από μέσα της καθώς σηκώθηκε νυσταγμένη από το κρεβάτι της. Οι χρυσαφένιες ακτίνες του ηλίου ήταν υπαίτιες για το ξύπνημα της μα η ίδια ούτως η άλλως είχε χάσει την όρεξη της για ύπνο.

Θα ήταν μια ακόμη ανιαρή ήμερε για εκείνη. Η δέκατη έβδομη μάλιστα έπειτα από το πρώτο τηλεφώνημα του Αχιλλέα και -αν θέλει να είναι πιο συγκεκριμένη-, η δέκατη τρίτη από το τελευταίο τηλεφώνημα τους. Εκείνο μάλιστα που τσάκισε και την καρδιά της.

Σηκώθηκε από το κρεβάτι της και ακολούθησε την ίδια συνηθισμένη ρουτίνα που επαναλάμβανε αρκετές ημέρες τώρα. Έπιασε σε έναν ατημέλητο κότσο τα χρυσαφένια μαλλιά της, έπλυνε το πρόσωπο και τα δόντια της, έπειτα χτενίστηκε και φόρεσε πρόχειρα καθημερινά ρούχα.

Νέκρωσε ψυχικά και ύψωσε ένα πέτρινο σκληρό τοίχος πριν ανοίξει την πόρτα που την χώριζε με τον έξω κόσμο. Τα μάτια της ανέκαθεν ήταν άγρια, σαν τους θυμωμένους ουρανούς του χειμώνα και το χαμόγελο της άκρως παγωμένο. Είχε υιοθετήσει φυσικώς εκείνο το αυστηρό προσωπείο. Από μικρή μάλιστα ανακαλεί την μητέρα της να την παροτρύνει να χαμογελάει περισσότερο.

Και καθώς μύρισε το οικείο αρωματικό χώρου του διαδρόμου σαν από συνήθεια έστρεψε το κεφάλι της προς την κλειστή πόρτα του δωματίου του αρχηγού. Ήταν ανέπαφη, έτσι έμοιαζε παρόλο που καθαρίστριες πρόσεχαν ακόμη το δωμάτιο.

Ήθελε να τους πει να σταματήσουν να χρησιμοποιούν χλωρίνη και αρωματικά στον χώρο του αρχηγού καθώς ο ελάχιστος δυόσμος που έχει μείνει εξασθενούσε. Το άρωμα του ξεθώριαζει στα ρουθούνια της. Πλέον ο δυόσμος θόλωνε στην μνήμη της και χάνονταν ανάμεσα στις τόσες πολλές διαφορετικές μυρωδιές που την περικύκλωναν.

"Ρέγγι! Εδώ είσαι!", η φωνή της Ρόζα ακούστηκε λαχανιασμένη καθώς μετά βίας «σκαρφάλωνε» της σκάλες για να φτάσει κοντά στην αγουροξυπνημένη φίλη της.