Pain

Chapter 3: Medusa

Έχε εμπιστοσύνη στην ζωή,
ξέρει τι να κάνει...
Ξέρει τι φέρνει, τι παίρνει πίσω...
Βρες μόνο τι θέλει να σου πει
με τις πράξεις της...
—Κ. Καβάφης

Έχουν περάσει δυο εβδομάδες και την έχει δοκιμάσει σε κάθε πιθανό τομέα. Παρόλο αυτά ακόμα δεν έχουν συζητήσει για το νούμερο ένα βασικό πρόβλημα τους. Ο δολοφόνος που έφερε τα πάνω κάτω στην νύχτα έξι χρόνια πριν, επέστρεψε απειλώντας τους και κυκλοφορεί έξω ελεύθερα ενώ εκείνη χάνει τον χρόνο της να του αποδείξει τι τελικά αξίζει.

Κάθεται στο αφράτο χαλί και ξεφυλλίζει ένα βιβλίο της μητέρας της. Η Ρακέλ είχε την τάση να υπογραμμίζει τις φράσεις που την άγγιζαν και ανεπαίσθητα αυτό το κουσούρι το κληρονόμησε και εκείνη, αν και τα δικά της βιβλία δεν ήθελε να τα «λερώνει» με χρώματα βρήκε τρόπο να κολλάει σελιδοδείκτες και χαρτάκια με σημειώσεις. Η μητέρα της την δίδαξε ποίηση, τέχνη, ιστορία και γλώσσα. Της δίδαξε τα πάντα εκτός από το πως να ζει χωρίς αυτή.

"Ρέινα ο κόσμος είναι σκληρός.", την παρατήρησε που έψαχνε με μανία ένα συγκεκριμένο υπογραμμιστηκό. Εκείνη χτυπούσε νευρικά το πόδι της στο πάτωμα, βιάζεται να φύγει. Έχει αποστολή και της μητέρας της τώρα την έπιασε η όρεξη για ένα μάθημα ζωής. Με τα χέρια της ψηλάφιζε το γραφείο της, είχε ρίξει στο πάτωμα μολύβια και στύλους, "Μαμά πρέπει να πηγαίνω.", έκανε να φύγει μα μια γόμα εκτοξεύτηκε στην πλάτη της απαλά κάνοντας την να γυρίσει.

Στο δωμάτιο επικρατούσε ακαταστασία μα την μητέρα της ποτέ δεν την ενοχλούσε η αταξία. Το ατελιέ μάλιστα με τα γλυπτά της δεν έχει υπάρξει ποτέ καθαρό. Αυτό έκανε την κοπέλα να απορεί πως γίνετε ο πατέρας της και η μητέρα της να είναι μαζί. Όσο «μαζί» ήταν τέλος πάντων. Ο Ιάκωβος ήταν λάτρης της ηρεμίας και της τάξης. Ήταν ψυχαναγκαστικός και αρκετά αυστηρός με την καθαριότητα. Ότι δεν ήταν η γυναίκα του.

Η Ρακέλ με ένα χαμόγελο ως τα αυτιά κρατούσε το μωβ υπογραμμιστηκό, της έκανε νεύμα να κάτσει στο κρεβάτι. Εκείνη μουτρωμένη έκανε όπως της είπε και κοίταξε νευρικά το ρολόι της, "Είσαι όμορφη γυναίκα.", την άκουσε να λέει γλυκά και ένιωσε το χέρι της να χαϊδεύει τα μεταξένια ξανθά μαλλάκια της. "Πανέμορφη.". Εκείνη χαμογέλασε άχνα, "Αλλά μην ξεχνάς πως και η Μέδουσα ήταν πανέμορφη.", η αναφορά του συγκεκριμένου μύθου την έκανε να στρέψει την προσοχή της στην μητέρα της.

"Για την ομορφιά της βιάστηκε, και για την ασχήμια της δολοφονήθηκε."

Έκλεισε το βιβλίο με δύναμη και το πέταξε πάνω στο κρεβάτι. Βαρέθηκε να πηγαίνει με τα νερά αυτού του άντρα. Έκανε αρκετή υπομονή, κυρίως γιατί απολάμβανε να του αποδεικνύει ποσό λάθος είχε για τις ικανότητες της και λάτρευε άνευ προηγούμενου να τρίβει στα μούτρα του τις νίκες της. Σκοποβολή, πάλη, βάρη, τεστ αντοχής. Κάθε φορά του υπενθύμιζε για ποιον λόγο έχει ονομαστεί «εκτελέστρια», βασίλισσα των δολοφονιών.